Niet lang na tienen werd de zwangere zomerlucht boven de Oost-Groninger Blauwe Stad pyrotechnisch fel verlicht. Siervuurwerk illumineerde de lucht boven de oppervlakte van wat op een haar na tot het Beukemameer gedoopt zou zijn geworden, naar de toenmalige Groninger gedeputeerde.
De flitsen waren tot ver in de omtrek te zien en het gedonder evenzogoed te horen, het zou de naar hier verhuisde Oekraïners zeker en vast aan huis hebben herinnerd lijkt me zo. Zelf deed het me denken aan die warme Franse zomeravond van ’77 toen ik ter viering van de aangegane verloving wat opgespaard vuurwerk de lucht in joeg.
We hadden de oude eend aan de rand van het meer geparkeerd van Moustiers St. Marie, een prachtig idyllisch plekje, waar we wild kampeerden niet ver van de Grand Canyon. We hadden direct contact met een stel uit Parijs waar we wat mee dronken en aten en toen ik de donderslagen bij heldere hemel tevoorschijn toverde en aan de waterkant liet knallen schrokken we met zijn vieren simultaan van de reactie van een paar andere illegale Franse boskampeerders die woest schreeuwend uit de borinage tevoorschijn kwamen. Misschien schrok ik nog wel meer van de felle tong van de vrouwelijke helft van ‘ons stel’, men… ze had een bek als een scheermes!
Het liep met een sisser af en we besloten daarna naar het dorpje zelf te gaan en daar verder te feesten, het was toevallig ook nog eens de 14e, de Nationale Franse Feestdag. Gevieren tuften we in hun oude Peugeot naar het kleine centrum waar de lokale jeugd zich vermaakte bovenop de ravijn overspannende brug die het dorpje doormidden sneed. Voetzoekers werden de diepte in gegooid en maakten onderweg naar onderen de bijzonderste capriolen. Ik haalde enkele donderslagen tevoorschijn en smeet een paar over de railing en een paar wat achteruit op het wegdek waarop de dorpsjeugd me met grote ogen verschrikt aankeek.
Dat was andere illuminatie dan die zij kenden of gewend waren en direct werd ik bedolven onder lucratieve ruilhandel, hun voetzoekers tegen mijn donderslagen. Ze hadden de grootste lol en gaven die feestdag zo een heel andere wending. Maar ja, daar zat ik dus met die voetzoekers, ik vond dat maar niks, eerst die dingen aansteken en vasthouden voordat je ze de diepte inkiepte. Ik pakte het anders aan, legde ze op de rand van de brug, peuk er tegenaan en zo met de bedoeling dat het vanzelf de afgrond indook. Maar helaas, pindakaas, dat liep niet zoals gepland, de laatst aangestoken voetzoeker zocht eigenwijs zijn eigen weg.
Na een paar draaiingen om eigen as schoof het sierprojectiel over de brug en zo pardoes de naastliggende kroeg in waar hij onder de rokken van een freule op leeftijd een spetterend dansje deed. Dit alles tot grote hilariteit van de lokalo’s die hoestend en proestend op het brugdek een slag in de rondte dansten, maar ja.. de rokkenmadam was not zo amused. Natuurlijk wist niemand wie daarvoor verantwoordelijk was en hielden de voetzoekerdealers zich ook wijselijk stil. Er was gelukkig geen lichamelijk letsel maar de stemming was wel wat opgefokt, wie haalde het dan ook in zijn hoofd om een voetzoeker over het brugdek te laten zoeven. Nou.. ikke dus!
We hebben de avond natijd toch nog leuk doorgebracht, in de kroeg, met voldoende wijn, weib und gesang en ik moet na zoveel jaar eerlijk bekennen dat we de weg terug naar onze tentjes in kennelijke staat hebben afgelegd. De bochtige bergweg paste denkelijk goed bij onze staat van zijn, een rechte weg zou denk ik een stuk moeilijker afgelegd geweest zijn. We waren jonge snotapen, alles kon en zagen we het gevaar niet of nauwelijks, we hebben er gelukkig niets aan overgehouden. Dat meisje van toen is al decennia verworden tot mijn ex, de vrienden van toen zijn naar de achtergrond verdwenen maar we hebben geweldig mooie herinneringen overgehouden aan de Illuminatie.