.. dat zou hij met alle liefde voor haar doen als zij later onverhoopt in een rolstoel terecht zou komen. Het onderwerp kwam decennia terug en op die dag ter sprake en dat niet zonder reden, ze lagen beiden al tijden niet meer op een lijn maar WAT als er een van de twee afhankelijk of ziek zou worden?
Het was alsof ze in een andere sociale en emotionele dimensie verzeild geraakt waren. Een extra handicap en bemoeilijkende factor was dat de communicatie steeds stroever verliep in een niet te begrijpen Nederlandse woke-taalvariant.
Vrouwen, hij had geregeld bingo als het op die wezens aankwam, maar ja… zij kwamen dan ook bevallig van Venus en hij als mannetje van planeet Mars. Koken bakken, braden, zorgen … zij kon het niet en deed het nauwelijks dus hij deed het graag en allemaal maar nooit zonder vakkundig gelardeerd commentaar van het bevallige Venuswezen dat volgens hem vervroegd en langdurig in prikkelbare overgangsperikelen terecht gekomen was. Toch en ondanks alles hield hij stug vast en vol want er waren geregeld nog wel seconden van geluk te bespeuren, tenminste als ze goed in haar vel zat.
Zij hield het tenslotte nog steeds bij hem uit, ongeregistreerd en nergens wettelijk verbonden, ze kon zo de bietenbrug Heim ins Reich naar het zuiden nemen als ze er voor koos dus hij moest toch wel iets goed doen. Koken kon hij prima en hij was ook nog eens multifunctioneel inzetbaar, dat waren nuttige eigenschappen die ze wel kon waarderen. Ze was zelfs zo tevree dat ze later – als hij onder de grond gewroet zou worden – wel bij hem in dezelfde kuil weggewerkt wilde worden. Hij ging toch eerder dood was haar heilige overtuiging. Hij vond het wel goed maar onder voorwaarden.. dat ze het lef niet had om zich ondergronds stiekem een gang te graven naar z’n al ingekuilde broer die op termijn zijn buurman zou worden.
Broerlief was bij leven een stuk dat wist hij, hij kende zijn verleden, maar zij lustte er bij leven en in een voorafgaand verleden ook wel pap van zo kwam hij veel later achter, dus als ze die afspraak maakten vond hij het wel ok om samen met zijn twee ingekuild te worden. Het scheelde haar tenslotte ook geld, dat was voor het vrekkige deel in haar geen onbelangrijk dingetje en de steen werd uiteraard ook gedeeld. Ze had de kleur voor z’n steen al uitgekozen, een model stond een grafveld verder al opgesteld, ze had dat pronkstuk al aan hem voorgesteld. Daarop kon later haar naam wel naast de zijne worden uitgehakt. Dat alles was afkomstig uit voorgaande tijd waarin de taal nog begrijpbaar, zij nog sociaal en ietsiepietsie welgemeend bewogen was.
Of zij z’n karretje in de weeromstuit ook zou duwen mocht het toevallig zo uitkomen, vroeg hij haar. Grote verschrikte ogen met hoog opgetrokken wenkbrauwen keken verbaasd op vanachter haar bril. Hoe of hij daar in Godsnaam bijkwam, dat was toch echt niet de bedoeling, zo had ze zich dat zeer zeker niet voorgesteld of voorgenomen. Daar wilde ze toch echt het werk niet van hebben, hij ging tenslotte toch eerder de pijp uit en die afspraak had ze nooit met hem gemaakt.. stel je toch eens voor riep ze met een vuil lachje uit: zij z’n karretje duwen!