“Kom der in” zegt hij terwijl hij de voordeur met een ruim gebaar voor me openzwaait, “loop maar met me mee” vervolgt hij terwijl hij stevig doorstapt naar de iets verderop in het huis verscholen open keuken. Terwijl zijn beide kinderen lekker spelend door de kamer kroelen staat Kaz als een volleerd kok bij het kookeiland achter een met een flukse rollade gevulde braadpan. Terwijl hij zorgvuldig de goudbruin garende ingesnoerde vleeshomp omkeert praat hij verder en vult heerlijk geurend tegelijkertijd de ruimte.
“Jij bent ook van alle markten thuis”, reageer ik. Het is een bijzondere kerel die 35-jarige Kaz Dekker, een van de drie kinderen van het gezin van de welbekende Winschoter horecaman Jan Dekker. Kaz.. ik ken ‘m net als zijn broer en zus via zijn ouders. Een ondernemende Oldambtster, een super kiene vent, een alleskunner die met zijn handen maken kan wat zijn ogen zien. Tot voor kort een Winschoter in hart en nieren die we jammer genoeg als inwoner verloren zijn toen hij met zijn gezin naar Appingedam emigreerde.
Kaz, in hem herken ik veel van de eigenschappen van mijn jaren geleden en veel te vroeg overleden broer Coen. Ook hij was uit datzelfde hout gesneden, als je een vraag of probleem had, ongelijk wat het was, HIJ wist met raad en daad overal een oplossing voor. Kaz is net zo’n handige Harrie. In het dagelijks leven is deze praktische probleemoplosser met twee kundige rechterhanden sinds 2020 teamleider bij Solidus.
De in HBO Bouwkunde afgestudeerde papiermaker is een voor zichzelf veeleisende alleskunner, eentje die geen probleem uit de weg gaat, die de handschoen oppakt en nergens voor wegloopt. Een karaktervolle vent, iets waar hij in zijn leven tot nu toe veel aan te danken heeft. Met succes wist hij de toch wel heftige gezondheidshobbels in zijn jeugd te tackelen, zoals bloedarmoede, chronische ontstekingen en hartritme storingen. Opgeven was en is nooit een optie voor hem. Hij was het ook die 5 jaar terug ’s avonds laat voor m’n deur stond en me in zijn auto hielp en naar het ziekenhuis bracht toen ik na een ongelukkige val m’n ribben gekneusd en gebroken had.
‘Kazkanalles’ klinkt misschien wel wat pocherig als ik dat zeg, zelf zou hij dat nooit over zichzelf zeggen. Ik denk dat ik daar niet alleen in ben, deze aimabele kerel kan het en doet het ook gewoon en dat met een perfectie – bouwen, breken, renoveren, auto’s restaureren, koken, bakken, in mijn ogen een zeldzaam mens uit een stuk. Daarnaast een geweldige papa volgens vrouw en kindertjes, geen drugs of andere zotte zaken gebruiker, maar echt een man waar we er meer van kunnen gebruiken, eentje die alles kan.. een Kazkanalles