“Zal ik je voeten even doen?”.. vraagt ze, terwijl ze een handdoek op haar schoot legt en een flesje massageolie tevoorschijn tovert. Dat laat ik me geen twee keer vragen en half onderuit hangend op mn rode stoffen bank steek ik m’n dochter gewillig mijn linkerbeen met bijbehorende voet toe. Dat voelt niet alleen goed, het doet me ook goed, dat merk ik al snel aan het getemperde geklop in m’n niet onbescheiden ribbenkast.
“Hoe voelt het nu pap?” vraagt ze me, terwijl m’n linkervoet geroutineerd door haar onder handen genomen wordt. Ze kan het goed en het is te merken dat ze daarvoor heeft doorgeleerd. Ze is gediplomeerd sportmasseuse en (nog) studerend voor fysiotherapeute, maar nu is ze een beetje mijn mantelzorger en ik mag de hare zijn.
Heftig jaartje was het wel, dat begon op 1 januari van dit jaar met een ongevalletje waar ik een paar gebroken en gekneusde ribben aan over hield. Dat zorgde voor een abrupte en maandenlange onderbreking van de gastlessen, en was ik daar net weer van hersteld raakte ik van de regen in de drup. Zo ineens gleed ik heel verrassend in een ziekenhuisbed de hartbewaking binnen van het UMCG voor een ‘spoedje’ en dat pakte gelukkig goed uit. Best wel spannend en heftig, niet alleen voor mezelf, familie en vrienden maar zeker ook voor dochterlief. Midden in de nacht zat die lieverd naast haar paps vol slangen, toeters en bellen om hem na de operatie uit zijn narcose toe te lachen.. “hoi, Pap, je bent er weer”.
Enigszins fysiek en mentaal gehavend bracht ik revaliderend door in het Oord-van Beatrix. Verrekte goede zorg maar best wel spannend en confronterend. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor dochterlief die coördinerend het bezoek & de vuile was langs goede banen leidde en daarnaast met haar paps in de warme zomerzon op het buitenterras met regelmaat een kopje thee kwam drinken. Het was ook voor haar even schrikken en slikken, want ja, wat is voor eeuwig? Het leven net zo min als relaties, iets wat ik al in mijn leven ervaren had, ondervond zij ook – misschien juist wel door stress van toen.
Een paar weken geleden zwaaide ze zichzelf uit bij haar vriendje en komt ze nu geregeld bij haar vrij gezell(ig)e pap de rol van pleegzuster bloedwijn vervullen, drinken we samen een kopje thee, eten we met elkaar een hapje mee en delen we wat levenservaringen. Het is een beetje van “I scratch your back, you scratch mine”, haar voeten in mijn handen en is het andersom evenzo “zal ik je voeten even doen?”