Jaren terug heeft een (ondertussen overleden) dorpsgenoot van mij me een kopie van een brief gegeven van een jonge Duitse militair die in WOII ingekwartierd was bij zijn ouders. De man onderhield ook na de oorlog nog contact met de betreffende familie. Hij was nog een jonge knul die de oorlog ingetrokken was.
—
15 April 1947 – Beste familie W.
Het is nu ruim 2 volle jaren geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van Garsthuizen en dus ook van u. 2 jaar, wat voor mij de meest betekenisvolle gebeurtenis was van mijn leven tot nu toe. En toch denk ik vaak terug aan mijn tijd in Nederland en aan mijn warme ontvangst in uw huis. Op Paasdag was ik voor het eerst bij u, ik herinner het me nog goed en ik herinner me nog de lekkernij die u me zo vriendelijk gaf. Ik was toen nog een half kind en voor het eerst in het buitenland, juist daarom was ik bijzonder blij met uw warme deelname. Nogmaals heel erg bedankt!
Over mijn verdere lot na mijn vertrek uit Holland kan veel meer worden geschreven dan deze paar regels. Korte tijd later werd ik ingezet bij Verdun, maar na een paar dagen werd ik gevangengenomen door de Engelsen. Nu volgt een zwaar jaar van ontbering in een krijgsgevangenenkamp in België bij Brussel. Uiteindelijk kwam ik op 15 september thuis, weliswaar uitgemergeld maar gezond.
Hoe het mij, mijn ouders en alle inwoners van het Ruhrgebied vandaag de dag vergaat, weet u waarschijnlijk goed genoeg van de kranten en de radio. Iedereen die getuige is geweest van de hongerdemonstraties in Düsseldorf, Duisburg en Essen weet dat het hier niet ging om stakingen in de algemene zin van het woord, maar om het gekwelde protest van het hele hongerige Ruhrgebied om brood.
Je kunt je niet voorstellen wat het betekent als de arbeider ’s morgens naar zijn werk moet zonder een sneetje brood in zijn lichaam, als de broodwinkels en bakkerijen ver voor openingstijd worden belegerd door mensen, oude mensen, vrouwen, kinderen, alles door elkaar, wachten want misschien …
De wereld kan en mag geen oog dichtknijpen voor deze ellende! Ja, lieve familie W., dat is het leven hier bij ons. Een leven dat helemaal geen leven meer is, maar vegeteren, en hoe vaak ontvlucht niet een van ons uit dit aardse bestaan, in een hopelijk beter hiernamaals.
Ik wens u het allerbeste voor de toekomst en verblijf met vriendelijke groeten, E.W. Knippbusch