Gefascineerd zat ik naar de zwart-wit beelden te kijken die op het scherm van het toestel voorbij kwamen. Met de rug geleund tegen een fauteuil en een kussen onder m’n kont volgde ik de circusbeelden op het scherm. Benieuwd naar de trucs die zeker aankomend waren bleef ik geduldig de bewegende beelden volgen maar eigenlijk was alles wat bewoog en op de kijkkast verscheen spannend genoeg en de moeite van het kijken waard.
De ’tv’ was nog lang niet zo ingeburgerd als vandaag de dag en schitterende kleurenbeelden, nee, daarmee werden de huiskamers in 1965 nog niet gevuld. Oplettend volgde ik de verrichtingen van de bijzonder geklede clowns die lange jurken aan hadden en – net als Sinterklaas – van die scherpe vissenbekmutsen op hun hoofd droegen. Hoe goed ik m’n best ook deed maar een Zwarte Piet kon ik niet ontdekken, ik vroeg me eigenlijk al af of die wel mee zou spelen, het was al eind januari, dus ja. Maar…, als er Sinterklaasclowns meespeelden was het voor mij als kind meer dan logisch dat Zwarte Piet ook mee zou doen.
Er zat niet veel actie in, dat had ik al wel gemerkt, maar dat zou vast en zeker nog wel komen. De stem uit de luidspreker klonk in elk geval plechtig dramatisch en hoewel ik de taal niet begreep meende ik eruit op te maken dat de show elk moment kon losbarsten. Met m’n ouders, oom en tante zag en hoorde ik hoe die ochtend om 11 minuten voor 11 een zangkoor het spektakel op gang leek te brengen. Een groepje heen-en-weer schommelende mensen verscheen op het scherm die over een gangpad iets zwaars naar het podium droegen, maar ja, de tijd verstreek maar nix geen actie.. geen vuurwerk, circuspaarden of olifanten in beeld.
M’n moeder verdween naar de keuken, zij hield het voor gezien en … het was ook al bijna etenstijd. Tante Fia bracht al het een en ander van de keuken naar de eettafel in de achterkamer. Vader en oom Jo zaten al op een stoel en achter hun bord en ook ik werd geroepen, nu komen want anders wordt het eten koud.. “maar mam, even wachten, het begint zo” wierp ik tegen, ik wilde de actie niet missen, ik had al zo braafjes lang gewacht “de ouwe Pipo’s komen zo”…. wist ik als klein mannetje veel. De rouwdienst van Winston Churchill in St Paul’s Cathedral op 30 januari 1965 was natuurlijk een heel spektakel maar ik had tot St Juttemis kunnen wachten op de ouwe pipo’s, de Engelse commentaarstem had het – en dat besefte ik pas vele jaren later – over iets anders dan over clowns, toen hij het had over “all the People..”
(Foto: BBC)