De Rothschilds hadden toegezegd om in ruil voor de Balfour Declaration haar machtige connecties in te zetten om de Amerikaanse regering over te halen actief aan de – voor de geallieerden slecht verlopende – Eerste Wereldoorlog deel te nemen. In oktober 1916 werd hierover in Londen op hoogste regeringsniveau een deal gesloten tussen de Engelse financiële en politieke machthebbers.
Het zou ervoor zorgen dat met name Joods-Amerikaanse bankiers zich niet langer verzetten om het door hen gehate Tsaristische Rusland als Frans/Engels bondgenoot financieel te steunen. Mogelijk een zeer bepalend detail dat makkelijk over het hoofd gezien kan worden is dat de Engelse-Zionistische overeenkomst van 2 november 1917 nergens spreekt van de vorming van een Jewish National Home ter vervanging van het dán bestaande en genoemde Palestina maar steun aan de vorming van een nationaal tehuis voor Joodse mensen in Palestina “to favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people”!
De vorming van een aparte staat was al generaties lang een zaak waarvoor voornamelijk de Rothschilds zich al lange tijd sterk maakten. Een op getalsfetisjistische religie gebaseerde Blut-und-Boden mythe is hiervoor de ultieme basis die exclusief een Joodse staat op Palestijns grondgebied claimt. Want, met de bouw van de Derde Tempel door de Messias op de plaats van de twee eerdere verwoeste tempels zou eeuwigdurende wereldvrede het resultaat zijn.
De in 1882 in Amsterdam geboren en toentertijd spraakmakende rabbijn Meijer de Hond omschreef het in 1919 verschenen werk Betsalel, geloofsleer voor Jong-Israel heel pakkend: “Zooals nu Jerusalem de hoofdstad van Palestina is zal in den tijd van den Messias heel Palestina de hoofdstad van de wereld worden. Héél Palestina is dan Jeruzalem! De heele overige wereld wordt dan Palestina. Dan is er vrijheid in de wereld, omdat de wereld één heilstaat geworden zal zijn. De ware heilstaat is; de wereld één Staat met één godsdienst.”
Een (Wereld) Rijk, Een (Uitverkoren) Volk, Een (Goddelijk) Leider
Wat is dit anders dan een gestoorde religieuze wensdroom, een één-wereld-waanbeeld verkondigd door meerdere heilsleren zoals o.a. óók door de vredebrengende Islam?
Een vanuit Palestina bestuurde en centraal geleide éénwereldstaat was en is een niet voor te stellen supermachtig gedrocht, eerder een onwenselijke nachtmerrie dan een mens-weldadige fantasie. Maar, aan dit fantasme gaven de Rothschilds graag hun steun. Financiering van de tempel(fundamenten) betekende niets minder dan een aandeelhouderspositie nemen in de komende macht. Decennia terug, in 1836, kwamen de machtige Rothschilds prominent in beeld toen zij in de persoon van Salomon Mayer Rothschild optraden als financiers voor geplande Joodse landbouwnederzettingen in Palestina.
Namens Rothschild probeerde Moshe Sacks de Oostenrijkse keizer warm te laten lopen voor dit plan, zonder al te veel succes. Broer Amschel Rothschild kwam in 1836 met een veel fantastischer en gedurfder plan. Via rabbi Zvi Hirsh Kalisher gooide hij een balletje op om direct héél Palestina te kopen en mocht dat niet mogelijk zijn dan op zijn minst toch de heilige tempelberg. Net als de Rothschilds hielden ook andere Joodse bankiers zich bezig met grondaankopen in Palestina en het stichten van nederzettingen, zoals de Engels-Joodse bankier Moses Haim Montefiore. In 1839 probeerde ook hij land aan te kopen met de bedoeling daarop Joodse landbouwnederzettingen te stichten. Het voornemen stuitte op verzet en bloedige opstanden waarop Montefiore “begins disguising his activities as philanthropy.” In 1840 zorgde een met name in de Balkan en Oost-Europa wijdverspreide messiaanse voorspelling ervoor dat onder veel joden een vernieuwde belangstelling ontstond om zich in Palestina te vestigen. Dát jaar zou het jaar van de komst van de ware Messias kunnen zijn, het juiste moment om zich in Eretz Yisrael (Groot Israël) te vestigen.