De op 28 juni 1914 gepleegde moordaanslag op kroonprins Frans Ferdinand in Sarajevo wordt als het fatale startschot van de Eerste Wereldoorlog beschouwd. Middels het traditioneel en eeuwenoud recept van leugen, misleiding en bedrog raakten ontelbare mannen met elkaar in gevecht en dat op een historisch ongekend vernietigende schaal. Nog nooit in de wereldgeschiedenis had de mensheid zo’n wereldomvattende, gemechaniseerde en geïndustrialiseerde mensenslachting ervaren. Een in alle opzichten vernietigende en welbewust gehanteerde gesel veranderde de wereld, maatschappelijk en sociaal, op onvoorstelbare schaal. Vooral en met name de veranderde positie van de vrouw in de samenleving heeft hiertoe op verschillende manieren aan bijgedragen.
Het Britse Rijk werd al vanaf oorlogsbegin geplaagd door een serieus munitiegebrek wat in 1915 leidde tot het zogenaamde munitieschandaal. Het industriële apparaat was on-volledig toegerust om aan de enorme vraag te voldoen, niet in de laatste plaats doordat ook de technisch vaardige mannen aan het front geplaatst, en daar vermalen werden. Met de Munitions of War Act van 2 juli 1915 bracht de Britse Staat de productie van munitie volledig onder haar beheer en toezicht, ketende ze de arbeiders in de wapen-, textiel-, en havenindustrie, verplichtten hen tot productie en zette het de vakbonden wettelijk buitenspel. De aanvoerders en woordvoerders van het zich tegen deze Munitions of War Act verzettende organisaties zoals de Clyde Workers’ Committee werden veroordeeld en gevangen gezet. Resistance was futile!
De Munitions of War Act bepaalde dat vooral en met name vrouwen binnen het vernietigingsradarwerk aangetrokken dienden te worden om de oorlogstekorten in mankracht alsook materiaal as soon as possible aan te vullen. Vakkundig misplaatst verpakt als emancipatie werden meer dan een miljoen(!) vrouwen uit het gezinsleven en bestaande sociale- en maatschappelijke structuur gehaald en de vernietigingsindustrie binnengetrokken. Het effect hiervan was moorddadig doorslaggevend en oorlogrekkend! De in broekpakken gehulde vrouwen met een identificatieplaatje om de hals draaiden werkdagen van 12 uur, zes dagen per week en moesten elk ogenblik en op afroep beschikbaar zijn. De vrouwen werden als koelies tegen half-geld te werk gesteld. Fabrieken draaiden in de regel 24/7 om aan de vraag te voldoen en maakten de vrouwen structureel overuren met weinig tot geen pauzes.
In juni 1917 waren de Munitionettes, zoals de ge-emancipeerde wapen & munitievrouwen werden aangeduid, verantwoordelijk voor in totaal 80% van de productie van alle wapentuig en bijbehorende munitie die hun mannen, zoons en vaders in staat stelden om te verminken, te doden en vernietigen. Zelf bracht het leger Munitionettes voor God, King & Country ook grote offers, raakten onvruchtbaar, verlamd, gehandicapt, verminkt en kregen te maken met bloedarmoede, spijsverteringsproblemen, leveraandoeningen en borstinfecties. Zwangere vrouwen gaven de effecten door aan hun pasgeborenen. Velen stierven door het werken met TNT, salpeterzuur en talloze andere levensgevaarlijke chemicaliën die hun immuunsysteem finaal verwoestte. Vele honderden Munitionettes verloren het leven bij explosies in munitiefabrieken zoals in 1918 bij de National Shell Filling Factory in Chilwell. Slechts 32 van hen konden geïdentificeerd worden, de ongeïdentificeerde lichamen werden in een massagraf begraven in St. Mary’s Church, Attenborough. De ontploffing werd twintig kilometer verderop gehoord.
Het waren in eerste instantie en met name de witte mannen die geallieerd en vooraan in gevecht geschoven werden, een privilege dat in eerste instantie niet weggelegd was voor anderskleurige en anders-rassige wereldbewoners. Honderdduizenden koloniale soldaten werden in de loop van deze wereldstrijd uit alle koloniale Britse en Frans-koloniale hoeken gerekruteerd om voornamelijk logistieke ondersteuning te verlenen, voeding, verzorging en munitie aan te slepen en ravage weg te sjouwen. Vooraan en in de frontlinie doden & gedood worden was in eerste instantie een witte mannen privilege maar werd dat dodelijke voorrecht gedurende het verloop van tijd en strijd ook aan uit de koloniën afkomstige hulptroepen toegekend.
Het waren de vrouwen die ge-feminiseerd en aan het thuisfront de dood baarden, wapens en vernietigingssystemen van elk kaliber, formaat en uitvoering het levenslicht gaven waarmee hun mannen, broers en vaders andere vaders, broers en mannen finaal het levenslicht ontnamen. Amper 20 jaar na deze wereld- en maatschappij verscheurende oorlog mochten de Munitionettes opnieuw aantreden. Onder vals gevlagde vrouwenrechten gaven honderdduizenden Munitie Truzen acte de présence. Klinknageltruzen als Rosie the Riveter en feminale wapensmeden als Ronny the Brengun Girl zagen het daglicht en verrichten voor volk & vaderland maar vooral en met name het internationaal opererende militair-, industriële-, economische complex hun onschatbare dodelijke diensten.
(Picture: Wikipedia, Licensefree)