Net voor de koeling, aan het einde van het gangpad rolt ze me van rechts voorbij, een ietwat kleine vrouw van onbestemde leeftijd. Met haar blik op oneindig schuift ze de blauwe rollator aan mij voorbij langs de vleeswaren van de Aldi. Verhip, denk ik, die blik ken ik toch ergens van?
Het wil me niet zo een-twee-drie te binnen schieten maar als ik de grootgrutter weer verlaten heb gaat me een lichtje op, dat was Ineke.
De tand des tijds heeft aardig aan haar geknaagd en heeft niet veel overeenkomst meer met die frisse twintiger van toen, maar ja, dat geldt voor iedereen.
Als ik aan Ineke denk moet ik glimlachend terugdenken aan de tijd van toen. Ze woonde samen met Arie niet ver van mij vandaan, ze ‘hokten’ zoals dat toen genoemd werd. Het was een aardig stel, boerenslim en gastvrij met de koffiepot standaard op de kachel. Ze haalden geregeld van die bijzondere manoeuvres uit waarvan de logica niet altijd duidelijk te achterhalen was. Zo ook die ene keer dat Ineke met haar Arie voor onze deur stond en op de koffie kwamen om het nieuwste nieuwtje te vertellen. Zij straalde het uit en hij niet minder en onder het genot van een plak koek en een slok koffie vertelde ze haar verhaal.
Ze hadden net een super voordelige ‘overlijdenspolis’ met winstdeling afgesloten bij de colporteur die net bij hen vertrokken was. Helemaal niet duur en met een heel goed rendement, zo had de colporteur hen duidelijk gemaakt. “Vattiendoezend” kregen ze uiteindelijk uitgekeerd – veertienduizend – en alleen al met de gedachte waren ze helemaal in de wolken. Enthousiast vertelde ze wat ze allemaal zouden aanschaffen als het geld werd uitgekeerd, een vliegreis wilden ze maken, een autootje kopen, nog wat spulletjes voor het huis. Vattiendoezend.. ja, dat was toentertijd krap aan een jaarloon en zoveel geld hadden ze naar alle waarschijnlijkheid nog nooit bij elkaar gezien.
Toen ze een beetje bijgekomen waren van hun enthousiasme vroeg ik Ineke hoe ze dat dan allemaal wilde doen. “Nou, gewoon, we gaan naar de bank, we halen het geld op en we geven het uit”.. zei ze. “Maar hoe wil je dat dan doen als je overleden bent, dan ben je er niet meer he, dan ben je dood. Van dat geld van die polis moet de begrafenis betaald worden” antwoordde ik.. het duurde eventjes voordat die woorden bij Ineke en haar Arie ingedaald waren. Ze werden er stil van en de ogen van Ineke zeilden weg naar ver van hier, naar het oneindige.. nix vattiendoezend maar helemaal nix!
(Picture: Licensefree, Pixabay – namen in het verhaal zijn aangepast)