Hij zit relaxed onderuit op een van de comfortabele stoelen die zijn warme werkkamer rijk is. Het is een royaal vertrek met een hoog bibliotheekgehalte waarvan de wanden tot aan het plafond bekleed zijn met vakliteratuur en historische naslagwerken.
Op de grote glad gepolitoerde oude houten tafel in het midden liggen documenten in verschillende hoogtes gestapeld, keurig qua onderwerp geordend. In een oogopslag verraadt de studeerkamer van Robert zijn brede historische interesse en diepgaande betrokkenheid, niet alleen wat betreft zijn vak maar zeker ook zijn kennis en kunde. Het Winschoter verleden is voor hem een open boek en dat was ook de reden van mijn bezoek en het aan hem gerichte verzoek.
Geregeld zit ik tegenover hem, maar dan zit ik met de mond vol tanden in zijn behandelstoel. Tandarts Robert Jalink – echtgenoot van Ellen en vader van Maarten, Marleen en Hilde – is een geboren Winschoter in hart en nieren. Hij is een prima tandarts, goed geschoolde kerel en vooral aardig mens. Spraakzaam ook en een volleerd verteller die je aandacht weet vast te houden, en hij heeft dan ook veel zinnigs te vertellen. Een boeiend spreker is hij zeker, niet alleen over de Winschoter historie waarvoor ik die avond met een vraag bij hem op de statige stoep stond. Het is ook een pientere stadgenoot die 63 jaar geleden nauwelijks vijftig meter verderop, op de hoek van de Poortstraat en Blijhamsterstraat, ter wereld kwam.
Zijn ouders kwamen direct en gericht na het einde van de Tweede Wereldoorlog vanuit de kop van Overijssel naar Winschoten. Vaderlief had daar in het verzet een rol gespeeld en koos ervoor om, niet door onprettige kennis belast, in het Oldambt zijn leven voort te zetten, zijn gezin te stichten en toog als bankdirecteur van de BOAZ bank aan het werk. Robert was de laatste van vier familietelgen en groeide op in de Wildernis achter Wegman, de weelderig overwoekerde (speel) tuin van de ooit fameuze Villa Riedel. Daar speelde hij met Jan en Henk, de zoons van schilder Wegman en schoolde zich van Hummeloord naar Hoogklei om daarvandaan via het Willem Lodewijk Gymnasium en de Winschoter Scholengemeenschap in Groningen te kunnen studeren.
Arts wilde hij worden, maar voor de studie Geneeskunde werd hij uitgeloot waarop hij voor Farmacie koos. Scheikunde was best buffelen maar dat sterkte zijn kennis tot het moment dat hij de finale richting Tandheelkunde insloeg en na een krappe zeven jaar de geboden kans greep om op papier de praktijk van tandarts Brand over te nemen. In 1991 begon hij aan de Nassaustraat zijn eigen praktijk en hij woont nu – hemelsbreed 50 meter vanaf de voormalige praktijkruimte van tandarts Brand – in het monumentale woonhuis van de toentertijd befaamde KNO-arts Moolhuizen. Terwijl ik de aangeboden koffie nuttig pen ik m’n schrijfsel neer en vraag ik me af hoe ik in vredesnaam al die interessante wetenswaardigheden hierin verpakt krijg.
DAT.. gaat niet lukken, dat wist ik tevoren al wel, ik zou makkelijk een complete pagina kunnen vullen over deze boeiende en sociaal maatschappelijk betrokken plaatsgenoot. Zijn betrokkenheid bij het Winschoter Stadsjournaal, Stichting ‘Oud Winschoten’, Bond Heemschut, etc., te veel om op te noemen.. help! Misschien is ooit hierover nog iets te schrijven, of misschien dat hij zelf de pen pakt, waarmee hij ook zo vaardig is. Mijn vraag heeft hij in elk geval naar volle tevredenheid beantwoord, zijn koffie smaakte uitstekend en het verhaal was interessant dat ik neerpende terwijl ik tegenover hem zat en hij vertelde, onderuit gezeten in zijn comfortabele stoel.