Het is begin april 2018, de temperaturen stijgen langzaam en het voorjaar lijkt een aanvang genomen te hebben. Door zomerzon beschenen schuifelen de burgers in Nederland van huis naar tuin. De grond wordt omgewoeld, zaadgoed gezaaid en plantjes gepoot. Kinderen spelen buiten in het zand en ouders en buurtgenoten kijken genietend toe. Geen vuiltje aan de lucht, zo schijnt het maar schijn bedriegt.
Op het zelfde moment maar op en ander deel van deze wereldbol verduisteren stofwolken de lucht, wordt de grond door granaten omgewoeld, zaait men granaten en worden niet alleen de planten maar elk mogelijk leven vernield. Kinderen worden geslachtofferd in het smerige oorlogsspel, volwassenen verminkt en vermoord in landen zoals in Yemen of Syrië om maar een paar brandhaarden te noemen. Er waait een venijnige oorlogswind en het lijkt in kracht eerder toe dan af te nemen.
Voor verreweg de meeste mensen een soort van ver-van-mn-bed-show. Een inconvenient truth, een onprettige werkelijkheid, die men niet wil zien of waar wil hebben. Maar het is als een verraderlijke veenbrand die onder de oppervlakte steeds verder oprukt en onherroepelijk tot ontbranding zal komen als niet op tijd wordt ingegrepen. Het is nog maar de vraag of de mogelijkheid en gelegenheid daartoe nog aanwezig is. Men wend zich politiek correct af van de tekens die bijkant van de wand geschreeuwd worden, het kan niet, het mag niet en het zal niet.
Massief en massaal misleid door alle mogelijke (social) media verstrijkt levensbelangrijke tijd en ankert zich de leugen vast in het collectief bewustzijn. Aangevuurd, gefinancierd en bewapend door oorlogshitsers van allerlei pluimage vernietigen geloofsgenoten elkaar vol overgave. Leugenmeesters weten eeuwenoude religieuze tegenstellingen in de strijd te werpen, goedgelovigen betwisten elkaar op leven en dood de absolute vrede. Een eeuwige strijd die onveranderd maar een gruwelijke uitslag kent. De verslagenen wereldwijd verdreven, het eigen land vernietigd, de haat en fanatisme in zich meeslepend als smeulend vuur dat broeit en elders opnieuw zal ontbranden.
Het is april, 2018, Nederland maakt zich op voor de jaarlijkse oorlogsviering. Gehuld in khakigroen in truck en tank speelt men vol overgave ‘de’ oorlog na. Slingers aan de bomen, vlaggen uit het raam, Oranje boven, stempelkaarten, Anne Frank. Het is feest en nooit meer oorlog… nie wieder krieg, no more war.. en ondertussen vallen de bommen en granaten. Het gaat niet over, het houdt nooit op, niet vanzelf …