Het is maart 1918, de Eerste Wereldoorlog is nog in volle gang en de uitkomst is nog allesbehalve duidelijk. De wereldburgers zijn al lang oorlogsmoe, ze hebben meer dan genoeg van alle dood en ellende brengende chaos waar de machthebbers hen in gestort hebben. Wat de burgers aan weerskanten van de fronten wensen is een einde aan de volkerenmoord, ze verlangen naar een veilige en eervolle vrede. In Duitsland ziet de ‘Freien Arbeiterausschuß für einen guten Frieden’ van de machinebankwerker Anton Drexler het levenslicht. Zes collega’s trekken met hem het politieke mini-projectje, een van de vele honderden en dat niet alleen in Duitsland.
Het zou een onbeduidend en minuscuul iets gebleven zijn, een burgerparticipatieproject zoals men dat vandaag de dag zo mooi pleegt te zeggen, als het daarbij gebleven zou zijn en… als de zo fel verlangde vrede ook bracht wat toegezegd, beloofd en verlangd werd. Maar helaas! Aan de basis van de op 11 november 1918 overeengekomen wapenstilstand tussen de Entente en de Centralen stond het idealistische ‘Veertien Puntenplan’ van president Wilson. Maar, alle afspraken, beloften en toezeggingen ten spijt kreeg het Duitse volk de finale gifbeker te drinken. De machtsbeluste economische overwinnaars stelden een volk van miljoenen terecht, het werd van alle toekomst en mogelijkheden beroofd en berooid achtergelaten met een onbetaalbare opgelegde financiële last. De kiemen voor een dodelijk vervolg werden daarbij en daarmee bewust gelegd, de voortzetting van de even daarvoor onderbroken mensenslachting werd daarmee gegarandeerd! Het was geen vraag van ‘OF’ maar ‘WANNEER’ het failliete Duitsland opnieuw in een oorlog verwikkeld zou raken.
Als op 5 januari 1919 uit de ‘Freien Arbeiterausschuß für einen guten Frieden’ de ‘Deutsche Arbeiter Partei’ geboren wordt is het een van de ontelbare Duitse ‘Tegenpartijen’ die zich verzetten tegen de overwinnaars opgelegde ‘wurgvrede’. Het Volk, een Nederlands Socialistische krant schreef hierover op 21 juni 1919 hierover het volgende:
“Een diepe en bittere teleurstelling, een ontgoocheling die men voelt als een ramp is deze vrede voor allen, die tijdens den oorlog de leuzen der Entente als levende idealen hebben liefgehad. Het vredestraktaat legt het statuut vast van het verval van Europa, van zijn teruggang tot een lagere beschavingsgraad. Het grootste volk van het vasteland wordt geketend en tot dwangarbeid gedreven. Vernedering en verbittering vallen Duitsland ten deel. Wraakzucht hier, overmoed, machtsbegeerte, roekeloosheid daar, zijn de nieuwe ‘beschavingselementen’ door het vredestraktaat gewekt.”
Het is in juli 1919 als het Aufklärungskommando van de Duitse Reichswehr een Verbindungsmann (V-mann) naar de DAP stuurt om te zien wat voor vlees men daar in de kuip heeft. Als paddestoelen rijzen ze de grond uit, de ‘Tegenpartijen’, burgerinitiatieven die zich verzetten tegen de opgelegde economische vernietiging van Duitsland en de Duitsers. Deze V-mann was de Oostenrijkse korporaal Adolf Hitler, een geheim agent, een spion, die in opdracht van de Reichswehr en met behoud van salaris in september 1919 toetrad tot dit politieke splintergroepje, de ‘Tegenpartij’ met de naam DAP. Het is deze ‘Tegenpartij’ die uiteindelijk boven alle andere politieke splinters zal uitgroeien.
Gesteund door de globale economische machthebbers en bankiers (waaronder de Bank of England) wordt de DAP verder opgetuigd tot de NSDAP die in 1933 de politieke macht over Duitsland in handen gegeven wordt. Op meesterlijke wijze is de Oostenrijkse spion, de Verbindungsmann aan de macht geholpen als Fuhrer en vangt op 1 september 1939 het tweede bedrijf aan. Verdeel en heers, creëer chaos en zorg voor gecontroleerde oppositie, dat is een scenario dat al generaties lang gehanteerd wordt, toen en nu, Irak, Iran, Libië, Syrië, Oekraïne .. “The best way to control the opposition is to lead it ourselves” aldus Lenin, verdeel en heers..
Controlled Opposition