Categorie archieven: Columns

Als Oesiana kwam de half Surinaamse 48 jaar geleden ter wereld. Niets wees er in het begin op dat deze – eerder nuchtere dan spirituele – verschijning vele jaren later gepassioneerd prachtige Sjamanen-drum’s zou vervaardigen.

Oesja Nelstein groeide op in Zevenaar, volgde in haar jongere jaren een pittige communicatie opleiding en richtte zich in op een commerciële toekomst waarin copywriting en reclametechniek de hoofdthema’s zouden zijn. Hoe anders verliep haar koers. Eerst als in Groningen coach aan de slag bij KPN om later voor Philips in Lissabon aan het werk waar na ze langzaam maar zeker een denkomslag bereikte.

Met haar Vrije School achtergrond als basis stortte ze zich vol belangstelling op het Holisme, zette zich in als vitaliteitscoach in de alternatieve gezondheidszorg en zocht met behulp van orthomoleculaire therapieën en voeding naar betere oplossingen. Zelf had ze de ziekte van Lyme opgelopen en kwam al zoekend en verkennend via o.a. yoga en haar tante als Sjamaan terecht in het Sjamanisme. De invloed van vibraties en frequenties speelt hierin een bepalende rol en het maken van de Sjamanendrum is een bijna automatisch en logisch gegeven. Met het samenvoegen van de drie natuurlijke elementen hout, dierenhuid en menselijke energie vind een symbiose plaats.

Oesiana richt zich voornamelijk op het spirituele element bij de vervaardiging van de Sjamanendrum en leert mensen in kleine groepen deze te vervaardigen, geeft inzicht in de kracht en invloed van de gebruikte huid, de bespanning en assisteert bij Sjamanistische weekends. Op uitnodiging en coöperatie is ze geregeld te vinden in de drie noordelijke provincies, zoals in het Drentse Zeegse. Om te zien of in Oost-Groningen of Oesiana op andere of eigen lokatie haar geluid kan laten horen kan voor meer info kijken op www.krachtiglevend.nl

Onder toeziend en goedkeurend oog van vader Kor speelt Maud er vrolijk op los. De 12-jarige muzikale Maud van der Flier is een van de slimmere meiden die ik in de laatste jaren tegen gekomen ben, serieus ook en helder denkend.

Als oudste van de drie kinderen zet ze haar beste beentje voor in alles wat ze onderneemt, of het nu gitaarles- en spelen is, (Jazz) dansen of creatief met naald-en-draad. Op basisschool de Leilinde was het al niet anders, ze heeft een aangeboren kritische inslag en is volhardend in haar doen en laten, iets dat straks op het Dollard College niet anders zal zijn. Wat ze later uiteindelijk beroepsmatig wil of gaat worden ligt nog helemaal open, daar heeft ze nu ook nog alle tijd voor. Duidelijk is in elk geval dat ze TTO gaat doen (Twee Talig Onderwijs) en of ze uiteindelijk in het onderwijs aan de slag gaat laat ze eerst nog even open. Juf worden lijkt haar nu in elk geval wel leuk.

Dat vasthoudende heeft ze zeker en vast meegekregen van haar betrokken en stabiele ouders die hun kinderen het beste meegeven voor de toekomst. Beiden staan emotioneel en spiritueel stevig verankerd in de maatschappij en staan pal voor hun woord. Vader Kor is als marketing man verantwoordelijk voor de commerciële kant van het eigen bedrijf en moeder Christa is als ZZP-er ook actief betrokken als HR-manager. De muzikaliteit heeft Maud in elk geval niet van papa of mama, misschien dat het een generatie overgesprongen is? Misschien dat muziek maken er in de toekomst inzit, maar eerst gaat Maud samen met haar ouders, broertje en zusje de wereld een beetje verkennen. In oktober gaat ze naar Ethiopië om samen met haar ouders de kansarme kinderen te bezoeken die door Stichting 511 (waarvan moeder Christa in het bestuur zit) vanaf de vuilstort een plek in de maatschappij gegeven wordt, maar …, natuurlijk gaat ze ook wat boetiekjes bezoeken en zich verdiepen in kleding en sieraden, wie weet zit daar toekomstmuziek in.

Ruim vijftig jaar is Leutje Jan -zoals velen hem kennen- DE man achter de Verkoophallen in Kloosterholt. Daar, aan de Tranendallaan 16, runt de nu 67-jarige Jan Mulder samen zijn even oude Mienie de roemruchte Verkoophallen Manske Mulder.

Ooit – toen en 67 jaar terug – legde vader Mans met het opzetten van een autosloperij achter de Klokkengieterij in Heiligerlee hiervoor het fundament. Maar… aan alles komt een eind, binnen afzienbare tijd willen Jan en Mienie de sleutels aan de wilgen hangen, maar liever nog overdragen aan een enthousiaste opvolger.

“Het is wel mooij west”, zegt Jan, en achter een glas zwarte koffie op z’n praatstoel zittend doet hij zijn verhaal. Het is een vlotte en gezellige prater en met een hoofd zo vol herinneringen weet hij veel en anekdotisch te vertellen. “Dag en nacht aan ’t waark en altied bie pad”, dat was hij, net als zijn vader om handel te halen en te maken. Overal is geld in te verdienen is zijn motto, van torsieassen tot aan tapijten en gordijnen en metworsten toe. Menig Oost-Groninger heeft in de afgelopen halve eeuw wel een voordelig handeltje gemaakt bij Manske Mulder.

Waar nu de speeltuin in Heiligerlee is, achter het Geuzenlaantje, daar was een kleine zeventig jaar geleden Mulders autosloperij om in later jaren te verhuizen naar de Tranendallaan 1a. Daar werd de sloperij voortgezet met een pompstation erbij. Jaren later kocht vader Mans op een openbare veiling de opstallen van loonbedrijf Bolhuis iets verderop, op nummer 16, verdween de ingevallen betonnen loods en kwam daarvoor een Romneyloods terug. Het was een tijd van levendige en (h)eerlijke handel en met wat weemoed in zijn stem spreekt Jan over de mooie tijd van toen, waar een woord nog echt wat waard was.

Over de handelaren van toen, over ‘Adios’ Bakker, Oosterbrink en Kallekoot, over leve(r)en in vertrouwen, over kredietwaardigheid en onvoorwaardelijk erewoord. Het leven verliep toentertijd wat gemoedelijker en relaxter, iets dat door een steeds groter groeiende regelgeving wel wat minder aantrekkelijker is geworden. Jan en Mienie zijn er – zeker qua leeftijd – na zoveel jaar wel klaar mee en richten zich de komende jaren op de leegverkoop, ’t liefst willen ze volledig schoon schip maken. Het bedrijf, het perceel en mogelijk ook hun verderop gelegen eigen huis van de hand doen. Dan breekt de tijd aan voor extra aandacht voor de beide kinderen en vijf kleinkinderen.

Tijd ook om aan de verzameling van 32 ‘Olle Plofkes’ te werken, zoals de 67’er Kreidler Florett met chroomtank en spaakwielen. De oude DKW van de Winschoter gemeentepolitie heeft Jan ooit al eens gerestaureerd en staat met kenteken en al te pronken in de loods, samen met een uitgebreide verzameling aan items die Jan in de loop der jaren bij elkaar gesprokkeld heeft, zoals een miniatuur standbeeld van de Slag bij Heiligerlee en een miniatuur passagiersvliegtuig uit de 20-er jaren. Dat zijn een paar van de zaken die onvervreemdbaar bij hem blijven, de rest mag en kan verhandeld worden, Manske Mulder mag van de hand, met handje-bak verkocht en afgemaakt met Koop en Slag.

Hij is een markante kerel en ondanks dat hij 61 jaar terug als baby vanuit Woldendorp geïmporteerd werd, is Otto met recht een rasechte Pekelder. Otto Pekel, zo staat Otto Kerbof wijd en zijd bij elk bekend, niet alleen in eigen dorp en streek maar ook ver buiten Oost-Groningen.

Een kritikaster met een duidelijk hoorbaar en eigen geluid, een man met een mening die – zoals de Pekelder Roegbainders eigen – niet snel een blad voor de mond neemt. Hoewel imposant van uiterlijk is de vader van drie kinderen en opa van twee kleinkinderen allesbehalve een wrede woesteling maar eerder een sociaal maatschappelijk betrokken Groninger.

In de periode van Oost-Groningse communistische hoogtij is Otto groot geworden, groeide samen op met de kinderen van Boer Begeman en al van jongs af aan geïnteresseerd in dieren en de natuur, waren (zang)vogels en konijnen zijn passie en is gek met zijn huisdieren (drie hondjes en zes katten). Vanaf zijn tiende is Otto een verwoed karpervisser. Na zijn schoolopleiding ging de handige Otto eerst aan de slag als meubelmaker bij de WMI om later met de handel in brommers en motoren zijn boterham te verdienen, het geld ligt bij de weg, aldus Otto. Gaandeweg stoomde hij op – eerst via Scheepswerf Pattje in Waterhuizen en later aan de slag in de Eemshaven om uiteindelijk bij Heijploeg in Zoutkamp zijn inkomen bij elkaar te vissen.

Met Erika aan zijn zijde sloeg hij zich roemrucht door het leven en als BOBBER maakte hij denkelijk als taxi-man het meeste naam, “aan zelf de BOB zijn een hekel? Bel Otto Pekel”. Een telefoontje en Otto stond dag en nacht voor de deur. Ook voor de minder draagkrachtigen stonden Otto en Erika klaar, zo zorgden ze er samen vijf jaar lang voor,als een soort van alternatieve voedselbank, dat mensen konden rekenen op een goed gevuld Paas- en Kerstpakket. Hij kwam (niet alleen daardoor) geregeld in het nieuws, was te zien en te horen in het TV-programma Brandpunt, Achter het Nieuws en werd geregeld in de landelijke media genoemd.

In 2018 moest hij zijn baan als BOBBER aan de wilgen hangen en in 2023 zorgde een nek-Hernia ervoor dat hij sinds die tijd gedwongen thuis zit. Niet dat hij daardoor vereenzaamde, in tegendeel. Daarvoor was hij al sinds 2009 actief op social media en liet zich o.a. horen op het digitale netwerk zoals Facebook, Instagram en Youtube waar hij voor hem belangrijke berichten en filmpjes plaatste, liet zijn kritische (en niet altijd door de mainstream-gelovigen gewaardeerde) geluid horen, daarin gevolgd door zo’n 18.000 vrienden en volgers. Mensen die zoals Otto buiten de kring van 80% NA-denkers vallen krijgen bijna als vanzelf geregeld te maken met opgekropte frustraties van bet-weters-en-beter-deugers.

Niet dat hij zich daar veel van aantrekt, zijn rug is breed genoeg en hij staat met beide stappers stevig verankerd in de Pekelder klei. Maar tegen achterbakse anonimiteit en infantiele achterklap is ook voor Otto geen passend heelkruid gewassen. Mensen die zijn mening NIET delen, die NIET vinden dat het Westen een wel heel grote verantwoordelijkheid draagt in het ontstaan van de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne, die NIET bij voorbaat de Russische president als oorzaak van alles aanwijzen en die NIET vinden dat het juist Zelensky is die het Oekraïense volk offert op de slagvelden hebben hem als linkse NSB-ers een digitale loer gedraaid, zoals hij zegt. Zijn Facebook-account is sinds kort finaal uitgeschakeld en staat net als Instagram evenals zijn andere Socials compleet op zwart, alle contacten en berichten zijn verwijderd. Van hem geen (ander politiek georiënteerd) geluid meer te vrezen, voor Otto is het voorlopig over en uit.

De Duitsers controleren juli 2025 weer volop aan de grenzen om geen ongewenste gasten binnen te laten, die Polizei schiet er bij gelegenheid lustig op los, zoals niet zo lang terug toen zich een geïntimideerd voelende Nederlander een flukse kogelregen in ontvangst mocht nemen in Nieuweschans. De pers werd er nauwelijks warm of koud van en was het binnen no time uit het nieuws.

Nederlandse burgers die ook aan de grens staan om op hun beurt (en in hun ogen ongewenste) gasten te weren krijgen volop media-aandacht met bedenkelijke repliek, worden door bet-weters-en-beter-deugers voor rechts/extremist uitgemaakt. Of en wat de recentelijk steeds vaker voorkomende (seksuele) overlast door nieuwkomers hiermee van doen heeft krijgt geen media-aandacht, niet onderzocht, wordt stilgezwegen.

Misschien omdat deze overlast veroorzakende nieuwkomers niet vervolgd kunnen worden vanwege Europese en nationale wetgeving? Met als resultaat stijgende onrust en onvrede omdat er geen strafrechtelijke vervolging voor aanranding van jonge twee meisjes kortgeleden in Moekesgat in Ter Apel, waarbij de regisserende media zich keert tegen de verontruste burgers en de plegers buiten schot houdt.

In Polen staan de Duitse politie en Poolse burgers om dezelfde reden figuurlijk aan de grens tegenover elkaar, iets met steeds grotere sociale onrust, ook daar overlast door nieuwkomers en het van overheidswege bagatelliseren en ontkennen en media-framing. Wegkijken helpt niet, nooit, en de geschiedenis leert ALS de mens leert kijken wat er WERKELIJK speelt en niet alles en iedereen onmondig en verwijtend afserveert. De media staat duidelijk en aanwijsbaar NIET in dienst van de burgers, maar heeft zich een regisserende rol in plaats van registrerende positie aangemeten.

Zo leert de geschiedenis dat op zondag 30 oktober 1938 een zeven maanden eerder dat jaar, op 31 maart, aangenomen wet van kracht waarin de Poolse regering POOLSE Joden de toegang tot het land en het recht zich te her-vestigen ontnam als zij zich langer dan vijf jaar buiten de landsgrenzen hadden bevonden. Hiermee werden ca. 50.000 in het buitenland woonachtige POOLSE Joden de toegang tot het land ontzegd. De media uit die periode heeft zijn best gedaan dit buiten de aandacht te houden.

Het in werking treden van de antisemitische wet door het Poolse parlement zorgde eind oktober 1938 voor een haastig opgezette Duitse tegenmaatregel die erop gericht was om zoveel mogelijk POOLSE Joden voor het in werking treden van deze wet OVER de Duitse rijksgrens en Heim ins Poolse Rijk te zetten. De Duitse reactie werd daarentegen breeduit gemeten en overbelicht.

Het was TOEN dat de in Hannover woonachtige POOLS Joodse kleermakersfamilie Grynszpan – Sendel Grynszpan, zijn vrouw Grynszpan Silberberg Grynszpan en hun kinderen Esther, Berta, Markus en Herschel – over de grens naar de plaats Bentschen in Polen gezet werd. Op 7 november 1938 vermoordde de dan 17-jarige tiener Herschel Feibel Grynszpan met een kogelregen in Parijs de Duitse diplomaat Ernst Eduard vom Rath. De aanslag en het overlijden van Vom Rath wordt als startpunt gezien van de Kristallnacht.

Sociale, maatschappelijke en economische onrust en een toenemende oorlogsdreiging veroorzaakt door op macht beluste psychopatische lieden, daarbij ondersteund door incapabele bestuurders en ongeschikte volksvertegenwoordigers maken elke maatschappij tot een giftig kolkende mensenvulkaan, nemen hun verantwoording niet, kunnen dat niet omdat ze horende doof, en ziende blind zijn en blijven, maar weten wel vals hun pijlen te richten op lieden die hen onwelgevallig tegengeluid laten horen, en bestempelen HEN tot Ongewenste Gasten

Je zou Hanneke bijna een geboren kritikaster kunnen noemen, niet uit dwars-dwaze overtuiging maar veeleer geboren uit menselijke meelevendheid. De 61-jarige Hanneke Diddens uit Finsterwolde heeft haar kritische blik ontwikkeld vanuit haar jeugd en eigen ervaring binnen de familiekring.

Hanneke had als oudste van drie kinderen van het gezin twee nakomende broers die beiden leden aan een erge vorm van autisme. Van kinds af aan heeft dat haar bezig gehouden, waarom waren haar beide broers hierdoor zo getroffen, iets waar haar beroepskeuze bepalend door beïnvloed is. De in Sappemeer geboren Hanneke vond haar weg in de zwakzinnigenzorg zoals dat toentertijd genoemd werd en via de kinderpsychiatrie nu nog steeds in de geestelijke gezondheidszorg werkzaam.

De speurtocht naar oorzaak en gevolg zette haar op het spoor van landbouw bestrijdingsmiddelen zoals bijvoorbeeld DDT en het gebruik van verontreinigde voeding. Als Groninger boer gebruikte haar vader zoals veel agrariërs in vroeger tijden diverse bestrijdingsmiddelen waarvan later de giftige bijwerking bekend werd die aanzienlijke nevenschade voor de mens opleverde. Van DDT is bekend geworden via de Homeopathie dat het een van de triggers is in de ontwikkeling van autisme en ADHD, maar heeft ze de kans niet meer gehad om haar eigen vader hierover te bevragen. De algemene verontreiniging van het drinkwater is een andere trigger die ze naspeurend vond, evenals het gebruik van de magnetron dat aanwijsbaar zeer schadelijk gebleken is.

Ze stuitte in haar speurtocht op Zwitserse studies waarin bloedwaarden significant en negatief afweken bij gebruik van voeding afkomstig uit de magnetron. Andere onderzoeken toonden aan dat Autisme / ADHD als een soort van Stapelingsziekte gezien moeten worden en het gevolg is van meerdere oorzaken. Ontkenning en ronduit misleiding door de gevestigde instanties zorgde ervoor dat Hanneke zich in veel zaken en op meerdere terreinen kritisch opgesteld heeft, nam ze niet alles meer voor zoete koek aan en deed vooral zelfonderzoek. Zo lieten kritische cardiologen zich alarmerend uit over orgaandonatie in zijn algemeenheid. In combinatie met het begrip hersendood en onvolledig besef wat betreft de mate van bewustzijn of gevoel is totaal onduidelijk wat het wegnemen van vitale organen in werkelijkheid voor gevolgen heeft voor de donor.

Ze was uiterst kritisch ten tijde van de COVID-19 pandemie, de daarbij uitgerolde aanpak door de overheid en de toegepaste vaccinatiedwang. Het heeft gezorgd voor een enorme maatschappelijke verdeling, mensen zijn daardoor lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Los daarvan was ze geschrokken over de schijnbare willoze bereidheid waarop mensen zich kritiekloos en gehoorzaam in een opgelegde richting lieten leiden. Het sociaal isolement door de 1,5 meter maatregel, de lock-down, het uitsluiten van mensen en het ontmenselijken van de maatschappij stuitte haar tegen de kritische borst. Het zorgde ervoor dat zij zich inzette voor mensen die hierdoor bewezen vaccinatieschade opgelopen hebben ook al is dat stuitend voor mensen die gevestigde denkpatronen aanhangen. Voor Hanneke is het helder en duidelijk: door met een bredere en ruimere blik te kijken, kan elk die wil de werkelijkheid binnen het getoonde wereldtoneel zien.

Stilzitten, dat staat waarschijnlijk ergens ver weg verstopt in de gebruiksaanwijzing van Kees, hij is een van de actiefste mensen die ik ken. Begin juni liep deze kwieke Kees de nieuwste editie van de Winschoter vier mijl. Best wel een fikse prestatie voor deze 80 jarige gedreven en gepassioneerde alleskunner, deze Kees Plugge.

Sinds kort woont de onvermoeibare sportieveling in het Oost-Groninger Koopmansstadje waar ik hem tegenover het Stadhuis bijna letterlijk tegen het lijf liep. Jaren terug kruisten onze paden elkaar ook al bij Aquilo waar mijn toenmalige partner wat sportieve prestaties dacht neer te kunnen zetten en ik en-passant m’n voeten in Lowa’s verpakt met de geassembleerde wandelkudde mee stapte.

Kees was binnen de door Theo de Winter opgerichte atletiek vereniging Aquilo een niet weg te denken spil, een man waar letterlijk veel omheen bewoog. In de beginjaren ’80 van de vorige eeuw richtte Kees, samen met Harm Noor, de recreatieve loopgroep op die fluks uitgroeide tot meer dan 500 enthousiaste sporters. Met de aanwas en uitgroei van recreatieve sporters werd de jaarlijkse traditionele 100-km RUN verdeeld in tussenafstanden. Eerst in 2 x 50 km, later (en tot aan nu toe) in de 10 x 10 km waaraan veel recreanten deelnemen omdat deze afstand beter binnen hun loopbereik ligt.

Kees was vanaf het begin van de ’80-er jaren actief betrokken, was hij niet alleen de initiator van de opstaptrainingen maar gaf hij ook leerrijke presentaties over gezondheid, voeding, sporten en de invloed daarvan op hart en overige spieren. Hij wist een schare trainers op te leiden die vandaag de dag het stokje over genomen hebben en het werk binnen de vereniging doorzetten. Kees zelf doet het een ‘beetje’ rustiger aan, loopt nu ‘nog’ maar drie in plaats van vijf dagen het vuur uit zijn oude sloffen, iets wat zijn cardioloog hem ook aangeraden heeft. Krap twintig jaar geleden hebben ze bij hem een hartspierziekte ontdekt waardoor de pompfunctie verminderde en zijn conditie afnam. Met een ingebouwde ICD kan Kees de komende jaren prima uit de voeten maar versloddert hij zijn andere vaardigheden niet.

Kees is een tuinfreak, houdt van bloemen, maar is ook een fervent skiër wat hij dan ook graag doet in Oostenrijk, Italië en Frankrijk in welke landen hij toen en nu nog steeds lange bergwandelingen maakt, aan bergfietsen en ook aan bergbeklimmen doet. De Mont Blanc is door hem beklommen en ook de Kilimanjaro is door hem bedwongen. Hoewel al lang en breed gepensioneerd weet Kees niet van ophouden, is altijd actief en schrijft aan het eind van elke dag zijn eigen journaal en hangt zijn huis goed voorzien vol van eigen gemaakt realistisch werk wat hij als hobby-schilder uit zijn kwast gestreken heeft.

Na meer dan 45 jaar met vrouw Joke en twee zoons in Muntendam gewoond te hebben is hij nu sinds een half jaar neergestreken in de Evertsenstraat en dat bevalt beiden prima. Over de in april 1945 in Rijswijk op de wereld gekomen Kees valt nog heel veel wetenswaardigs te schrijven, maar wat is nu leuker om daarover zelf met Kees in gesprek te gaan, hij heeft veel kennis, is breed geïnteresseerd en is als mens erg gezellig en inspirerend.

Op terugweg van Kopstukken stuur ik m’n Zwoele Franse Troela door de Groningse negorij en och, de omgeving kon minder. Nee, het is natuurlijk geen Frankrijk maar ik denk dat heel wat Polderlanders hier nog nooit een voet gezet hebben, het ligt dan ook wel mijlenver uit de koers voor heel veel westerlingen.

Mallorca ligt voor hun gevoel veel dichterbij, Turkije evenzo en trossen vakantieconsumenten laten zich graag opgepropt in gevleugelde buizen de wereld over suizen, richting Verweggistan zoals Vietnam, India of tropisch Afrika. Als we willen geloven wat er beweerd wordt moeten we daar geen gras over laten groeien want dat hoeft of kan op korte termijn ook niet meer, de planeet verschroeit namelijk door opwarming, CO2, stikstof, kikkerscheten, winderige koeien en smeltende noordelijke ijskappen.

Dat de zuidelijke ijsmassa’s enorm aangroeien heeft waarschijnlijk geen invloed en dat de natuur een groeispurt doormaakt en ons daarvoor als dank overlaad met een verhoogd zuurstofgehalte in de lucht is allemaal maar bijzaak. Maar .. waar maakt een mens zich ook druk om in een tijd vol van moord en doodslag, waar moet je ook naartoe? Het Goede Doel zong toentertijd al dat zij het ook niet wisten, je kon niet naar China, Cuba, Chili, Kuwait of België, overal was gedoe.

Ook vluchten kon niet meer, toen niet, nu niet en waar dan ook naar toe? Tenminste dat zongen Jenny Arean en Frans Halsema .. maar ja, waarom zou je dat ook willen als je zo door het zacht zomerse Groninger landschap tuft en toeft, uitnodigend langs Mussel en Harpel, dromerig naar Onstwedde toe.

Klokslag afgesproken tijd gooi ik het anker uit van de Twingo en stap gewapend met pen en papier langszij de oude boerderij in Kopstukken. Fijn verpakt in weelderig groen staat de woonstee van Edwin en zijn gezin, een oude boerenhoeve uit 1875 die er goed verzorgd bijstaat.

Hij doet zelf de deur open en ik word met uitgestoken hand door hem verwelkomd. Nadat hij me voorgesteld heeft aan zijn Esmee neemt hij me door de smaakvol verbouwde hoeve mee naar de oude traditionele keuken, achterin het pand. De ruimte is vandaag de dag nog steeds in gebruik om de warme prak te bereiden en is bescheiden ingericht met oud meubilair uit familiebezit. Ze doet ook dienst als een soort van rustruimte waar de tijd bevroren lijkt te zijn en waar Edwin Spieard in alle rust en stilte tot zichzelf kan komen.

Nadat zijn lieftallige partner ons beiden van een mok koffie voorzien heeft steekt hij van wal en vertelt me over zichzelf, zijn werk en wat hem beweegt dat te doen wat hij doet. De 56-jarige Edwin is een bijzonder boeiende man met een absoluut interessant beroep waarin hij uiteindelijk terecht gekomen is. Je zou kunnen zeggen dat hij als specialist pur-sang in de uitvaartbranche werkzaam is, niet als uitvaartbegeleider. Edwin is de aangewezen man om de zorg voor overledenen op zich te nemen die (vaak door) tragische omstandigheden om het leven gekomen zijn en waar zijn bijzondere specialisme gevraagd wordt.

Met zijn mobiele Special Death Care unit helpt hij nabestaanden mee het mogelijk te maken waardig afscheid te kunnen nemen van hun overleden dierbare. In een speciaal hiervoor omgebouwde ambulance verricht hij alle mogelijke en noodzakelijke handelingen wat kan variëren van respectvolle camouflage bij verkeersslachtoffers tot complexe restauraties bij ernstige verminking. In de vierentwintig jaar waarin Edwin in dit werk actief is heeft hij onvoorstelbaar veel gruwelijks gezien en meegemaakt en was o.a. betrokken bij de confrontatie van slachtoffers van de MH17 en identificatie van slachtoffers van de aardbeving in Turkije.

Respectvol, betrokken en vol vuur deelt hij zijn kennis en ervaring met geïnteresseerde zorgverleners zoals artsen, hulpverleners, verpleegkundigen, mensen in de palliatieve zorg en uitvaartbranche. Naast het geven van drie uur durende cursussen schrijft hij zelf ook en naast de twee boeken die hij al geschreven heeft wordt zijn nieuwste boekwerk op 23 oktober gepresenteerd in het Geert Teis theater in Stadskanaal. Die avond geeft hij tegelijkertijd een – voor iedereen toegankelijke – algemene en beschouwelijke presentatie van zijn werk, iets groter van opzet dan de op 11 juni j.l. in het Winschoter uitvaartcentrum gehouden presentatie.

De avond in Winschoten – georganiseerd door TrOost Groningen – was met 150 belangstellenden in no-time uitverkocht en was voor Edwin en zijn team ook een soort van generale repetitie. Dochter Kim is al vanaf 2019 op de achtergrond bij de organisatie en presentatie actief en partner Esmee verzorgt beroepsmatig de bijpassende fotografie. Op uitnodiging heb ik deze avond in Winschoten bijgewoond en het moet gezegd, wat een kundige kerel is die Edwin. Echt knap hoe hij zorgvuldig, gedetailleerd, met passie en vol respect over zijn werk spreekt. Af en toe gelardeerd met een klein vleugje passende humor waarmee hij het onderwerp niet te bedrukt en beladen laat worden.

Hij schrijft navenant, beeldend en informatief, alsof je over zijn schouder meeleest. Terwijl ik de dag ervoor aan zijn oude keukentafel onder het genot van een kop koffie meeschrijf snap ik na die avond heel goed waarom hij zich af en toe in alle rust en stilte terug trekt om tot zichzelf te komen. Een bijzonder mens met specialistische, waardevolle kennis en kunde en na afloop van de presentatie in Winschoten heb ik alvast gereserveerd voor de 23e oktober in Stadskanaal en staat zijn boek op m’n verlanglijst. Uitgezwaaid door Edwin en zijn partner verlaat ik de dag van ons interview Kopstukken, slinger de Twingo aan en stuur het weidse en zomerse Groninger landschap weer in, een streek-taalgebied vol interessante, waardevolle, bijzondere mensen. Op naar een volgende bijzondere ontmoeting.

Kaboem… met Merz, de neue Deutsche irre-Fuhrer braafjes naast zich zittend, roeptoetert de Blonde Trumpetteer op 5 juni 2025 vanuit Washington rond dat HIJ het was die Nordstream II het zwijgen opgelegd heeft.

Schaapachtig en sullig lachend lijkt Die Deutsche Dombo niet te vatten dat het Big Brother zelf is die zich breedsprakig de vernietiging van de gastoevoer uit Rusland toe-eigend. Beetje veel bluf natuurlijk, maar dat zijn we wel van hem gewoon. Natuurlijk heeft hij die elf miljard dollar kostende gasleiding niet zelf gesaboteerd, dat was het werk van een bundeltje gespecialiseerde diepzeeduikers van de Amerikaanse marine uit Panama City. Zij waren het die tijdens Baltic Operations 22 (van 5 t/m 17 juni 2022 – BALTOPS 22) op een diepte van 260 voet in de Oostzee C4 explosieven plaatsten bij de pijpleidingen.

Het was gedurende de Seniele Opa-tijd dat de Noorse marine op 26 september 2022 met een P8-bewakingsvliegtuig een sonarboei het zilte nat in donderde waarop een paar uur later de daardoor verspreide signalen de explosieven activeerden, … toedeloe Nordstream Two. De Amerikaanse auteur Seymour Hersh heeft daar een heel interessant schrijfsel over geschreven. Die boei kwam niet zomaar uit de lucht vallen, in december 2021 – twee maanden voordat de eerste Russische tanks Oekraïne binnenrolden – waren de sabotageplannen al in vergevorderd stadium. Deutschland – en daarmee tegelijk ook heel West-Europa – mocht economisch gezien haar kopje niet verder boven het veld uitsteken, Machtige Bankiers aan de andere kant van de grote plas vonden dat geen goed idee. Zij waren het die de Trumpetteer in zijn eerdere termijn op de door hun gewenste koers zetten.

Op 13 juni 2019 lieten ze hem dreigementen uiten naar Varkentje Merkel, dat Deutschland grove sancties riskeerde als ze niet stopten met de bouw van een gaspijplijn naar Rusland. Deutschland moest zich herbewapenen, er moest meer poen in de (Amerikaanse) defensieschoen, zo niet, dan zouden de daar gelegerde Amerikaanse (bezettings)troepen Heim ins Reich gehaald worden. Men voelde helemaal niets voor de Westeuropese voordelen die behaald werden met het veel goedkopere GAZ en de daarmee samengaande en – god verhoede het – stabiele Europese economie. De gasaanvoer door Oekraïne blokkeren zou geen zin hebben als Nordstream II operationeel zou worden, dann war der Krieg Umsonst. Nauwere samenwerking met Oost-Europa en daardoor minder Big-Brother afhankelijkheid was een gruwelscenario. Het vele malen duurdere schaliegas uit de USA had dan geen schijn van kans om aan te landen. De Machtige Bankiers dreigden Europa met een heuse Handelsoorlog.

Zij zetten het Trumpetteer kabinet in z’n eerdere termijn op de door hun gewenste koers. Voordat Opa Biden mocht optreden stuurden Ted Cruz, Tom Cotton en Ron Johnson – drie Republikeinse senatoren – op 5 augustus 2020 een dreignota naar Teutonia. Ze was gericht aan Harm Sievers en Fridjof Ostenberg, respectievelijk de Managing Directors van Fährhafen Sassnitz GmbH en Mukran Port. De havens van waar de twee onder Russische vlag varende schepen hun basis hadden, waar de materiaalopslag was en vanwaar zij uitvoeren om de pijpleidingen te leggen: de Fortuna en Akademik Cherskiy. Stoppen met die hap, of anders sancties met grote economische gevolgen! De Deutsche Manschaften hadden dove oortjes, wilden niet luisteren dus was het Kaboem mit die Bude in de Opa Biden periode.

De neue Deutsche irre-Fuhrer bleef als een Loel Du Behanger schaapachtig lachen bij de biecht van de Blonde Trumpetteer en herhaalde vorige week nog dat “Duitsland er alles aan [zal] doen om er voor te zorgen dat Nord Stream 2 niet in gebruik wordt genomen.” Je vraagt je af waar ze dit soort verdwaasde lieden kweken… Reken er maar op dat die pijpleiding (op termijn) wel weer in gebruik genomen gaat worden, maar dan enkel en alleen als de Machtige Bankiers de Europeanen een poot kunnen uitdraaien. De Amerikaanse miljardair Stephen P. Lynch staat al in de startblokken om er een slaatje uit te slaan. Hij denkt de pijpleidingen voor een zacht prijsje over te kunnen nemen om na de Oekraïne oorlog de gaskraan open te kunnen draaien.

“Als de pijpleiding in Amerikaanse handen zou komen zou Europa niet meer rechtstreeks met Rusland hoeven te handelen en toch kunnen profiteren van goedkoop Russisch gas.

Als ze besluiten dat ze Russisch gas nodig hebben – wat ze gaan doen – zullen wij er zijn.” Lynch, met als thuisbasis Miami – die twintig jaar in Moskou heeft doorgebracht – was een van de financiers die de verkiezingscampagne van Trump (met 700.000 dollar) steunde. In maart van dit jaar zijn er in Zwitserland volgens de Duitse krant Bild al geheime onderhandelingen gevoerd met Gazprom, de eigenaar van Nordstream II en Richard Grenell, de speciale afgezant van Donald Trump, zou bij die gesprekken betrokken zijn geweest. Lynch hoopt op de steun van de Blonde Trumpetteer om de Teutonen over te halen (uiteraard tegen behoorlijke meerprijs) weer Russisch gas te accepteren.

.. en wij ons maar druk maken over verganistische, CO2-neutrale & genderneutrale klimaklebers, en dan hebben we het nog niet eens over die liegende, bedriegende en doorgesnoven Haagse Hufters.. Kloetje Klojo’s!