Samen zitten we bij de overbuurman in de brasserie achter-aan de koffietafel, Nona en ik. Behalve haar collega’s zullen niet veel Oldambtsters haar (her)kennen – Nona Kakisina – dat, terwijl ze al 39 jaar haar handen duchtig laat wapperen in de Gemeentelijk grafische catacomben.
Haar sierlijke en kalligrafische hand-schrift tooit vele trouwboekjes en veel Oost-Groninger geboortenamen zijn door haar ambachtelijk vastgelegd. Toen ik kortgeleden voor Mecca zittend m’n softijsje weglikte zag ik haar rond het middaguur de treden voor het tegenoverliggende Stadhuis weer aftrippelen en sprak haar aan.
Zo kwam het dat we samen bij haar overbuurman in gesprek raakten, over haar werk op de Reproafdeling waar ze zich de afgelopen 35 jaar mee bezig gehouden heeft. Nona (je spreekt het uit als Nonna) werd enkele jaren nadat het gezin in 1950 vanuit de Molukken naar Nederland verhuisde in Sittard geboren. Samen met haar vader verkaste ze als jonge meid naar het Groningse Farmsum en woont nu lekker in Lopperdorp. Haar schooljaren bracht ze door in Delfzijl, deed daar op enig moment vrijwilligerswerk bij de gemeente op de drukkerij-afdeling en dat beviel zo goed dat ze daarin is blijven hangen. Toen er in Winschoten een vacature was verkaste ze daar naartoe waar ze nu sinds 1 mei 1985 aan de slag is.
Haar handschrift siert ook het trouwboekje dat nu ergens bij m’n ex als een relikwie uit vroeger jaren in de kast ligt te verstoffen, ook de naam van een van m’n kinderen staat erin vermeld. Zelf heb ik nog een door haar geschreven oorkonde als herinnering uit de tijd dat ik de Johan Poppenprijs uitgereikt gekregen heb, maar dat is al iets van jaren terug. Wat ook al jaren achter ons ligt is de Nederlandse koloniale geschiedenis, de tijd van Nederlands Indie, vandaag leren de kinderen van nu niet meer wat mijn ouders op school onderwezen werd. Die dreunden het gedwee op: Sumatra, Java, Bali, Lombok tot aan Timor toe, de Molukken maakt daar deel vanuit en daar stond de wieg van de ouders van Nona.
Ons gesprek gaat er ook voor een deel over, niet al te diepgaand en inhoudelijk, maar het verhaal en het leed van de Molukken wordt in kort bestek even aangetipt. Over de leefomstandigheden na aankomst in Nederland, Ingenieur Manusama, president in ballingschap van de RMS (Republiek der Zuid-Molukken) en de tijd van nu. De wereld is altijd en eeuwig in beweging en elke dag wordt geschiedenis geschreven. Zelf houdt Nona zich niet inhoudelijk bezig met hetgeen wat geweest is ze wandelt en fietst, en zit samen nu met mij gezellig bij de overbuurman in de brasserie achter-aan de koffietafel.