Als klein knuppeltje woonde ik met mijn familie onder de rook van Amsterdam, niet ver van luchthaven Schiphol. Samen met mijn broers en zus bezocht ik de plaatselijke lagere school, speelde met mijn vriendjes en dat voornamelijk buiten. Voor vijf uur thuis zijn, was de boodschap want dan was het avondeten.
Op een middag speelde ik met een vriendje die aan het einde van de straat woonde en deze nam mij mee naar huis, hij wilde me even voorstellen aan z’n opa, maar ik moest wel stil zijn. Waarom was me niet duidelijk maar het moest allemaal een beetje geheimzinnig. Als achtjarig ventje sloop ik zo stil mogelijk achter m’n vriendje aan langs het huis naar achteren, daarbij het hoofd naar beneden om niet via het zijraam gezien te worden.
Wat een spektakel om z’n opa te bekijken bedacht ik, dat moest toch wel een heel bijzondere opa zijn. We kwamen aan bij een wit gekalkt houten schuurtje waarvan ’t vriendje een kleine deur opende en zo ineens stonden we in een schamel ingericht voormalig duivenhok met daarin een oud gerimpeld mannetje, dat gekleed in donkere kleding in zo’n oude rookstoel zat tegenover de deur. Een sterke geur zoals in duivenhokken gewoon is walmde me tegemoet.
Opa was blij zijn kleinzoon te zien, glimlachte en was ook geïnteresseerd in zijn vriendje, ik dus. Het gesprek duurde maar kort want plotsklaps stond daar de moeder van vriendjelief gekleed in rode bloemetjesjurk en keukenschort, haar handen in de zij geparkeerd en ging ze tekeer als een briesende theeketel. Hoe hij het in zijn hoofd haalde om iemand mee te nemen naar opa.
Hij werd naar binnen gebonjourd en ik de straat op en naar huis gedirigeerd. Opa bleef bedroefd opgehokt in zijn wit gekalkte houten duivenhok achter.
Niet zolang geleden hielp ik iemand mee een oud duivenhok demonteren dat achter het huis stond. Alleen al door de geur en de witgekalkte wanden gingen mijn gedachten automatisch tientallen jaren terug, naar de opa van m’n vriendje die achter het huis van zijn kinderen als ouwe duif was opgehokt.