Decennia terug snorden we door de Noord-Italiaanse Borinage, langs Verona tuffend via Vicenza, onderweg naar Venezia. Met het vriendinnetje van toen in de knalgele Kever kris-kras van het Hoge Noorden naar het Warme Zuiden, de neus achterna.
Amper puber-af koersend door een nog nauwelijks vernietigd landschappelijk en maatschappelijk decor dat nog veel van zijn authenticiteit had weten te behouden. Duizenden kilometers over nooit tevoren gekende routes, langs onbekende dorpen, door zon beschenen hoogtes en warme valleien, de Kever ploegde zich onvermoeibaar brommend voort. De Mama’s en Pappa’s continue galmend in de oren vanaf het (enige!) cassettebandje dat aan boord genomen was… af en toe droom ik er nog over.
Als rasechte Nederlanders hadden we (een gewaarschuwd mens telt voor twee) natuurlijk allerhande proviand ingeslagen, dingen zoals campingboter(!), pindakaas, blikken ham tot aan een zak verse aardappels aan toe die onder de neus, bovenop de rijk gevulde gereedschapskist, ook als gewichtige ballast diende om de Kever nog beter op de kasseien en asfalt te laten kleven. Hoezo ‘overlevingskost’ – onnodige ballast zo bleek, die ongebruikt retour en op geen volgende reis ooit weer meegesjord werd, wat had je ook aan piepers en blikham als je jezelf oneindig kon verwennen met de overheerlijke en streekeigen producten en gerechten die (toen) ruimschoots en overdadig aan de wegkant aangeboden werden en dat tegen ongekende lekkere prijzen… mjammie!
Pizza, dat was nog een aardig onbekende hap, thuis op de vette klei, al hadden een paar vroege Italiaanse gelukszoekers een poging gedaan om een oud cafe om te katten tot Pizzeria. Enthousiaste geluiden over smaak en kwaliteit waren niet bepaald overweldigend dus bleef het erbij, maar nu.. toerend door de bakermat, vonden we dat we het wel konden wagen, maar dan ook een ECHTE ambachtelijk- en huisgemaakte, Italiaanse Pizza. We hielden stil bij een prachtig Pizzarestaurant, schoven beiden onze voeten gezellig onder een knusse tafel, kozen de aanbevolen Pizza-di-Nonna en even later kwam een pronte Italiaanse Moeke met schort aanschoefelen om een knoeterhard gebakken pannekoek op te dienen. Met een grote schaar knirpste ze het ding krakend in meer dan krokante stukken. Het duurde daarna nog jaren voordat ik opnieuw een poging waagde, denkend aan die lekkernij van toen, de Pizza Forbici