Ze roept me bij mijn naam en geeft tegelijkertijd zachtjes met de achterkant van haar hand een tikje op m’n wang. Ik hoor hoe haar stem van ver naar binnen klinkt terwijl ik druk bezig ben wat appjes van diverse mensen te beantwoorden. “Wakker worden” hoor ik haar zeggen en ik besluit haar direct terug te appen. “Hallo, wordt eens wakker” hoor ik nu veel dichterbij en zo ineens kijk ik in het lachende gelaat naast me als ik m’n ogen open en weer in het NU terugkeer.
Ik zie naast haar nog twee gezichten die me vriendelijk lachend aankijken en merk op dat het team dat er stond voordat ik m’n ogen sloot weer vertrokken is. “Hoe voelt het nu?” vraagt ze me belangstellend. “Ja, dat voelt goed, echt een stuk beter. Heerlijk om je hart weer normaal te horen en te voelen kloppen” zeg ik. “Ik laat u nog even liggen, kunt u wat bijkomen en als alles goed blijft gaan kunt u zo weer naar huis” zegt het engeltje van de hartafdeling.
Het was me het weekend wel weer en verliep heel anders als ik me voorgenomen had. Geen bakje thee halen in Bellingwolde, niet lekker rondlummelen in tuin & kas, geen Tibordruivenstek halen, geen gesprek met Simon en geen plantjes poten met dochterlief. Ook de vooravond had ik met tegenzin afgebroken en was in de pauze vertrokken van het klassieke meesterwerk in de Martinikerk. Niet vanwege een slechte muzikale uitvoering, integendeel, het was mijn eigen ritme dat buiten de maat tikte.
Na een paar nachturen werd de lucht en het hoofd helder, zo kon het niet door blijven gaan. Voordat ik de dame van de spoedpost gesproken had belde ik een goede vriendin die zich niet veel later slaperig aan de deur meldde om de vrij snel na haar arriverende ambulancebroeders de deur te openen. Na een rits prikkers, plakkers, stekkers en een filmpje rolde het met gezwinde spoed richting umcg waar heel relaxed en doeltreffend de protocollen werden afgewikkeld.
Na een uiterst informatief en verhelderend gesprek met de cardioloog van dienst werd ik wat etages gelift en was het in kamer 10 wachten tot het benodigde team van specialisten zich meldde. Een paar grote stroom geleidende plakkers verder en na een arm vol verdoving ging het licht en de muziek uit. Als beeld en geluid weer terugkeren is de pijn en de bedrukking vertrokken. “Wakker worden” is wat ik het engeltje van de hartafdeling hoor zeggen..