Ja, daar kun je gif op innemen! Maart 2017, toelopend naar de Nederlandse Tweede Kamer verkiezingen, worden de Nederlanders getrakteerd op een onvervalst stukje politiek schaakspel. Voor de een is het niets anders als onhandig en politiek geklungel, een ander ziet er daadkracht in en is blij dat de Turkse Sultan weerwoord krijgt. De voormalige Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt die als ervaringsdeskundige enig gewicht over dit onderwerp toegeschreven mag worden zei toentertijd het volgende: “In politics, nothing happens by accident. If it happens, you can bet it was planned that way.”
Voorafgaand aan de verkiezingen roert zich zo het een en ander binnen de Nederlandse politieke arena. De Nederlandse stemgerechtigden lijken een kant op te gaan die een deel van het politieke establisment minder welgevallig is. De zittende macht laat niet na het waarschuwende vingertje omhoog te steken, stem strategisch, komt allen tezamen en maak gebruik van uw democratisch verworven recht. Stem op ons en niet op hen die wij al bij voorbaat van regeringsdeelname uitgesloten hebben. Hoe democratisch wilt u het hebben. Het plotsklapse ‘daadkrachtige’ optreden van minister-president Rutte hoort thuis in de categorie volksverlakking & kiezersbedrog en als u er zin in heeft en tijd voor neemt zult u ongetwijfeld diverse ‘voors’ en ’tegens’ kunnen ontdekken.
Het spektakelstukje rondom het wel of niet toestaan aan een Turkse hoofdoekjesminister om een babbel te houden ten overstaan van naar Nederland geïmporteerde Turken, tsja, dat zou eerder een stevige waarschuwing richting Erdogan en de daar achterliggende macht kunnen zijn. Even een korte terugblik. Na het einde van WOI is er van het Ottomaanse Rijk niets meer over en ligt er verslagen bij. Met ferme geallieerde ondersteuning is het onder Mustafa Kemal (later voor zijn verdienste getooid met de titel Atatürk – vader aller Turken) dat van de resten van het Rijk een nieuwe staat het levenslicht ziet. Vooral en met name door massieve en concrete steun uit Duitsland lukt het Atatürk de bijkans nog in de middeleeuwen levende bevolking vooruit in de vaart der volkeren te duwen. Grootste verliezers in dit alles zijn de machthebbers die zich – verscholen achter de religie – tot dan toe alle ontwikkeling en vooruitgang torpedeerden.
Vanaf 1923 zette Atatürk zich in om de verstikkende invloed van de Islam in de Turkse samenleving terug te dringen. “Beschaafde mensen horen beschaafde hoofddeksels te dragen”, de Fez, het Islamitisch mannelijk hoofddeksel bij uitstek werd bij wet verboden en als misdrijf aangemerkt, de hoofddoek uit het onderwijs geweerd. In 1928 werd de Islam als staatsgodsdienst uit artikel 2 van de Turkse grondwet geschrapt, werden de Islamitische godsdienstlessen niet meer op de scholen onderwezen, werd het Latijnse alfabet ingevoerd en de filosofie boven de sharia gesteld. Van de Turkse bevolking was toentertijd 99% achterlijk, kon niet lezen of schrijven en had van hetgeen buiten eigen dorp of gebied geschiedde nauwelijks enige kennis. Met ingang van 1 januari 1929 werd het gebruik van Arabische karakters als illegaal en strafbaar gesteld en werden alle ambtenaren verplicht het nieuwe schrift te leren en toe te passen. Deze en zoveel andere maatregelen stuitten op grote weerstand van de behoudende Islamitische geestelijkheid.
Na het overlijden van Atatürk in november 1938 grepen de oude machthebbers de macht. Een groot en hernieuwd Ottomaans Rijk onder Islamitische overheersing, een Islam die voor dat doel een uitzonderlijke en sluipende metamorfose ondergaan heeft. Zich voorlopig voegend en aanpassend maar tegelijk in alles het eigen scenario volgend bewoog het mee. Onder Amerikaanse, geallieerde paraplu marcherend tot in juli 2016 het moment aangebroken leek zich los te weken, de tijd leek rijp. Een mislukte coupe die aan Amerika werd toegeschreven was in feite een gelukte neo-fascistische machtskaping door Erdogan en de zijnen, de Diyanet İşleri Başkanlığı. Wat veel mensen niet lijken te beseffen of kunnen accepteren is dat de macht in het huidige Turkije in handen is van een Fascistische Islamitische Hoge Raad met een compleet eigen agenda. Dat de USA letterlijk van luchtmachtbasis Incirlik is geveegd en dat Rusland nu het nieuwe Turkse liefje is, tja, daar moet je wat mee als grootmacht.
Een willekeurige Turkse oppositieleider, een haatzaaiende Imam, och dat zou geen enkel probleem geweest zijn. Nederland en andere geallieerde vazalstaten hebben ook zo hun eigen haatprofeten zoals Hans van Baalen en Guy Verhofstadt, die mochten en konden zonder probleem op 21 februari 2014 op het Maidan-Plein in Kiev in actie komen. Dat ze niet zoals Fatma Betül Sayan Kaya de toegang geweigerd is niet anders als Amerikaanse c.q. geallieerde geopolitiek. Misschien dat als bijkomend voordeel de huidige Haagse kliek (voor een deel) op het pluche kan blijven zitten, is mogelijk een bijkomstigheid. De Turkse Islamofacisten hebben een indringende geallieerde georkestreerde boodschap gekregen, don’t mess with Big Brother.….
ben je belazerd!!
(Illustratie: Joost Hölscher)