Op 28 juni 1914 werd dáár de Oostenrijks-Hongaarse troonopvolger Frans Ferdinand vermoord. De moord op deze kroonprins wordt algemeen gezien als het begin van de Eerste Wereldoorlog. Vandaag de dag wil er rond de maand juni nog wel eens ergens een verdwaald artikel opduiken in de media over die aanslag, maar het wordt met het verstrijken van de jaren steeds stiller rondom die fatale pistoolschoten. De schoten waren afgevuurd door de Bosnisch-Servische terrorist Gavrilo Princip, die daarmee niet alleen twee mensenlevens vernietigde maar tegelijk óók het officiële startschot zou geven voor de grote mensenslachting, zó staat dat tenminste in de officiële ‘historische sprookjesboeken’ vermeld.
Uitvoerig wordt meestal uit de doeken gedaan hoe de daad van Princip een ingewikkelde politieke draaimolen in beweging zette die onherroepelijk wél tot oorlog moest leiden. De zwarte piet van het hele menselijke drama dat daarop volgde werd exclusief op het bordje gelegd van de oorlogszuchtige Duitse Keizer Wilhelm II, het staatshoofd van het Tweede Duitse Keizerrijk. Deze vleesgeworden Pruisische Duivel kreeg de hoofdrol toegeschreven omdat de door hem uitgeschreven blanco volmacht gezien werd als een vrijbrief voor buurland en bondgenoot Oostenrijk-Hongarije om hard op te treden tegen de onruststoker van de Balkan, buurland Servië. Het gevolg hiervan was een ongekende mensenslachting waarbij miljoenen mensen op de meest waanzinnige en gruwelijke wijze vernietigd werden.
Uit alle hoeken van de wereld werden mensen gehaald om voor ‘vrede, volk, vaderland, Tsaar, King en Kaiser’ glorieus te sterven. Als makke schapen lieten zij zich naar de slachtbank leiden om zich met hartstochtelijk fanatisme op de tot vijand gebombardeerde medemens te storten en te vermorzelen. Zoals altijd het geval is, zou natuurlijk ook toen het recht zegevieren. De barbaren werden zegenrijk verslagen én vakkundig in de boeien geslagen door het ‘Verdrag van Versailles’.
Dit onzalige verdrag werd in 1919 door de overwinnaars de verliezers met het mes op de keel opgelegd. In de 440 verdragsbepalingen werd tot in het kleinste detail uitgewerkt hoe de verslagen vijand tot in vele opvolgende generaties gestraft diende te worden wat tot op de dag van vandáág ook gebeurt! Met de Duitse scheiding in 1953 werden de opgelegde betalingen opgeschort tot het moment van Wiedervereinigung. Op 3 oktober 1990 werden de oude Versailler vorderingen weer van kracht en moesten de Duitse belastingbetalers tot 3 oktober 2010 betalen. Gerekend vanaf oktober 2009 maar liefst een bedrag van € 193.000.000!!
Een bedrag dat echter nog door een astronomisch hoge vordering gevolgd kan worden als een rechtbank in New York over een lopende claim wat betreft de ‘Weimar obligaties’ positief beslist. Om de haar opgelegde oorlogsschattingen te kunnen betalen leende Duitsland in de periode 1922 tot 1930 bij (met name) Amerikaanse banken enorme bedragen. JP Morgan Chase was één van de banken die de Amerikaanse burgers aanspoorde hun spaargeld hierin te beleggen, méér dan één miljoen spaarders kochten deze zogenaamde Weimar obligaties. De wereldwijd opkomende depressie zorgde ervoor dat Duitsland niet meer aan zijn betalingsverplichting kon voldoen en de NSDAP stopte na haar machtsovername in 1933 de betalingen.
Twintig jaar later, in 1953, werd in de schuldovereenkomst van Londen bepaald dat de aandeelhouders hun obligaties konden inruilen tegen nieuwe schuldbewijzen met een tegenwaarde van de helft óf er voor konden kiezen 41 jaar geduld uit te oefenen. In april 1994 zou (een herenigd?) Duitsland mogelijk in staat zijn om tot verzilvering over te kunnen gaan. Dat alles, terwijl dit volledig tégen de toentertijd gemaakte afspraken was die ervoor gezorgd hadden dat de oorlog in november 1918 stopte met een wapenstilstand. Op 11 februari 1918 had de Amerikaanse president in zijn rede aan het Congres nog uitdrukkelijk bezworen: “Er zullen géén annexaties zijn, géén oorlogsschattingen, géén als straf opgelegde schadevergoedingen”…
Deze enorme vorderingen hangen vandaag de dag als een zwaard van damocles niet alleen boven het hoofd van de Duitse belastingbetalers maar zal het alle burgers van het nu financieel ‘Verenigde Europa’ hard treffen.
Het verhaal van de Grote Oorlog verdween nogal ruw uit de geschiedenisboeken door de start van een andere, nieuwe mensenslachting die misschien nóg bloediger en gruwelijker zou uitpakken. In 1939 werd het oorlogsvuur van deze nieuwe oorlog aangestoken doordat Duitsland voet zette op sinds 1919 Pools en voorheen Duits grondgebied . Deze oorlog zou de naam Tweede Wereldoorlog krijgen waarmee de vorige oorlog van naam veranderde in Eerste Wereldoorlog. Sinds die tijd wordt de wereld bijna bedolven onder het trieste verhaal van die wereldwijde mensenslachting van 1939-1945.
Het verhaal van die ‘Eerste’ is een vergeten geschiedenis van het menselijk lijden geworden. Het gebulder van kanonnen en geratel van machinegeweren, het gekreun en geschreeuw van de miljoenen gewonden en stervenden zijn niet meer dan zwakke echo’s van de vernietiging die in het verre niets zijn verdwenen. Hun waarschuwende geluiden bereiken de moderne mens van vandaag de dag niet meer en zweven net als de schoten van ‘Sarajevo’ op 28 juni 1914 verloren rond in de geschiedenis.
De moord op Frans Ferdinand in Sarajevo was niet de oorzaak maar werd als aanleiding gebruikt om de gesel van de oorlog op de wereldburgers los te laten. Een geplande oorlog die al jarenlang was voorbereid. De aanslag was niets anders dan één van de vele pogingen om de wereld in brand te schieten, een poging die pas na ruim 4 weken de zo vurig verlangde wereldbrand zou opleveren. Het zou een oorlog worden met een ongekende invloed op de toekomstige mensenvernietigingen. Vanaf dat ogenblik werden niet alleen de ‘vaksoldaten’, maar élk mens betrokken in een nieuwe vorm van methodisch gevoerde en geïndustrialiseerde oorlogsvoering.
“Oorlog is Misleiding & Bedrog” – Fré Morel, 2012-Uitgeverij: Papieren Tijger/Breda