Met een zachte glimlach om de lippen opent ze de deur die al opendraait voor ik op het stoepje sta. Ze wist dat ik kwam en ook waarom ik die middag even na vier uur het pad oploop richting nummer dertien. “Wel-kom binnen” zegt ze, en gaat me voor door het kleine halletje om daarna de ruime woonkamer binnen te stappen.
Welgeteld vier jonge meiden bevolken de kamer waar een ziekenhuisbed een prominente plaats in neemt. Op het bed een schuchter lachende brunette van 11 lentes jong die luistert naar de naam Rowena die net bijkomt uit haar middagslaapje. Zij is de aanleiding en reden voor mijn verrassingsbezoek, voor haar, haar zusjes en moeder is de Sinterklaas Kado-doos bedoeld die ik vandaag namens Mecca uit Winschoten mag bezorgen. Buren en vrienden hadden mama Saskia en dochter Rowena genomineerd en het lot wees hen het pakket toe.
Je hoeft geen hogere wiskunde gestudeerd te hebben om in een oogopslag te zien dat dit gezin al heel wat voor de kiezen gehad heeft. Het was voor vrienden en buren ook de aanleiding hen te nomineren voor de Sinterklaas Kado-doos en ik ben belangstellend naar hun verhaal. Mama Saskia Bos is daar helder, open en transparant in en vertelt over haar gezin dat vier dochters telt; Naomi, Vera, Rowena en Arwyn. Rowena, de een-na-jongste van het kwartet, is nog maar koud terug van het UMCG waar operatief haar schildklier verwijderd is. Rowena is een van de ca. 15 kinderen die jaarlijks in Nederland gediagnosticeerd worden met een kwaadaardige vorm van schildklierkanker die zich bij haar ontwikkeld heeft tot gedifferentieerde schildkliertumor.
Een verse wond onder in haar keel is het eerste teken van een geslaagde operatie die gevolgd gaat worden door een behandeling met radioactief jodium. Binnenkort volgt een interne behandeling van enkele dagen binnen het UMCG waarna ze in eigen omgeving ca. drie weken thuis verder behandeld wordt. Drie weken lang lastige leefregels om te voorkomen dat ze haar zusjes en moeder thuis niet radioactief besmet, niet samen spelen met Arwyn, geen uitgebreide knuffels. Allemaal best heftig, zeker voor een meisje van die leeftijd, die als ze pech heeft meer tumoren kan ontwikkelen en levenslang schildklierhormonen moet slikken. Niet alleen voor Rowena is het even slikken, ook voor haar zusjes en zeker ook voor haar moeder maar toch is er bij allemaal een soort van blijmoedigheid zichtbaar en speurbaar.
“We hebben elkaar, dat is het belangrijkste, we houden in alles elkaar vast, we kunnen ook niet anders en we zijn blij met wat we hebben” zegt Saskia. Ze hebben met elkaar al aardig wat stormen moeten doorstaan zo blijkt. Niet heel lang na de geboorte van haar jongste telg stierf op 19 april 2019 haar levenspartner Remy volledig onverwacht. Onderweg in de auto voelde hij zich niet goed en belde de laatste keer met Saskia, “Schat, het is m’n hart, ik ga dood, ik ga dood” sprak hij, waarna zijn stem zweeg. Door een dubbele hartaanval overvallen gleed zijn auto van het talud en was het geritsel van het naar beneden denderende auto het laatst hoorbare geluid. Haar wereld en dat van het hele gezin donderde daarop diep in de afgrond. Mijn eigen leefgeschiedenis telt ook zijn heftige momenten en weet uit eigen ervaring dat je van heel goede huize moet komen om zo iets traumatisch op een goede manier te tackelen.
Dat tackelen, dat doen ze goed moet ik zeggen, bewonderenswaardig zelfs en ik vraag of ik haar verhaal in het kort mag optekenen voor een artikel in het Oldambtnieuws. Ze stemt toe maar “ik ben niet zielig of zo, ik vraag niets, verlang niets. We hebben elkaar, we houden elkaar vast en we zijn blij met wat we hebben” laat ze er direct bij weten. Op mijn verzoek poseren ze even voor de foto bij de kerstboom in de kamer “het is de eerste keer na het overlijden van Remy dat we weer een kerstboom hebben opgezet” laat ze weten. Niet veel later wordt ik uitgezwaaid en laat weten dat – wat mij betreft – dit verhaaltje wel een staartje mag hebben, juist NU. Voor wie zich (ook) geroepen voelt iets te doen voor Saskia en haar meidenkwartet… neem even contact op met het Oldambtnieuws.