Toedels, de groeten of heel kort op zijn Gronings: moi! Een uitdrukking die ikzelf het meeste bezig als ik vrienden verlaat en tot weerziens afscheid neem. Ook als ik een schrijfsel tijdelijk aan de kant leg met de bedoeling om daarvan op een ‘later moment’ de draad weer op te pakken, een knutselklus tot later bewaar om dan verder te timmeren, een tuinklus even laat rusten om later verder te graven.
Ik zwaai niet naar m’n Apple, hamer of bats, dat dan weer niet, maar ik zie ze vanzelf later wel weer. Dat ‘Tot Later’ is de laatste jaren niet meer zo heel vanzelfsprekend, na elke dag is er opnieuw weer een dag van later gebruikt en is deze opgebruikt en via vandaag verwerkt en op transport gezet naar gisteren, de toedels, groeten, laterszzz.
Vooral de laatste paar jaren blijkt dat Laterszz niet meer zo vanzelfsprekend is neemt het afscheid nemen tot nooit meer ziens steeds meer de overhand. Steeds meer en vaker tot niet meer weerziens omdat niet alleen het gebrek der jaren mee gaan tellen maar ook ongelukkige samenlopen van omstandigheden en niet te vergeten de ziekte van Plots. Het ruimt wel op natuurlijk en Oudjes moeten het eerst op, je moet er niet aan denken dat alles vanaf jaargang 1900 ook nog rond zou hobbelen. Stel je voor dat de aarde eens vol zou raken, overvol zou ik haast zeggen, dat moet ‘natuurlijk’ vanzelf ophouden anders wordt het on-leefbaar want Vol = Vol.
Toch is het even schrikken als zo ineens in mijn kring van caleidoscopische kameraden die ene politieman voor altijd mist, of die technische alleskunner of die geliefde kritische denker gestopt is met ademen, die interieurspecialist die naar de laatste adem hapt of die nooit gepensioneerde ziekenverzorger waarvan het geluid gierend verstomd is, de rijen zijn niet meer zo nauw gesloten, er groeien gaten in. Grote plannen blijven plannen, alles wat voor later bedoeld was, rust en rot gestadig weg totdat er niets meer van over is, geen mens zelfs weet heeft van wat dat geweest is of worden zou.
Zelf heb ik ook nog een aardig bergje opgebult voor Latersszz waarvan ik denk dat veel het daglicht niet zal zien, niet alleen omdat me de tijd ontbreekt, maar af en toe ook omdat het (nog) te precair of brandbaar is. Diverse manuscripten hangen in het ergens onderin de digitale catacomben voor latersszz te rijpen, voor een tijd die niet meer bijt maar wel het weten wil kennen. In een tijd dat de leugen regeert wil men geen waarheden horen, zoals van het lugubere kerstsprookje uit 1944 waarin sprake is van een geflambeerd kinderkoor in Ravensbrück maar waar een paar meisjes miraculeus uit het vuur werden gered, of hoe eens de vestiging in 1923 van een Duitse bank aan de Keizersgracht te maken heeft met een mislukt bezoek aan een groothandel in Utrecht en de stichting van een jampoeder detaillist aan de Prinsengracht…
Het is maar een tip van de ijsberg, werk genoeg voor nu, maar of ik er aan toe kom? Verder mee aan de slag ga? Wie wil het weten in een tijd dat de leugen regeert en het overgrote deel van de Lage-Land-Kudde braafjes mee marcheert, de rijen dicht geschlossen halt, het krijgsgewoel aanwelt in het Midden- en Oosten, voor nieuw ingeruild Nederlands vliegend wapentuig zijn opwachting maakt in het moordcircus van een clown uit Kiev, piepers ploffen in Libanon waarbij duizenden mensen gedood worden, waar een uitverkoren volk duizenden kinderen en hun ouders in puin vermorzeld en tot as verpulverd. Ach.. wie wil dat nu weten, wie maakt zich daar druk om, de zon schijnt, het is een mooie zonnige herfstdag, dat is weer iets voor een ander moment, dat is iets voor Latersszz