“Café, Bertrand?” vraagt hij me bij binnenkomst en bijna zonder m’n antwoord af te wachten schenkt hij een ferme kop met koffie, afgetopt met een melktoefje voor me in. “One coffee for you, my friend” zegt hij met een zwaar Frans accent en plaatst het op ’t tafeltje voor me. “Hij” is Laurent, de 52-jarige ober van “Les Bar des Ami(e)s” in Salùt du Mer, Milky voor ingewijden.
Milky is een prettige vent in de omgang, amicaal ook en spreekt een aardig mondje over de Franse grens, wat voor non-Fransinezen wel zo comfortabel is. Energiek en bewegelijk is hij en staat een beetje in contrast met ‘Les-Amis’, een oude, puur Franse kroeg, die zo uit het begin twintiger jaren lijkt te komen, oud houten interieur en geregeld oude chansons uit de luidsprekers van de geluidsisolatie.
Of ik morgen tijd en zin heb om samen met hem en de uitbater van ‘Le Gurp’ weer aan de oesters te gaan. Het is een prima voorstel dat ik graag aanneem en ik geniet al bij het vooruitzicht. Voor veel Oldambtsters misschien een gruwel, maar ik geniet er echt van om samen met vrienden en welgezinden, staand rondom de vistafel al keuvelend en witte wijn drinkend een portie verse oesters uit hun schelp te slurpen, wat citroen erover… mmmh!
Met een ‘au-revoir’ neem ik na de koffie afscheid en schuif aan in de kleine rij bij de specialiteiten chocolatier en banketbakker Volat om een van zijn chocolade-puffs te halen, weg te geven als cadeau aan Melissa, die net die dag haar nieuwe zaak zal openen. Meer dan 6 weken heeft ze samen met vrienden en vriendinnen lopen klussen om van het oude gebouwtje achter de centrale markthal een knus koffie- en wijntentje te maken. Ze is blij verrast als ik de ‘Puffet’ in doos met lint aan haar geef. “Lief” zegt ze, en vliegt me spontaan om de hals. Ik neem plaats aan een van de sfeervolle zitplaatsjes en geniet van het aangeboden kopje koffie en bijgaande glaasje water, de Fransen zijn daar over het algemeen heel stipt in. Langzaamaan loopt het terras vol en is ze druk doende al haar gasten te voorzien van drank & spijs en met geheven hand zwaai ik af.
Ik loop door kleine straatjes omhoog naar voren, naar het strand, en ga op één van de bankjes zitten die er staan. Het is rustig-druk, de grote haussé van Fransen moet nog komen, nog even dan braken de beide veerboten van Pont de Brave om de 50 minuten honderden Franse vehicles uit die in langzaam oplossende files de landtong infiltreren. Nog even, dan is het voorbij met de relatieve rust in de Medoc, dan worden de rustige landweggetjes gemasseerd door een steeds groter aantal rollende rubberbanden.
Dit overpeinzend zie ik hoe twee jonge mademoiselles van een jaar of 8-10 van bovenaf het strand naar beneden, naar de zee rollen, iets verderop zie ik een ranke blonde tiener dollen in het zand, koprolletjes uitvoeren en radslagen maken. Het is heerlijk zonnig, 30 graden plus.. ik trek m’n Primark shirt omhoog, korte broek met waterschade naar benee, trap m’n slippers uit en leg mezelf met Ziki-boxem van de Action in het warme zand.. heerlijk.. lekker NIX, ogen dicht en genieten maar.