Nadat de grote mensenslachting in 1914 zijn aanvang genomen werd Duitsland geconfronteerd met het onderbrengen van een enorme toestroom aan krijgsgevangenen. De Duitse soldaten waren erg beducht voor deze van hen cultureel zo verschillende, vreemde soldaten met hun bijzondere strijdmethoden. Bij de waarschuwingskreet Die Schwartzen kommen (de Zwarten komen) werden veel soldaten bijna gek van angst. Door het grote aantal gevangen genomen soldaten met verschillende achtergronden kreeg met name Duitsland te maken met onbekende problemen.
Mohammedanen hadden uit godsdienstige motieven een levensgroot probleem met varkensvlees, Brahmanen op hun beurt met alles wat met rundvlees te maken had, Bengaalse Thakurs aten zelfgebakken, ongedesemd brood met rijst en zo was er een breed scala aan exotische bijzonderheden. Voor het eerst in de Europese krijgsgeschiedenis moest een nieuw soort opvangkampen worden ingericht, in totaal zou Duitsland 175 gevangenkampen inrichten. De enorme cultuurverschillen, het was zeker in én binnen Europa van die tijd een ongekend iets.
Door de verscheidenheid aan gewoonten, gebruiken, rituelen en godsdiensten en niet in de laatste plaats door de verscheidenheid aan talen konden de krijgsgevangenen niet zonder meer bij elkaar worden ondergebracht. In eerste instantie werden de gevangenen in verzamelkampen ondergebracht maar traden al gauw onderlinge problemen op. Engelse en Franse krijgsgevangenen konden het maar moeilijk met elkaar eens worden terwijl de autochtone Engelsen en Fransen met weer- en tegenzin gelijk gesteld werden met de door hen in de wereldstrijd meegetrokken koloniale soldaten.
De Duitse overheid zag zich door de veelvoud aan culturen, gebruiken, onderlinge tegenstellingen en religieuze verschillen genoodzaakt de Entente Cordiale gevangenen onder te brengen in aparte kampen. Als naar elkaar toevloeiend kwik sloten Engelsen, Russen en Fransen zich vanzelf aan zoals vandaag de dag gebruikelijk is in Amerikaanse gevangenissen waar zwart, blank, latino etc. elkaars nabijheid zoeken. In Sonderlager werden de gevangenen opgevangen naar nationaliteit, etniciteit en religie. Islamitische gevangenen werden onderverdeeld in twee aparte stromingen, Noordafrikanen in het Sonderlager Wunschdorf bij Zossen en Tartaren in Zossen-Weinberge. Speciale deel-kampen werden ingericht voor Bantu’s, Sudanezen, Indiërs, etc.
Het Islamitische Wünsdorfer Sonderlager bezat een eigen moskee, had een lager-imam en werden de Islamitische krijgsgevangenen, zoals alle andere gevangenen, in de gelegenheid gesteld hun geloof te belijden. Over deze Duitse kampgeschiedenis is weinig achtergebleven in het collectief geheugen, dat men alles in het werk gesteld had om de gevangen genomen vijanden naar eer en geweten te behandelen is een onbekend gegeven. De behandeling van de door geallieerden krijgsgevangen genomen Duitse soldaten week daarentegen schril af, geallieerde de gruwelpropaganda heeft daar zeker een prominente rol in gespeeld.