Nee, niemand kon of mocht mee toen ik met m’n tot Twincamper omgebouwde Zwoele Franse Troela naar het zuiden trok. Er waren wel wat verlangende belangstellenden, aangetrokken door de hieromheen hangende emotionele energie, de zomerblauwe emotie en zuivere magie. Dat zou niet lukken, letterlijk, figuurlijk en emotioneel ook niet passen door de onvoorspelbare route in deze voor mij bijzondere hel-(ende)-reis met een open eind, iets met organisch vervloeien en onverwachte wendingen. Een wensreis met een aantal scenario’s, dat weer wel.
Overnachten in het zuiden, dat was het enige dat op de route ingepland was. Slapen, eten, drinken, praten bij en met Jan, een ongewoon slimme en belezen man die zichzelf haast onzichtbaar in een kleine tussenwoning weggestopt en opgeborgen heeft. Het was een interessante start met aan de lopende band door ingevingen aangegeven koerswijzigingen, verhelderende inzichten ook die per kilometer verduidelijkt werden als door het neerhalen van een matglazen scherm waardoor de tot dan toe weggekeken werkelijkheid tot in detail overduidelijk getoond werd. Daar.. zou ik later tot in finesse en overduidelijk bevestiging van krijgen, een manuscript waardig waarvan de eerste zinnen reeds geschreven zijn.
Zacht zoevend over en langs oude en lang vervlogen slachtvelden in het zuiden die verhalen vertellen over de Franse veldtochten, de splitsing van de Lage Landen en afscheiding van de Zuiderburen, over ‘Siebzig – Einundsiebzig’, ‘Vierzehnachtzehn’ en wat daarop volgde. Mensenslachtingen waarin miljoenen mensen elkaar op leven en dood bestreden, vernietigden en vol wraak, haat en moordzucht juist in die gebieden leeg lieten bloeden. Door emotie gedreven en door leugenmedia daartoe aangezet wisten mensen elkaars levens uit in het (economisch) belang van een geraffineerd vilein smerig kleine groep. Het is vooral en met name juist dit dat me al tientallen jaren bezig houdt, waarover ik schrijf en vertel.
Ik was en ben hierin niet de enige en met belangstelling heb ik vooral ook de kritische geesten gevolgd die zich niet lieten leiden door de leugenachtige en misleidende overheidsvisie, want dat kan als een onweerlegbare werkelijkheid door de eeuwen heen aangetoond worden. Nieuwsgierige lieden, natuurlijke en schrijfvaardige talenten die DAN en DAAR op het moment dat er iets plaatsvindt meelopen, kritisch achter de schermen kijken, die weergeven en ongestuurd en ongecontroleerd beschrijven wat zij zien, ervaren en beleven dat zijn de meest waardevolle bronnen die wij als mensheid tot onze beschikking hebben om de moorddadige gruwelijkheid die we als oorlogen ‘kennen’ op zijn minst wat kunnen beteugelen, voorkomen is een opvolgend verhaal.
Verslagen over ‘Siebzig – Einundsiebzig’ door moedige kerels die wisselend van beide front-zijden verslag schrijven, vaak meereizend met bevelvoerenden die gestreeld door de belangstelling hun kennis en bekwaamheid etaleren. Schrijvers die verbaasd en verontwaardigd verslag doen van de winstgier van de industrie, die kansen zien en baat hebben bij moord en doodslag, zich rijk kunnen rekenen door het leveren van wapens en verbandmateriaal. Verslagen over ‘Vierzehnachtzehn’, waar de (zelfs Nederlandse) media haar best deed onpartijdige berichtgeving, of op zijn minst in elk geval niet misleidende informatie, dan wel koetjes-en-kalfjes-nieuws te verstrekken. Misleidende Waarheid, gemanipuleerde berichtgeving, dat is denk ik het meest dodelijke oorlogswapen dat er is en onpartijdige en niet gecontroleerde verslaggeving is door de oorlogvoerende partijen ongewenst.
Al jaren volg ik dan ook (al dan niet door de tijd gedwongen postuum) kritische denkers en schrijvers, mannen en vrouwen die het overgrote deel van de mensen niet (meer) kent, niet volgt, niet leest. Edmund Dene Morel en Arthur Ponsonby waren twee van hen die zich inspanden om over de aanloop en aanleiding van de Eerste Wereldoorlog het nodige vast te leggen. Eva Karene Bartlett en Vanessa Beely zijn twee betrokken onderzoeksjournalisten die hun sporen meer dan verdiend hebben om over de aanloop en aanleiding van de oorlog in Syrië te berichten, deze vrouwen laten hun geluid nu ook duidelijk horen over de aanloop en aanleiding van de oorlog in Oekraïne. Ronald van Amerongen (https://www.hetanderenieuws.nl/ronald-van-amerongen…/), Sonja van den Ende en Johannes Baak, zijn drie Nederlanders die vanuit het Oosten kritisch berichten, Ronald volg ik al jaren, net als Graham Philips, een Engelse journalist. Het zijn geen journalisten in dienst van welke staatsmedia dan ook, het zijn onafhankelijk denkende en schrijvende mensen, waarvan het overgrote deel zich door de ontwikkelingen tot verslaggevers heeft laten maken.
Vanuit het Zuiden op de een of andere manier naar Oost-Oekraïne doortrekken en zelf ter plekke kennis nemen en verslag te schrijven, dat was een van de tot de mogelijkheid behorende scenario’s die ik voor mezelf openhield. Wat nu verteld en voor absolute waarheid verkondigd wordt – dat heeft de wereldgeschiedenis ons ondubbelzinnig geleerd – is ver bezijden de waarheid. Rijdend over en langs de oude slachtvelden, de vele dodenakkers passerend die in het landschap zijn aangelegd, ter her-denking, maar waar jammer genoeg nauwelijks lering uit is getrokken trok ik verder naar het zuiden, mijn reis organisch vervloeiend volgend, vol onverwachte wendingen en ervaringen. Heel inzichtelijk dat moet gezegd, ook inspirerend en een schat aan mooie herinneringen opleverend.
Op een van mijn streek-tochtjes belandde ik bij een zon overgoten en desolate dodenakker, zette de Twincamper aan de kant en gewoontegetrouw bracht ik even een bezoek. Direct links vooraan lagen vijf graven van voor volk-en-vaderland geofferde jonge Franse knuppels van nauwelijks twintig lentes. Acht granaten omgeven de herdenkingsplateaus, aan bovenzijde met een ketting verbonden, een grote statige zuil met kruis erop erachter. Zij traden aan, ‘Aux armes citoyens, Formez vos bataillons’ en ruim honderd jaar later zijn hun lichamen ver van huis en haard vergaan en vergeten. Zo zijn er vele honderden, zo niet duizenden gelijksoortige stille dode mensenakkers en niet alleen in Frankrijk. Nu wordt alle aandacht op Oekraïne gericht, komen daar tienduizenden, zelfs honderdduizenden mensen om en viert leugen en bedrog daar hoogtij.
Ik was op enig moment aan het einde van mijn verblijf en maakte mij op om plannen te maken om naar het oosten door te reizen, maar dat pakte finaal anders uit. Toerend onderweg door het wijngebied, schoot een pijnscheut snoeihard in mijn hiel, ‘normaal’ lopen was er nauwelijks meer bij, dat veranderde de plannen. Het heeft maanden aangehouden, veel rust en therapie, hielspoor is een heftig dingetje. Nauwelijks mobiel – zeker de eerst volgende weken – was de trip naar het oosten geen optie. Wie weet wat in geval dat.. misschien anders, net als Sonja van den Ende, Graham Philips en vele andere Franse, Canadese, Italiaanse kritische schrijvers ter plekke niet meer terug kunnen keren naar het land van herkomst? Rekeningen die geblokkeerd worden en het bestaansrecht ontnomen worden, opgepakt worden?
Dat is de realiteit.. voor mij was dat mijn hiel weer-barstig terug schopte, een gevalletje van re-calcitraire, er lagen nog wat andere plannen op de planken, maar … mijn lichaam was, ik ben Récalcitrante…