Terwijl ik door de koude winkelstraat richting brillenboer loop kauw ik met smaak op het laatste restje worst, mmmhh, dat was lekker! Ik moet m’n mond wel leeg hebben natuurlijk als ik de winkel binnenstap, met volle mond kom je niet zo goed uit je woorden en is ook niet zo erg smakelijk vind ik zelf.
Vlak voordat ik op m’n bestemming ben wordt m’n aandacht naar rechts getrokken, naar een leeg winkelpand waar ooit een befaamde kachelboer zijn nering had.
Een klein briefje met een paar korte zinnetjes trokken wel erg m’n aandacht en nieuwsgierig lees ik wat er staat. Het gaat over mediale helderheid en spirituele bijstand, dat klinkt op zich wel interessant, ik ‘heb’ daar wel iets mee, van kleins af aan al, maar ik heb mijn zinnen gezet op een bezoek aan de brillenboer dus ik zet mijn tocht door, misschien op de terugtocht even wat meer aandacht aan schenken denk ik dan.
De leesbril is snel gezocht en gekocht en de aangeboden koffie smaakte uitstekend, vooral ook het sociale contact met mevrouw brillenboer die ik al enige tijd daarvoor had leren kennen als ondernemer in een aanpalend pand. Een geweldig sociaal mens, gezellige prater en sinds korte tijd was ze samen gegaan met mijnheer de brillenboer en ze hadden het samen meer dan gezellig. Geregeld kwam ik daar op de koffie en de babbel en dan zaten we samen achteruit in het kantoor te bomen. Ook op deze Sinterklaaswoensdag 2012 was het leuk en aangenaam als vanouds en juist bezoekjes als deze maakten de leefomstandigheden waarin ik enkele maanden daarvoor zo plotsklaps in verzeild geraakt was een stuk aangenamer.
Zij, die ik zo’n 15 jaar lang als mijn leefpartner beschouwd had, liet me voor oud vuil achter in een antikraakgebouw, zonder geld, zonder inkomen en met een behoorlijke brok heftige ervaringen op de schouders. Dat jaar was een wel heel speciaal en maatschappelijk ingrijpend jaar voor me, een leerrijke periode, dat zeker. Vijftien jaren waarin ik als succesvol creatief ondernemer mijn ding deed met een aanzienlijk salaris en aardig eigen vermogen. Mijn huwelijk was daar niet tegen bestand maar een nieuwe Lief stond al snel aan de deur. De relatie met deze zwoele zuidelinge ving aan met een slordige kwart miljoen op mijn bankrekening, vrij beschikbaar waarvan na afloop van die jaren enkel de nullen nog beschikbaar waren.
Heel toevallig kwam het ook zo uit dat ook de tht-relatiedatum hiermee gelijk opliep, met twee keer nix en drie keer nada was ik als onbemiddelde burger in een antikraaklokaal terechtgekomen van zegge en schrijve krap 250 euro per maand. Dat was dan wel weer inclusief water, warmte en licht en m’n ex-lief was zo warmhartig het bedrag de eerste huurmaanden uit haar knip te voldoen, het kostte deze zuunigerd dan wel wat maar dan was ze tenminste van me af.
Dat ze 10% meer aan me overmaakte dan de werkelijke kosten waren heb ik haar nooit verteld, dat gebruikte ik om voor mezelf wat voer te kopen, de uitkering liet wat op zich wachten, iets met ambtelijke molens. Deze 25 pietermannen stonden in schril contrast met de 250.000 zilverlingen die met en voor haar in de afgelopen vijftien jaren verzilverd en opgesoupeerd waren, maar wat gaf me dat, het was maar geld en.. we waren, leefden en deden het toch samen? Tsja, dat samen stond als betekenis toch anders in de afzonderlijke woordenboeken, zo bleek uiteindelijk. Maar ja, het zou allemaal wel weer goed komen zoals ze me op het laatste toesprak. Ik had er een gave voor volgens haar, zij moest namelijk hard werken voor haar geld en mij vloog het volgens haar gewoon vanzelf met bakken tegelijk aan.
Zo zou ik volgens haar na afgedankt te zijn ook niet lang zonder partner zitten was haar stellige overtuiging, dat wist ze ook zeker, ik had iets over me dat vrouwen aantrekkelijk vinden vond ze, dus binnen de kortste keren zou er wel weer een leuk wijf mijn pad kruisen. Over dat geld, nah.. daar was en ben ik me ook nu nog niet zo heel erg zeker van, het duurde zeker vier maanden voor ik de bijstandsuitkering op m’n rekening bijgeschreven kreeg, tot die tijd was het best wel hongerlijden moet ik zeggen, letterlijk!
Maar ja, zand erover.. ik kreeg in een keer een hoop centjes bijgestort, handig want links en rechts hadden wat vrienden hier en daar wat centjes uitgeleend en die moesten natuurlijk wel weer terugbetaald worden. Al met al had ik op pakjesdag dat jaar de beschikking over zo’n kleine zes duizend – en door noodzaak afgedwongen – uit mond, maag en behoefte gespaarde digitale zilverlingen ter beschikking, samen met een handvol gepeperde rekeningen die dringend op betaling wachtten.
Dat ik toch zo aardig soepeltjes overleefde had zeker te maken met dat ik – schoorvoetend dat dan weer wel – bepaalde vaardigheden tegen geldelijke vergoeding ter beschikking stelde. Vooral dat ’tegen geldelijke vergoeding’ stuitte me tegen de borst, dat ik min of meer helende handen bezit was mij al langer duidelijk, los daarvan bleek ook het spirituele element waartoe steeds meer vrouwen zich aangetrokken voelen ook aardig en hardnekkig aanwezig. Als kind had ik daar al last van en opgroeiend in een Nederlands Hervormd gezin ook de nadelige gevolgen van ondervonden, wat voor mij gewoon en normaal was werd daar en toen als diabolisch betiteld. Nee, geen goed woord over voor helderdenkend, -voelend, -horend, -helend of -wetend en al wat ik als kind aan den lijve ook had ondervonden, dat was des duivels, mond dicht, dus weg ermee!
M’n voormalige lief voor vijftien jaar was wel helemaal in voor het Spierituwele en helemaal in Het Nu, sjouwde kilo’s heilzame keien mee in haar tietennetje – ze wilde helemaal Zen-Zijn, maar daar stond ik als onderdrukkende man wel helemaal buiten. Zij had Krachtige Goeroe Vrouwen om haar heen, die wisten hoe ze los van mannen zelfstandig moesten leven maar .. ze kon niet onder mijn handen weg blijven. Om van haar geestelijke en lichamelijke spanning en emotionele instabiliteit bevrijdt te worden onderging ze liptrekkend de heilzame handen, maar alleen omdat alle andere pogingen zonder resultaat waren gebleven. Een helende handen healing bevrijdde haar bijvoorbeeld van een al halfjaar aandurende en hardnekkig zware zeehondengeblaf.
Niet bepaald in dankbaarheid hield ze naar de buitenwacht toe het negatieve beeld omhoog dat ze met verve kunstig opgemetseld had. Juist die helende handen kwamen me na de relatiebreuk als een godsgeschenk goed van pas, het zorgde af en toe voor echt eten, buiten de van het land zelf geroof-rooide aardappels, de gesnaaide voedermais, Mac-vuilinsfriet en in de paardenruif achtergelaten droge broodjes. Maar, dat was op die Sinterklaaswoensdag al bijna weer verleden tijd, ik had het laatste restje knabbelworst al weer achter de kiezen, een geschenkje van een andere wel dankbare Zuidelinge die daarvoor en toentertijd met regelmaat mij in het kraaklokaal vast en warm hield.
Teruglopend van de brillenboer naar het kraaklokaal door de stad stapte links aanhoudend naar het lege pand met het op de deurruit geplakte kleine briefje over helderheid en spiritualiteit. Mijn nieuwsgierigheid won en stuurde mijn vinger naar de deurbel in de deurpost rechts en na een paar minuten opende een kleine blonde vrouw met een blinkend witte glimlach haar deuren… Jaah?
(uit: Verzamelde Vertellingen)