Categoriearchief: Proza & Pazta

“Knuffel” … zegt het ventje en steekt zijn armpjes hoog om opgetild te worden. Amper 5 jaar is de blonde dreumes en we kunnen het goed met elkaar vinden. Ik til hem op en in mijn armen en klemt hij zich met zijn armpjes om m’n nek vast. Zijn halflang gekapte krullenbol drukt ie tegen de mijne aan.

Zijn moeder staat lachend toe te kijken hoe zoontjelief me bij het afscheid in de keuken een knuffel ontfutseld heeft. Moeder staat er, zoals zoveel ouders vandaag de dag, alleen voor en zo af en toe kom ik belangstellend langs en leen mijn oor. “Gaan jullie nog wat leuks doen?” vraag ik de blonde krullebol. “Ja” is zijn antwoord, “we gaan nog een middagslaapje doen en dan vuurwerk branden” en wijst daarbij met zijn rechter wijsvingertje naar het doosje sterretjes dat op de vensterbank ligt. “Oh”, zegt ik.. “dus jullie gaan lekker een middagslaapje doen? Zing dan maar een leuk slaapliedje voor mama” antwoord ik en begin voor hem te zingen, ‘slaap kindje slaap’, maar dan even anders. “… daar buiten loopt een aap”.

“Neeh” zegt het krullebolletje “zo hoort dat niet, dat is verkeerd, dat is een schaap”. Ik ga lachend verder in de aangepaste versie en zing“… met zwarte voetjes” .. – “Neeheeh” reageert hij weer, “het zijn witte voetjes”. Ik kijk hem quasi schuldbewust aan, “oh, sorry, dat wist ik niet, ik ken dat liedje nog niet zo goed” en zing vrolijk verder “.. en drinkt zijn bier zo zoetjes”. Het krullebolletje blijft me tekstueel verbeteren, er klopt allemaal niets van. Als ik uitgezongen ben, hem op de keukenvloer teruggezet heb en naar de achterdeur loop laat hij me nog even weten dat ik wel mooi gezongen heb maar wel heel erg verkeerd.

Hij zwaait me bij de achterdeur vrolijk uit en zijn advies vergezeld me “Het liedje is anders hoor, kijk maar even op Tjoeptjoep”

As k der nait meer bin
rie ik nog eevm bie die laangs
kom nog eevm bie die kiekn
wat ofst dust of doan hest, ofst die redst
hou oft gaait of mit die goan is

t bin aaltied miend / zee miend aaltied
zulfde da’k aaltied van mien aaigens zeg
mor goud dou je t noeijt
wordst zunder weerde
bist nait meer neudeg

tied is kommen om oaf te raaizen
loatste knovvel snoetje stoef
tegen mie aan / Tabee en tjeu
t gaait die goud
tot loater

Vroug dag,
lichtrecloames
vervoagen
zunlicht joagt
de nacht
veur zuch oet
loakens hollen
waarm wat vot gong
dou stoe gongst
Troanend,
noadoddernd
in de mörn
moar aal
wat ‘k wait,
’t is aal
mien aigenhaid
moar ‘k kin
nait aans
kinst dat
nait zain dèn
doe wolst
blieven zeest
moar gongst
veur dook vot
laifste, blief
bie mie
tot de
mörn
komt
(26122013)

Scrollend door zijn archief stuit hij ergens in de digitale catacomben op een map waarop haar naam staat. Een naam die onderhand uit zijn hoofd gerukt en al helemaal uit zijn hart gewist is. Toch benieuwd naar wat hij toentertijd vastgelegd had opent hij een document en zo ineens komt daar het verleden weer tot leven. Het is de maaltijdlijst die hij bijhield en waarin hij het menu bijhield dat hij haar dagelijks voorschotelde.

Donderdag 3 juni: terwijl zij zich wast en kleed duikt hij de keuken in en maakt voor haar ontbijt en lunchpakket klaar. Om 07.30 uur schuift zij aan achter de biologische muesli die hij speciaal op haar verzoek heeft samengesteld van afgemeten hoeveelheden kokos, havermeel, lijnzaad, ontzwavelde en geplette amandelen, notenmix, abrikozen, rozijnen, zonnebloempitten, pompoenpitten, pijnboompitten en iets havermout. Dit alles luchtig vermengd met volle yoghurt en afgemaakt met een theelepeltje honing. Een kop muntthee bij haar ontbijt.

Terwijl zij haar ontbijt naar binnen werkt brengt hij haar spullen naar buiten in de auto, parkeert deze met draaiende motor bij de achterdeur zodat zij zonder oponthoud vertrekken kan naar haar werkplek. Het lunchpakket van deze dag bestaat uit twee sneden meergranenbrood, 1 potje kikkererwtenpasta + fenegriek kiemen, 1 potje kruidenpesto (uiteraard zelf en ambachtelijk gemaakt van verse tuinkruidenmix in olijfolie, iets appelazijn, noten, gedroogde tomaten en knoflook) met twee stuks fruit, te weten 1 banaan en 1 appel.

Tegen 18.00 uur kan ze aanschuiven aan het avondeten dat hij heeft opgediend en deze dag bestaat uit gegrilde kangoeroebiefstuk, koude salade (gemaakt van biologische champignons, sla, komkommer, bleekselderij, pijnboompitten, walnoten en tomaat met een lichte dressing) en gebakken zalmfilet. Als nagerecht twee soorten ijs (chocolade en vanille gegarneerd met gesmolten chocolade en verse vruchten en slagroom). Nadien een verse kop koffie met room, met een glaasje water en voor later een fles rosé.

Hij gelooft zijn eigen ogen niet en toch kan hij het zich als de dag van gisteren herinneren. Wat een malloot en uitslover zeg, waar zat hij toen met zijn verstand? Onbegrijpelijk en nooit meer! Als hij het zo terug leest was hij in dienst van een kieskeurige en veeleisende puistige prinses.

(uit: ‘De belevenissen van Prinses Dikduimpje’)

“Piepkut..!” roept hij plotsklaps en hardop, terwijl hij twee dampende spruiten op zijn vork prikt. Niet veel later malen zijn kiezen er gehakt van. Met zijn bord op schoot geklemd, spietst zijn rechterhand in rap tempo de volgende groene minikooltjes.. “mmh, lekker” mompelt hij zacht en goedkeurend terwijl hij ze onder zijn neus laat verdwijnen.

Met een paar slokken leegt hij zijn glas om daarna de rest van de spruiten weg te vorken, samen met de smeuïge gehaktbal die in een kuiltje jus boven in een bergje aardappelpuree drijft. Hij hangt half onderuit op een versleten Chesterfield, benen over elkaar geslagen op de salontafel. Beelden flitsen over het scherm voorbij. Met de vingers van zijn linkerhand bediend hij het minitoetsenbordje van de al aardig bejaarde tv. ‘Born to cook’ & ‘tommy teleshopping’, er is tegenwoordig ook geen flikker meer aan denkt hij bij zichzelf, allemaal ..“Piep kut” …. klinkt het opnieuw hardop door de kamer. Als Touretter toetert hij poep en trekt tegelijk een paar rare grimassen. Hij vult zijn glas opnieuw, de halve liter Merlot mist zijn uitwerking niet. Terwijl hij zijn eten wegspoelt, zappt hij door.. voetbal, gatver!

Wat een voorspelbare saaie sportvorm. Spelers die al trukerend en jonglerend over het scherm draven waarbij ze de bal binnenslijns en over een egaal grasgroen speelveld tussen de palen van het statische honk van de tegenspelers schoppen. Twee keer vijfenveertig minuten lang, van de ene speelhelft naar de andere. Dat moet toch véél attractiever en speculatiever kunnen. ..“Piepkut, godverdomme”. Driekwart liter Merlot laat zijn fantasie de vrije loop. Hij ziet het al helemaal voor zich.. een onregelmatig, zevenhoekig speelveld, als een golfbaan vol kuilen en oneffenheden, die handicap levert geheid onvoorspelbare spelmomenten op. De supporters krijgen ook een rol, door middel van een afstandbediening krijgen zij de controle over het honk van de tegenspelers en kunnen de doelpalen naar wens langs speelveldrand verplaatsen. Met een druk op de knop en naar wens kunnen ze eveneens de hoogte en breedte elk moment aanpassen en zo de keeper buiten het spel plaatsen. ..“Apelul, Piepkut” en een nieuwe serie grimassen trekken over zijn gezicht.

Als extra handicap wordt na elk behaald punt de wedstrijd stil gelegd om vanuit de kantinetap een biertoast te brengen. Zij die scoren krijgen twee glazen gerstenat om te vieren tegenover één voor de verliezers om moed in te drinken. Dat alles zolang de speeltijd duurt of zolang er spelers waggelen over golvend groen. “Apelul, Apelul, Apelul”. De laatste druppels vullen zijn glas, hij ziet het al helemaal voor zich, de eindstand Schiedam / Groningen: Bols 6 versus Hooghoudt 9.. ‘hips, burp’. Draaiend lodderen zijn ogen over het scherm om zichzelf niet veel later met gesloten ogen in de skybox te wanen. “Kut, Apelul, vroemvroem”. Een bloedmooie hostess, een blonde vette spetter, verpakt in nauw sluitend blauw loopt op hem toe en vraagt hem of hij wat lekkers wil. Ze buigt zich voorover en presenteert op zilverglimmend tableau, haar mooi gevormde borsten prangend vooruit, haar tepels pinnen strakkend haar half open blouse. Zijn blik verlekkerd, zijn ogen als lust zo groot, reikende handen, hij zucht…

“Piiieeeepppppppppp” .. hoogsnerpend geeft zijn tv de geest en op moment suprême sterft hij de digitale dood. Van schrik schieten zijn benen van de salontafel en het bord op de grond. De resten jus en puree rusten op zijn broek terwijl de tanden van zijn vork zijn Chersterfield prikken. Te gek voor woorden..… “KUT!” – Game Over!