Met een zwierige zwaai draait ze haar voordeur voor mij open, steekt hoofd en haardos schuin naar buiten en lacht me vriendelijk toe. Tussen de buien door glip ik in looppas snel vanuit m’n Franse Zwoele Troela op mn Lowa-stappers de warmte binnen.
In de ene hand m’n schrijfblok en in ‘d andere een vers gekookte Poffert spurt ik de deur door, brrr, wat een hondenweer, het regent pijpenstelen, hoezo nat. “Wil je koffe”, vraagt Ina als ik goed en wel binnen ben “wat wil je erin, gewone melk?” vervolgt ze en biedt me ondertussen uitnodigend een stoel aan. Lady, de goedmoedige huishond, verwelkomt me enthousiast terwijl vanuit de keuken pruttelgeluiden en geurig koffiearoma de ruimte vullen.
Terwijl Lady me gezelschap houdt vult Ina Possel in de keuken twee stenen kommen, voor elk een pronte kom. De 54-jarige en bij veel Oldambtsters welbekende danslerares komt gezellig bij me zitten terwijl ze de liefkozingen van Lady beantwoordt.
Een paar maanden terug spraken we elkaar op het terras recht voor het Oldambtster Stadhuis in een andere maatschappelijke betrokkenheid en dat wekte mijn nieuwsgierigheid. We spraken af voor later, en dat later was NU – vandaag – samen aan de klets & koffie, met eigen ambachtelijk gekookte Poffert.
Als volwassen tiener verkaste ze met haar broer en ouders naar het Italiaanse Savona, groeide daar op, genoot van het Zonnige Mediterrane bestaan maar keerde kort voor haar dertigste terug naar Nederland. Haar ouders waren haar al voorgegaan en hadden zich in het Groningse Midwolda in de klei laten zakken en Ina volgde een paar jaar later toen haar vader ongeneeslijk ziek werd.
Ze liet haar warme Italiaanse leven achter zich en trok de Stoute Schoentjes aan om in het Oost-Groningse haar passie en liefde voor dansen professioneel vorm te geven. Als gediplomeerd Danslerares startte ze onder de naam Ina’s Modern Dance Studio in een van de lokalen van de Winschoter muziekschool haar eigen bedoening.
Het was een succesvolle stap die van drie al snel uitgroeide tot vijfenveertig leerlingen met verdere professionalisering tot gevolg. In 1999 vestigde ze in het oude pand van ’t Legertje aan de Zuiderstraat haar volledig eigen dansschool waar de liefde van haar leven op 2006 een einde aan maakte. Tijdens een vakantietrip naar haar oude Italiaanse thuisland ontmoette ze haar prins op het witte ICT-paard en zei dansschool en het Oldambt voor de opvolgende zes jaar vaarwel.
Nadat hun dochter ter wereld gekomen was keerde ze met man en kind in 2011 terug in het Oldambt en trad al dansend als ambtenaar in dienst van de Rozenstad. Sinds de privatisering is ze sinds 2018 zwierig actief als dansdocent in de Klinker. Peuters, kleuters en volwassenen brengt ze in contact met alle vormen van ritmisch bewegen zoals ballet, tapdansen, jazz, streetdance en meer.
Dansen is niet haar enige passie, ze is daarnaast een heuse mini hobby-boer, heeft naast een hond ook een partijtje adoptiekippen achter het huis kakelen. Met knien en kat is de menagerie compleet en heeft ze als maatschappelijk betrokken mens veel aandacht voor de wereldontwikkeling in het algemeen en eigen omgeving in het bijzonder.
Dat heeft ervoor gezorgd dat de van nature zachtaardige, omzichtig opererende en eerder introvert dan extraverte Ina zich ’tegen-wil-en-dank’ genoodzaakt zag om zich ook op politiek terrein te bewegen. Als zelfverklaard Olievlekverspreider heeft ze zich eind 2022 op een (on)verkiesbare plek van BvNL laten plaatsen.
Onder het genot van koffie & poffert teken ik dit alles aan-en-op waarna ik weer net zo vriendelijk uitgeleide gedaan word als ik ontvangen ben. Ze gaat me voor naar de deur en steekt me een doosje vol met tien vers gelegde adoptiekipeitjes toe. Zwierig zwaaiend opent ze de deur naar buiten waarna ik op m’n Lowa-stappers door het regengordijn naar m’n Zwoele Franse Troela ploeter. Ze steekt haar hoofd en haardos schuin naar buiten, lacht me vriendelijk toe en zwaait me uit. Bahwatistnat…