“Hoe is het met je” is het eerste wat ze me glimlachend vraagt als ik de kamer binnenstap. Ze zit met haar rug half naar me toegedraaid aan de eetkamertafel in het achterdeel van de woonkamer. Terwijl ik op haar toeloop draait ze langzaam haar stoel mijn richting uit en vanuit haar stoel strekt ze haar armen uit en naar mij toe om me een welkomstknuffel te geven.
“Leuk je te zien, wil je koffie?” gaat ze verder nadat ik haar warme knuffel beantwoord heb. Terwijl ik tegenover haar aan tafel op een stoel plaatsneem zet Cor, haar man, een koffiemok onder de Senseo. Ik leg m’n schrijfblok met pen tussen Greetje en mezelf boven op het tafelblad en leun met open oog en oor naar haar voorover.
Ze had me een tijdje terug een appje gezonden met de vraag of ik misschien een stukje voor haar wilde schrijven. We spraken af en die ochtend stond ik tegen tienen bij haar voordeur, drukte op de bel waarna Cor de deur opende. Met hem voorop liep ik door de korte gang naar de kamer en zag rechts in de trapopgang hoe een kronkelende witte buis van fors formaat zich boven de treden een weg naar omhoog zocht. Het was de traplift die kort tevoren zijn intrede had gedaan in het huis van Cor en Greetje, twee goede vrienden van vroeger helemaal tot aan nu toe. Cor de fotograferende buschauffeur en fanatiek 2CV eenden-liefhebber en blonde Greetje, tot voor kort betrokken medewerker in het Refaja Ziekenhuis in Knoal.
Nadat Cor de koffie voor onze neus geparkeerd heeft luister ik naar het verhaal van Greetje, een bewogen verhaal waar ik voor een groot deel al bekend mee ben, het verhaal waarvan ze mij nu vraagt of ik dat voor haar wil optekenen om dit openlijk en met een groter publiek te delen. Nee, niet omdat ze zo’n egocentrisch mens is of dat ze zo graag de loftrompet over zichzelf laat blazen, nee, ze lijdt ook niet aan grootheidswaanzin of zelfoverschatting, alles behalve dat! Greetje lijdt aan ALS, een ongeneeslijke, progressief dodelijke ziekte en de dagen van deze lieverd op deze aarde zijn letterlijk uitgeteld.
De nu 63-jarige Greetje kwam met de achternaam Brongers in het Winschoter Sint Lucas op deze wereldbol, groeide op in de Bomenbuurt, ging naar de Dwingelooweg- en Tromplaanschool in hetzelfde stadje en vond daar in Cor Heemstra haar schatje. Greetje, het was toen ook al een lief, ritmisch, gymnastisch en heupswingend meisje. Ze ging stijldansend door het leven, een passie die ze bij Lien Wolters perfectioneerde en later bij dansschool Jansen in het centrum van Sodom verder bijsleep, steekt haar neus graag in een goed boek en leent haar oor aan goede muziek, met Fleetwood Mac als voorkeur.
Naast echtgenoot van Cor is ze trotse en zorgzame moeder van Ruud en Marlous en daarnaast ook nog eens een lieve oma. Greetje, ik ken haar als een absoluut lief en positief mens “ik ben een heel gelukkig mens, we hebben geen kommer en kwel gekend, we hebben geen armoede gehad, we zitten niet in een gruwelijke oorlog maar ik wou zo graag net zo oud worden als mijn moeder nu is, negentig is die lieverd nu, maar dat gaat me helaas niet meer lukken. Ik lijd aan ALS, Amyotrofische Laterale Sclerose, een progressieve ziekte van de zenuwcellen waarbij de spieren geleidelijk aan uitvallen, ook de ademhalingsspier en op dat onvoorspelbare en aankomende moment valt voor mij dus definitief het doek.”
“Weet je, mijn vader is aan deze ziekte gestorven en ik ben er in mijn achterhoofd altijd op bedacht geweest de symptomen ervan te herkennen, signalen zoals plotsklaps moeilijker lopen, vallen en struikelen. Het was daarom ook dat ik begin 2021 bij de specialisten aan de bel trok, ik heb erop gehamerd dat wat mijn vader had een erfelijk component is waarmee rekening gehouden moet worden maar drie opeenvolgende neurologen probeerden me blij te maken met een dood vogeltje, ze stuurden me naar huis terug met de boodschap dat het geen ALS was. Ook Cor hoopte met hen mee dat zij gelijk hadden maar mijn intuïtie leerde me dat het toch anders in elkaar stak, ik bleef aandringen op grondige screening en in juli 2022 werd mijn intuïtie bevestigd, ik leed wel degelijk aan ALS.”
“Ik heb vroegtijdig afscheid moeten nemen van mijn werk, heb nog een paar maanden thuis gewerkt maar heb nu een IVA-uitkering en ben steeds meer aan huis gekluisterd waar Cor mij geregeld van de badkamervloer moet plukken als ik door m’n knieën gegaan ben. Dan heeft hij ook wel iets te tillen want anders dan het gros van de ALS patiënten teer ik niet zo in op m’n gewicht, ik heb zelfs kans gezien om m’n gewicht een paar pondjes te laten toenemen. Nee, Greetje, is niet meer dat ritmische meisje van vroeger, nix niet meer gymnastisch of heupswingend, ik kom zonder looprek nauwelijks drie stappen vooruit. Cor is mijn zorgzame Engel en mijn kinderen doen er alles aan om me bij te staan. Mijn zoon Ruud zwom of zijn leven er vanaf hing speciaal voor mij zevenhonderd meter in de Amsterdam City Swim om geld bij elkaar te roeien voor onderzoek. Van schoondochter Annemarie is het initiatief afkomstig om fysiek actief voor mij – letterlijk – de berg op te klimmen. Volgend jaar – donderdag 13 juni 2024 – klimt Annemarie voor mij in de pedalen van haar racefiets en Ruud gaat in stevige wandelstappers voor zijn moeder en postuum voor zijn opa de berg op.”
“In een variatie op het thema Alpe de Huez gaan zij samen met diverse vrienden de berg op, Tour-du-ALS. Honderden fietsers, wandelaars, hardlopers en ook ALS-patiënten bestormen dan op hun eigen tempo Mont Ventoux om geld in te zamelen voor wetenschappelijk onderzoek. Zeven vrienden van mij hebben zich tot het ’team-greetje’ gevormd en gaan onder de weblink tourduals.nl (Luctor et Emergo) proberen zoveel mogelijk geld in te zamelen om deze dodelijke ziekte te lijf te gaan. De oorzaak ervan is (nog steeds) onbekend en er is geen remedie tegen of medicatie voor. Ik kan die berg niet meer op, maar ik doe als levend proefkonijn graag mijn bijdrage, ik heb toch niets meer te verliezen, voor mij is het te laat.”
“Ik onderga met liefde en vertrouwen alle onderzoeken, scans en experimentele medicatie en doe dit niet alleen voor mezelf maar vooral voor de mensen die jaarlijks door deze afschuwelijke ziekte overvallen worden en niet in het laatst voor mijn kinderen die 50% kans op ALS hebben. Het is een afwijking in het DNA en ik wil er aan doen wat ik kan om het voor hen en anderen makkelijker te maken te over-leven. Mijn verhaal eindigt met mijn leven binnenkort en ik zou elk graag voor de toekomst willen meegeven dat ze elkaar toch vooral blijven vasthouden en altijd met elkaar in gesprek moeten blijven en ik vraag jullie, denk nog eens aan mij.”
Nadat ik het verhaal van Greetje heb opgetekend en m’n eigen tranen met de kopjes koffie heb weggewerkt rol ik haar met haar zwarte pootjes praatstoel met mini-wieltjes naar voren, zet haar bij het raam en in het licht en maak een foto van deze lieve vriendin, dit warme mens, het ooit zo ritmisch, gymnastisch en heupswingend meisje … Blonde Greetje