NGO’s oftewel Non Gouvernementele Organisaties zijn in de regel grensoverschrijdende organisaties die zeggen zich bezig te houden met humanitaire en/of filantropische doelstellingen. Ze houden zich bezig met zinvol en nuttig werk vooral op het gebied van o.a. onderwijs, ontwikkelingssamenwerking, democratiseringsprocessen, mensenrechten, vrije media etc, etc.
De economische en politieke macht van deze organisaties is ongekend en grensoverschrijdend groot. In de regel zijn ze zéér vermogend en ligt de feitelijke macht van dit soort organisaties NIET in handen van democratisch gekozen bestuurders maar van een kleine – zich zelf benoemende – geldelite. De wereldburgers bezitten geen enkel instrument ter beschikking om deze machtige organisaties te controleren, geen enkel parlement ter wereld heeft daarover enige beslissingsbevoegdheid.
NGO’s roepen bij de wereldburgers het beeld op van machtige pressiegroepen, NGO’s als Amnesty International en het Werend Natuurfonds om maar eens twee willekeurigen te noemen. In werkelijkheid zijn NGO’s verre van de ‘protestbewegingen’ die gezegd wordt dat deze voorstellen. Hoe moeilijk het in eerste instantie ook voor de wereldburger is om te bevatten, NGO’s zijn in feite niets anders dan gecontroleerde en geregisseerde organisaties die burgerlijke onmacht en onvrede kanaliseren maar per saldo in dezelfde ‘stal’ thuishoren als de internationaal opererende multinationals. Ze zijn te beschouwen als pro en contra, als de good guys tegen de bad guys, vóór en tégen, maar maken tegelijkertijd onderdeel uit van één en hetzelfde misleidende wereldtoneelspel.
Professor Jeffrey E. Garten, hoogleraar Internationale Handel en Financiën aan de Yale School of Management en van 1993 tot 1995 Amerikaans staatssecretaris voor Internationale Handelsbetrekkingen schreef in zijn boek De visie van de Top over NGO’s het volgende
“Terwijl regeringen en CEO’s [Chief Executive Officer] het publiek en de media vervelen met steriele abstracties over vrije markt, speculeren de NGO’s op de ongerustheid van plaatselijke gemeenschappen, waar ook ter wereld. Hun doelmatigheid wordt nog versterkt door hun onconventionele organisatie, die geen centrale leiding kent, maar alleen verschuivende coalities, waardoor ze heel lastig te bestrijden zijn. Kortom, de NGO’s zijn een machtige nieuwe factor op het wereldtoneel geworden.”
Van de vele honderdduizenden NGO’s, zetten we één organisatie iets in het voetlicht, het Open Society Institute – OSI – van de als György Schwartz geboren Amerikaans-Hongaarse beursspeculant George Soros. Op 4 augustus 1999 sprak professor Garten met Soros (György Schwartz) en was hij – als Chairman of the de Soros Fund Management – één van de veertig door hem geïnterviewde, meest invloedrijke economische CEO’s.
De financiële ster van Soros was in 1992 – ten koste van de Engelse belastingbetaler – tot ongekende hoogte gestegen. Op Zwarte Woensdag maakte hij meer dan 1 miljard dollar winst door devaluatie van het Engelse pond, geld wat hij onder andere in zijn OSI investeerde. Soros laat zichzelf overigens liever beschrijven als succesvol investeerder. Hij raakte naar eigen zeggen geïnspireerd door de Open Society gedachte van wetenschapsfilosoof Karl Popper en besloot ‘op het moment dat hij meer geld had dan hij nodig had’ dit als een bewogen wereldverbeteraar in te zetten. Ontwikkelingssamenwerking, democratiseringsprocessen, mensenrechten, onderwijs, vrije media etc, waren de ‘markten’ waar deze vleesgeworden weldoener zich met zijn OSI op zou storten.
Door middel van zijn Open Society Institute zou hij de politieke ontwikkeling in 60 landen in het Midden Oosten, Centraal Azië, Oost Europa, (Zuid-) Afrika en Latijns Amerika beïnvloeden. De Oranje Revolutie in de Oekraïne en de Rozen Revolutie in Georgië zijn als OSI-wapenfeiten te noemen. Beide revoluties waren door de OSI geregisseerd en gefinancierd, strijdend tegen ideologieën en politieke systemen die door Soros als vijanden van zijn aards paradijs beschouwd werden. Opmerkelijk is wel dat de door Soros zo bewonderde wetenschapsfilosoof Karl Popper juist waarschuwde voor Wereldverbeteraars als Soros, individuen die andere voorstellingen en definities van het paradijs hebben en dit willen en zullen doordrukken ten koste van anderen:
“Jeder Versuch, das Paradies auf Erden zu installieren, produziert die Hölle”.
Behalve het financieren van revoluties en staatsgrepen schonk Soros via zijn OSI in 2006 ca. $ 12.000.000,00 voor allerlei verschillende Spinoffs, van de Grameen Bank van de Bengalese econoom en Nobelprijsdrager Muhammad Yunus. Het geld was ondermeer bedoeld om de activiteiten van de Bank der Armen in Bangladesh te globaliseren.
Een ogenschijnlijk nobel streven, doch bij kritische beschouwing tóch iets minder charitatief dan op het eerste gezicht schijnt. De Grameen Bank is een uiterst dubieuze bank met een bedrijfspolitiek waarin Stalinistische en Nazistische trekjes duidelijk herkenbaar zijn en die in totaal niet is wat ze schijnt te zijn. De Bengalese Analist Dr Sudhirendar Sharma uit New Delhi zegt over de Grameen Bank van Muhammad Yunus het volgende:
“the effect of the Grameen strategy has not been to reduce poverty but only to create a debt trap for borrowers, who are being charged very high rates of interest relative to conventional banks. The oft-repeated stories of how microcredit has helped a rural woman buy a buffalo, or how a poor woman now owns a telephone kiosk, cannot be replicated in meaningful numbers. Conversely, at the cost of the poor, a large number of NGOs have benefited; banks have found a convenient route to increased lendings; and corporations have got a growing consumer market to target.”
De rol van Soros incasu OSI in dit verhaal is op zijn zachtst gezegd een opmerkelijke te noemen. Speculanten als George Soros worden beschouwd als financiële grootmachten die door grootschalige speculatie achter de schermen verantwoordelijk zijn voor de destabilisatie van de economieën van (niet alleen) ontwikkelingslanden met alle menselijke ellende, armoede, honger, oorlog en genocide tot gevolg. Soros cq OSI werd in 1997 door de Maleisische premier Mohammed Mahathir persoonlijk verantwoordelijk gesteld voor de Aziëcrisis en alle daaruit voortvloeiende menselijke ellende, ellende die langs de activiteiten van de Grameen Bank weer werd bestreden.
In feite kwam zowel het creëren van het probleem als het aanbieden van een oplossing uit één en dezelfde regisserende hand. Het misleidende bij dit alles is dat de burgers het idee gegeven wordt dat zij – door middel van pressie- en protestgroepen – invloed en macht hebben, maar dat in werkelijkheid de regie in andere handen is.
Professor Jeffrey E. Garten, schrijft in zijn boek De visie van de Top:
“De afgelopen jaren hebben de NGO’s voldoende macht opgebouwd om bedrijven als Nike (vanwege de behandeling van werknemers in het buitenland), Monsanto (vanwege genetisch gemanipuleerde levensmiddelen), Koninklijke Olie/Shell (vanwege milieuvervuiling) en Starbucks (vanwege de prijzen die aan boeren in de derde wereld worden betaald) te dwingen hun strategie te veranderen. Omdat ze vaak voor politiek correcte standpunten kiezen – wie is er nu tegen een schoner milieu of minder uitbuiting van arme arbeiders? – hebben de NGO’s bij het grote publiek veel krediet opgebouwd. Heel vakkundig exploiteren ze het vacuüm tussen de inkrimpende overheid – die de klap van de veranderingen voor de gewone burger niet meer kan opvangen – en de multinationals, die worden gezien als de oorzaak van die veranderingen. De NGO’s hebben invloed gekregen door de handen ineen te slaan over de grenzen heen, macht te verzamelen onder de paraplu van overkoepelende organisaties zoals Consumers International, en verbintenissen aan te gaan met vakbonden zoals de AFL-CIO.”
Alle bedongen en bereikte verbeteringen zijn en komen niet voor rekening van de terechtgestelde multinational, integendeel het bedrijfsresultaat staat niet onder druk ze stijgt eerder. Alle lasten worden afgewenteld op de burger, op hun bordje wordt onveranderd de rekening gelegd, van HEN is elke €urocent afkomstig die door wie of waar dan ook wordt weggegeven!!
Wat de NGO’s – de zogenaamde protestbewegingen – overeenkomstig heeft met haar opponenten – de Internationaal opererende multinationals – is een grenze(n)loze wereldsamenleving. Dat zij zonder uitzondering een positief stemadvies uitbrengen over bijvoorbeeld de invoering van ‘Europese Grondwet’ die geen grondwet genoemd mag worden en in het bijzonder voorstander zijn van een Nieuwe Wereld Orde is dan ook geen verrassing.
NGO’s zoals bijvoorbeeld de European Trade Union Confederation, maar ook de Milli Gürüs Vrouwen Federatie, Cordaid, de FNVén de OSI van George Soros zijn vóór een Nieuw Geordende OPEN Wereld (markt).
Jack Welch, voorzitter en CEO van General Electric verduidelijkte in het boek De visie van de Top door middel van een metafoor over een serie gefuseerde bedrijven die samen in één groot huis ondergebracht werden hoe hij zich het afschaffen van grenzen, het globaliseren voorstelde:
“Een huis met verschillende verdiepingen. Elk van die verdiepingen of vloeren is een laag van het management. Dan heb je nog de binnenmuren. Die vormen de scheiding tussen de verschillende divisies van het bedrijf. Dan neem je een handgranaat en je trekt de pin eruit. En dan gooi je die granaat door de voordeur naar binnen om alle vloeren en muren op te blazen. Dán pas kun je weer iets beginnen met dat bedrijf.”
Dát is in essentie de visie van de economische wereldleiders en voorstanders van de éénwereldgedachte het afbreken van alle beperkende handelsbarrières al naar gelang op een vredelievende, democratische of moorddadige manier. Wat telt is één Open Society, één onbegrensde Wereldmarkt een open samenleving zoals deze gepropageerd wordt door het Open Society Institute van George Soros.
Is het toeval dat Mabel van Oranje – voorheen en nog steeds de veelbesproken Mabel Wisse Smit – halverwege 2007 juist over het OSI een bescheiden boekje open doet? Mabel van Oranje werd een decennium geleden directeur van dit instituut, een NGO waar zij nu de functie van International Advocay Director bekleedt. Op de achterzijde van het 40 pagina’s tellende pamflet In Vrijheid Blijven Geloven laat zij weten het OSI te beschouwen als “een organisatie die zich inzet voor democratisering, mensenrechten, onderwijs en vrije media”.
Het boekwerkje is opmerkelijk te noemen. Elke oplettende lezer zal opmerken dat het vol tegenstrijdigheden en halve, misleidende waarheden staat. Mabel schrijft over de strijd voor gerechtigheid, het verschil tussen licht en donker, vrijheid, waarheid en democratie. Ze maakt o.a. melding van haar betrokkenheid in de Balkanoorlog bij het (o.a. vanuit Nederland opererende) radio station B92 om te komen tot een netwerk van onafhankelijke televisiestations, een “ingenieus initiatief dat ook veel steun van het Soros-netwerk kreeg”.
Behalve financiële steun van het SOI ontvingen hoofdredacteur Veran Matic en directeur Sasha Mirkovic van station B92 financiële en politieke steun uit Amerika o.a. van vice -president Al Gore, minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright en leiders van de Europese Unie. De Engelse regering smokkelde zelfs via de diplomatieke (ongecontroleerde) post radioapparatuur Servië binnen. Massieve mediamanipulatie van buitenaf uit politieke en commerciële motieven, iets waar Mabel in haar pamflet juist tegen waarschuwt.
“De open samenleving kan niet voortbestaan zonder een vrije, op waarheid gerichte pers”
schrijft Mabel op pagina 27. Wat precies waarheid is en of de NGO waarvan zij de functie van International Advocay Director bekleed als uitgesproken organisatie daarvoor aangewezen lijkt is discutabel. Op pagina 15 schrijft ze:
“De open samenleving wordt onder andere gekenmerkt door de erkenning dat niemand een monopolie op de waarheid heeft, en geen enkele groep zijn visie aan de rest van de samenleving mag opleggen.”
Tóch is dat iets waar de OSI zich – door middel van B92 – mee bezig gehouden heeft.
Een open samenleving is het ideaal waarvoor alle internationaal opererende multinationals, alle globalisten, alle NGO’s, het OSI en ook Mabel van Oranje vecht. Met het afschaffen van grenzen een nieuw geordende wereld creëren, een één wereld maatschappij, een wereld in volmaakte vredestoestand. Is het naïef om hierin te geloven? Mabel van Oranje vindt van niet.
Samen met George Soros heeft ze zitting genomen in de oktober 2007 opgerichte European Council on Foreign Relations om haar ideaal te verwezenlijken. Mabel als toonaangevend stichtend lid en Soros in filantropische zin. Vanuit zijn organisatie OSI stroomt het benodigde geld voor de ECFR en mag erop gerekend worden dat de Europese politiek massief gemasseerd wordt. Wat de wereldburgers willen wordt niet gevraagd, er wordt voor hen beslist.
Fré Morel – oktober 2007
Bronnen:
‘In vrijheid blijven geloven’, Mabel van Oranje, uitgeverij Querido / Amsterdam, 2007
‘De visie van de Top’ – de toekomst volgens de leiders, Jeffrey Garten – Uitgeverij Forum – Amsterdam – 2001 – ISBN 90.225.2991.6, Hoofdstuk 7, pagina 178
http://www.nrc.nl/W2/Nieuws/1999/03/29/Med/01.html
http://www.hemelbestormer.nl/viewtopic.php?t=474&sid=8851c2c3b7468be9623f6313eee15021
http://www.ecfr.eu/content/entry/de_volkskrant/