Home » Columns » Incognito

Incognito

“Hee, hallo… dag Bert” hoorde ik vanaf de linkerflank een vaag bekende stem zeggen toen ik in het winterdonker over de Winschoter Venne liep.

Ter hoogte van de Koopsdrift stapte de daar in stilstand geparkeerde en bijbehorende stemeigenaar uit de donkerte naar voren en kon ik een glimp van zijn gezicht ontwaren.

“Dat is al jaren geleden” ging hij verder “volgens mij herken je me niet meer” hoorde ik hem zeggen terwijl mijn grijze cellen druk doende waren naam en gezicht bij elkaar te brengen. De tand-des-tijds had hem qua uiterlijk aardig gecamoufleerd en zorgde een diep over de oren getrokken donkere muts en hoog opgeslagen kraag voor een perfect onherkenbare verpakking.

Maar het was zijn zacht zuidelijke en ietwat nasale stemgeluid die het plaatje weer flux-und-fertig complementeerde, achter die met pronte glazen gevulde montuur herkende ik ontegenzeggelijk Joost. Het werd direct een hartelijk en geanimeerd gesprek, van die twintig-plus jaren die verstreken waren nadat we elkaar voor het laatst gezien en gesproken hadden was geen seconde heel gebleven.

Joost, een heel betrokken, warmvoelende, sociaal ingestelde en intelligente leerkracht die ik van heel dichtbij heb mogen meemaken en die jammergenoeg op een vrij vileine en smerige manier gedwongen buiten dienst gepromoveerd werd. Als bitter resultaat van (niet alleen) in het onderwijs welig tierende, beruchte Meiden Venijn was deze gitaarspelende onderwijzer met een groot kinderhart f(em)inaal buiten de poorten gedonderd.

Ik vond het eeuwig zonde hoe deze vakkracht door een klein kliekje de school werd uitgetreiterd. Hoezeer hij zich er zelf tegen verzet heeft weet ik niet, hij wilde er in elk geval niets meer over kwijt en was door alles wat verbitterd geraakt. Zo’n vakkracht werd letterlijk met de rug tegen de muur geslacht en hij wist dat hij tegen die vooringenomen meute geen enkele kans maakte.

Voor hem nooit eerherstel of erkenning, hij verdween buiten beeld en trok zich terug onder het gezoem van de grote Oostelijke windmolens. Jammer eigenlijk, en eeuwig zonde dat zo’n vakkracht buitenbeeld en naar de achtergrond verbannen werd, hij wilde er nooit meer een woord over kwijt.

Als warmhartig en sociaal ingesteld mens bleef hij zijn leven voortzetten en deed zijn ding op eigen manier, voor de rest trok hij zich wat terug op de achtergrond.

We togen met zijn twee van de Venne af en Panini binnen voor een verdere & gezellige babbel met cappuccino en appeltaart met slagroom. Hij vond het verder goed zo, hij bleef Incognito.