Met gemengde gevoelens spreken ze zich uit over de geplande ‘Tour du ALS’, maar helaas, Mont Ventoux wordt niet meer beklommen. Ondanks alle voorbereidingen, goede wil en de intenties, het zit ervoor Greetje qua energie niet meer aan.
Vorig jaar lukte het nog en stond Greetje Heemstra samen met haar man Cor, zoon, (schoon)dochter en een compleet enthousiast team bovenop de berg. Ook dit jaar zou de tocht ondernomen worden, de voorbereidingen begonnen al op tijd, het verlangen en de wil was meer dan aanwezig en het onderkomen voor het team was al geregeld.
“De ziekte is in een jaar behoorlijk verergerd, dat merk je wel, ik mis gewoon de energie en het is eigenlijk niet meer te doen. Er moest ook nog zoveel geregeld worden, zoals passend vervoer en de lange reistijd, de juiste hulpmiddelen en noodzakelijke voorzieningen die op de juiste tijd ter plekke moet zijn. Zoon Ruud neemt nu samen met de overige teamleden de honneurs waar en moedig ik ze vanuit Winschoten digitaal aan” aldus Greetje. Donderdag de 12e juni is er een livestream rechtstreeks vanuit Malaucène als de teams de Mont Ventoux bestijgen.
Het is dan aan Cor om Zeun & Co in persoon aan te moedigen, hij verzorgt onderweg de catering. Met broodjes, koek en zeupie staat hij aan de kant van de route en maakt zo hun tocht naar de top mogelijk. Voorafgaand aan de Tour du ALS is Cor als Citroenenthousiast al aanwezig op de speciale Frans Nationale 2CV Meeting, zo was dat vorig jaar al gepland. Aanpalend zou hij dan doorrijden om op tijd met de HY-camper bij de Tour te zijn. “Cor gaat al jaren naar de eendenmeetings, dat is echt zijn ding, ontspanning die hij ook wel nodig heeft” zegt Greetje. “Ik gun hem dat, Cor staat 24-uur per dag aan, alle huishoudelijke taken heeft hij op zijn schouders genomen, doet wat nodig is en assisteert als mantelzorger de thuiszorg.”
“Sinds begin dit jaar is er door de gemeente / WMO een zorgunit achter het huis geplaatst, compleet met alle voorzieningen en een zogenaamde natte cel. Dat is niet alleen erg praktisch, maar brengt ook weer een beetje woongenot terug in huis. Ik probeer m’n leven zo gewoon mogelijk door te zetten, ‘k lees m’n krantje, scroll over Facebook en kijk vanuit de aangepaste ALS-stoel m’n series op tv. ’s Middags komen geregeld vrienden en oud-collega’s op de koffie en hoewel ik al drie jaar thuis ben blijven ze gelukkig allemaal trouw langskomen, dat maakt het leven wel dragelijker. Dat er een derde kleinkind op komst is maakt me helemaal blij en gelukkig.”
“De tijd gaat snel, dat merk je nu echt en wat betreft de aankomende tijd daar sluit ik m’n ogen niet voor. Afscheid nemen is een lastig onderwerp, maar het is niet onbesproken en we hebben alles wat noodzakelijk is doorgenomen en zoveel mogelijk voorbereid. Ik hoop en verwacht dat er ooit een medicijn komt tegen deze verschrikkelijke rotziekte en daar blijf ik me dus voor inzetten zo lang als ik leef”. Als ze haar beker koffie aan de mond zet geeft Cor zijn Greetje een warme knuffel – “’k bin trots op heur!”