“Kun je het me kort in een zin uitleggen, mijn hoofd begrijpt het allemaal niet” was wat een vriendin uit toentertijd me vroeg. Geschiedenis, het was nou niet bepaald haar ding. Het bezoek van een goede vriend kortgeleden, die op historisch gebied best goed onderlegd is, deed me even aan de vraag van die vroegere vriendin denken. “Ik snap het gewoon niet dat mijn pacifistische vrienden van vroeger nu vol oorlogszucht krijsen om wapens. Ik ben verbijsterd, waar komt dat vandaan, wat komt er op ons af, wat staat er te gebeuren?”
Nou ben ik allerminst een alwetend orakel, wil ik ook niet zijn, alles te weten maakt ongelukkig maar door tientallen jaren graaf-, en spitwerk naar de diepere achtergrond en oorzaken van oorlog(en) ben ik hier en daar wel op een paar interessante historische scherven gestuit die het denken aangezet hebben. In politiek correcte waarheid ben ik niet zo bijster geïnteresseerd. Het zijn namelijk altijd de in moordkracht en vernietiging overtreffende bruten en NIET per definitie de zachtmoedigen en rechtvaardigen die fysiek als overwinnaar uit de strijd komen, ook al willen we het graag anders zien en wordt het ons anders aangeleerd: de leugen regeert!
Onder het genot van een paar ferme mokken koffie zitten we beiden in de voorkamer onderuit in een fauteuil en steek ik van wal, in een poging een inschatting te maken WAT er – op basis van de gevonden historische scherven – (mogelijk) uitgerold zou kunnen worden. Niet bepaald overeen komend met wat ‘men’ zegt of denkt – het is dan ook geen absolute wetenschap of waarheid – alle wereldellende is oorzakelijk aan voorafgaande en nakomende strijd verbonden, oorlogen zijn in wezen als schakels in een ketting aan elkaar verbonden. Je zou het kunnen zien als een gruwelijke vorm van competitie met eigen spelregels en gebruiken, de winnaar stijgt een plaatsje op de ladder en een thuiswedstrijd wordt gevolgd door een uitwedstrijd.
Waar – in Europa – te beginnen? Om het zo simpel mogelijk te houden neem ik de Frans-Pruisische oorlog van 1870/71 als uitgangspunt en ga ik noodgedwongen met grote stappen door de tijd om het nog enigszins overzichtelijk te kunnen houden. De in 1870 aangezette oorlog was in rechte lijn de voorgaande twee oorlogen opvolgend – de Duits-Deense en de Duits-Duitse oorlogen. Met de uit Engelse ballingschap tevoorschijn gehaalde Napoleon III werd in het belang van de BANKSTERS een strijd gestart die de resultaten voor de overwinnaars van de twee eerder genoemde oorlogen teniet moesten doen. DAT pakte finaal anders uit. Binnen zes weken werden de Franse invallers vernietigend verslagen en Napoleon III zelfs gevangen genomen.
De onvoorwaardelijke overgave was een onverteerbare pil voor rancuneus Frankrijk en de spindocters achter de schermen. Niet de vernietiging maar juist het ontstaan van het Tweede Duitse Rijk was hiervan het resultaat en anders dan kanselier Bismarck wenste werd geëist en bepaald dat de gebieden Elzas en Lotharingen als potentiële ontstekingshaard aan het nieuwe rijk werden bijgevoegd. In een brief aan zijn vrouw beklaagde Bismarck zich over deze van buitenaf ongewenste en opgelegde eisen. Deze puistepukkel van formaat was een van gebruikte argumenten in de opvolgende decennia gebruikte Franse propaganda en de nederlaag en bijbehorende onvoorwaardelijke overgave hield de haat smeulend.
Door middel van het sluiten van diverse verdragen na 1871 tussen Duitsland, Rusland en Oostenrijk werd getracht de vrede te bewaren, maar naast verdeel-en-heers is menselijke domheid een dodelijke menselijke eigenschap. Na het vertrek van Bismarck uit de politiek blunderde Keizer Wilhelm II door af te gaan op de adviezen van de nieuwe Rijkskanselier Von Caprivi, waardoor Rusland zich uit de verdragen terugtrok en met Frankrijk in 1892 een geheime – en tegen Duitsland gerichte – militaire alliantie afsloot, met als spindoctors op de achtergrond het Britse Rijk. Franse Revanche en Britse imperiale belangen zorgden voor een – niet alleen voor het Russische Rijk en het Duitse Rijk – enorme desastreuze ont-wikkeling-der-dingen. Rusland was in een positie terecht gekomen, had zich in die onzalige verhoudingen laten manoeuvreren, die bepalend is geweest in het ontbranden van de Eerste Grote Mensenslachting. Ze heeft daar een hoge prijs voor moeten betalen, niet alleen in aantallen geofferde mensenlevens maar is ook bepalend geweest voor de kostbare lessen die ze daarvandaan heeft gekregen.
De stichting van het ‘Tweede Duitse Rijk’ was niet het beoogde resultaat, ook niet bepaald gewenst op het (west) Europese, economische schaakbord en stond bij oprichting ervan haar ontmanteling al op de agenda. De door Britse belangen gevoerde Geopolitiek was er op gericht elke vorm van goede betrekkingen en bondgenootschap met de oosterburen – Rusland- te dwarsbomen.
De in 1892 tussen Frankrijk en Rusland geheime – en tegen Duitsland gerichte – militaire alliantie was een grote stap in de richting daar naar toe. Onderdeel van dat verdrag was het opzetten van een twee-fronten offensief tegen zowel Duitsland als Oosten-rijk Hongarije waarin Rusland 1.200.000 en Frankrijk 800.000 manschappen zou leveren. (voor de liefhebbers – zie het Franse militair-strategische plan nr. 17)
Wat van deze rijken restte zou in kleine satellietstaten worden omgevormd en alle economisch interessante gebieden zouden onder eigen controle gebracht worden.
Let wel.. dit was NIET de wens of het verlangen van de daar levende volkeren of hun monarchen – de Duitse Keizer en de Russische Tsaar, neven van elkaar – maar van de economische machthebbers die daar wel brood in zagen. Om het enorme areaal aan het benodigde mensenvlees tot ver uit de Russische steppes op tijd naar het westen, naar het slachtveld te krijgen werd een megaproject opgezet, de bouw van de Russische Spoorwegen.
Om dit te financieren werden miljoenen binnengehaald op aandelen die later geen knoop meer waard waren, alle beleggers waren hun inleg kwijt. De koninklijke neven waren niet gecharmeerd van de door bankiers ingezette oorlogskoers en probeerden te doen wat in hun macht was om dit alles te voorkomen.
In geopolitiek belang werd de in potentie machtige Russische beer gevreesd en niets na gelaten om haar in haar macht en middelen te temperen, de Japans-Russische oorlog is daar een typisch voorbeeld van. Vrijwel alle – in de aankomende Groote Oorlog gebruikte nieuwe wapensystemen en technieken – werden daar uitgetest en in de praktijk gebracht. Evenals de door het Britse Rijk in de tweede Boeren-Oorlog op land ingezette scheepsgeschut dat veel verwoestender was dan het tot dan toe rollende en door paardentractie voortbewogen vernietigingsmateriaal.
Politieke kopstukken – met name uit de socialistische hoek – deden er alles aan om hun waarschuwingen te laten horen, vooral ook de Belgische ambassadeurs lieten niet na het ministerie van buitenlandse zaken in hun thuisland te informeren dat België opnieuw tot ‘Slachtveld der Naties’ gebombardeerd zou gaan worden.
De Engelse politicus en eerste mensenrechtenactivist Edmund Dene Morel liet ver voor aanvang van de vijandelijkheden al weten dat er door het Britse Rijk een oorlogskoers ingezet was waarin Frankrijk en Rusland niet alleen de aftrap maar ook een grote rol zouden spelen. Het zette allemaal geen zoden aan de dijk, ook toen was de media het machtigste wapen, werden vredelievende activisten monddood gemaakt dan wel voor eeuwig het zwijgen opgelegd en de massa 24/7 gedrogeerd met oorlogstaal.
Na vijf minder daarvoor geschikte pogingen werd de aanslag op de Oostenrijkse kroonprins Franz-Ferdinand uiteindelijk als het beslissende moment gekozen en startte Rusland met de voormobilisatie van haar in de komende strijd benodigde miljoenen mannen. Het zou een flagrante en allesbepalende bloedige misrekening zijn die de komende decennia zijn sporen na zou laten.
De beperkte macht die zowel de Duitse Keizer en de Russische Tsaar bezaten was onvoldoende om het oorlogsmonster in de kiem te smoren en de ontwikkelingen volgenden elkaar op. Duitsland mobiliseerde haar troepen, zette haar koers uit volgens het Von Schlieffen plan en trok Oost- en West ten strijde. Anders dan wat de Nederlandse geschiedschrijving graag wil laten leren was Nederland half-hartig neutraal en liet het toe dat Duitse eenheden via Limburg naar Belgisch grondgebied marcheerden.. de brug was echter door de Belgen in de lucht geblazen.
Duitsland liet niet na om in overleg te blijven met de vijand en deed haar uiterste best om tot overeenkomst te komen met haar tegenstanders. Professor C.V. Lafeber heeft daarover bijvoorbeeld in 1961 zijn proefschrift geschreven, ‘Vredes- en bemiddelingspogingen uit het eerste jaar van de wereldoorlog’ maar dat terzijde.
De oorlog verliep – als alle oorlogen – anders dan gepland, duurde langer dan verwacht en kostte aan miljoenen het leven. België binnentrekkende Duitse troepen maakten half augustus 1914 duizenden documenten buit afkomstig uit het Ministerie van Buitenlandse Zaken waaronder de waarschuwende berichtgeving van de ambassadeurs. Publicatie van deze berichten, vertaald in o.a. Het Duits en Engels werden als propaganda afgedaan.
De strijd werd tot 1917 bloedig voortgezet met Duitsland militair in een betere positie. De geallieerde bondgenoten bloedden fysiek en economisch dood en gaven de USA de kans om van boerenstaat naar wereldmacht op te stijgen door zich totaal in de strijd te mengen. Het Britse Rijk was op sterven na dood, fysiek en economisch uitgehongerd. 1917 was ook het jaar dat overal de revoluties hun kop opstaken, niet alleen in Frankrijk maar ook in het Ottomaanse Rijk, China en Rusland.
De (ook weer aangestuurde en altijd gemanipuleerde) revoluties brachten verborgen waarheden en werkelijkheden aan het licht, ook het archief van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken kwam letterlijk open en bloot op straat te liggen. Daarin duidelijk en niet mis te verstaan de geplande oorlogskoers die ook toen door de media onder de pet geschoven werd.
Wat niet weet wat niet deert. De onwillige Russische Tsaar werd beloond voor zijn tegenstand en compleet met familie geëlimineerd, de Duitse Keizer was hetzelfde lot toebedacht maar kon het vege lijf nog redden door op tijd onder te duiken in de Lage Landen. Het heeft – met name voor de Russen – grote consequenties gehad, door de desastreus uitpakkende ontwikkelingen zagen zij zich genoodzaakt na 1917 grote consessies te doen, eerst tegenover de Duitsers, later tegenover de geallieerden. Grote delen van het Rijk werden in kleinere – buiten de directe Russische invloedssfeer vallende – nieuw gevormde staten gebracht.
Een van die staten was het nieuw gevormde Polen dat grofweg voor de helft op tot voordien Duits en Russisch grondgebied afgepaald werd, niet bepaald met warmhartige instemming van de Amerikaanse president toentertijd of in het belang van zakenkundige Engelse en Italiaanse politici. De vorming van deze staat schudde voor Rusland een nieuwe oorlog uit de mouw, het door voormalig bondgenoot Frankrijk politiek, economisch en militair gesteunde Pools-Russische oorlog.
Het moorden in het Oosten ter meerdere eer en glorie van een Groot Pools Rijk ging onder Pilsudski onverminderd door om in 1921 dood te bloeden. Het resterende en vanaf dan onder communistisch bewind vallende Rusland van toen bleef haar invloed verstevigen in de rijksgebieden die ze verloren had en ook in landen daarbuiten als Italië, Frankrijk en Spanje. Met name de invloed in Spanje, haar invloed betreffende de Middellandse Zee en de strategische positie van Gibraltar speelde daarin zeker een rol.
De periode die te boek gesteld is als de Spaanse Burgeroorlog is voor een groot deel verweven met de communistisch/Russische invloed daaraan voorafgaand en tijdens deze jaren van broedermoord. Britse- en Amerikaanse geopolitiek wensten daar geen Russische inmenging. Het was vooral de massieve Russische invloed en militaire steun die de geallieerden er toe aanzetten om Italië en Duitsland in de strijd te betrekken toen de geplande coup dreigde te mislukken.
Met politieke toezeggingen werd de Duitse kanselier overgehaald transportvliegtuigen, personeel, jachtvliegtuigen ter bescherming en munitie te leveren aan de door hen gesteunde coupplegers, in ruil voor verdere instemming om de na WOI afgestane gebieden weer Heims ins Reich te brengen. Dat had als bijkomend voordeel dat het her-opgezette (en door hen medegefinancierde) Duitse Rijk zich als bufferstaat zou opstellen tegen het hun belangen bedreigende communistische Russische monster.
De politieke ontwikkelingen in de 30-er jaren nauw afwegend zette de toenmalige Russische leiders aan tot een aangepaste koers en heroverweging. Het terugtrekken uit Spanje van alle middelen, wapens en troepen zorgde daarop snel voor de overwinning van de ‘geallieerde’ troepen. Rusland trok zich op de binnengrenzen terug en bereidde zich voor op de opnieuw aanzwellende oorlog.
Verrassend genoeg voor de door de media voorgelichte buitenwereld en buitenstaanders sloeg Rusland een militaire overeenkomst met Frankrijk en Engeland af en ging een tactisch verdrag aan met haar aankomende tegenstander het Nazistische Duitsland. Op die manier trachtte ze zich voor te bereiden op de komende ontwikkelingen met in het achterhoofd de onbetrouwbaarheid van haar geallieerde partners, haar ervaringen voorafgaand aan en na WOI.
In het met Duitsland overeengekomen verdrag was ook de terug-name van de gebieden die VOOR de vorming van de Poolse staat na WOI tot het toenmalige grondgebied behoorden. Duitsland gaf in september 1939 de openingszet door het westen van Polen binnen te marcheren, veertien dagen later gevolgd door Rusland die het Oostelijke deel van Polen weer in bezit nam. Oost-Europa, dat moet gezegd, is vaak een verschrikkelijk bloedig toneel, al eeuwen lang laten de mensen zich daar verleiden tot moorddadige acties, roeien elkaar bijkans uit.
Dat is al eeuwen zo en dat zal zo blijven, vooral ook door haar – door Banksters zo fel begeerde – economische en strategische waarde. Het lot van veel Poolse officieren was met de Russische herinbezitneming bezegeld. Hen werd hun betrokkenheid en rol in de Pools-Russische oorlog aangerekend en met hen werd finaal afgerekend in wat later bekend kwam te staan als de massaslachting van Katyn.
De overeenkomst met Duitsland bezorgde Rusland kostbare tijd en politiek voordeel en gaf haar de gelegenheid om een enorme troepenmacht op te bouwen aan de Duitse oostgrens. Aan de ene kant hield ze zich voorbeeldig aan haar verplichtingen tegenover Duitsland om aan de andere kant voorbereid te zijn en rekening te houden met mogelijke militaire dreiging haar richting op, mogelijk zelfs om zich niet opnieuw te laten verrassen en misschien wel op het door haar gekozen moment en tijdstip openen van een offensief dat – mogelijk – zijn halt zou vinden bij de Noordzee?
Een sterk Russisch Rijk was zeer zeker niet in belang van het Britse Rijk en het snel in wereldmacht opstijgende Amerikaanse Rijk, Duitsland zou op korte termijn moeten optrekken naar het oosten om deze dreiging een halt toe te roepen en zichzelf daarmee ook ten gronde richten. Inlichtingendiensten speelden ook toen al hun bepalende rol.
Stalin hield zich tactisch doof en blind voor alle waarschuwingen en voor Duitsland was het een complete verrassing om de enorme troepenmacht en het verzamelde wapentuig tijdens haar opmars te vinden. In een bezoek aan de Finse opperbevelhebber Mannerheim in 1942 liet de Duitse kanselier Hitler zich onomwonden uit over de onverwachte grootte en massaliteit, ‘als ze me dat tevoren vertelt zouden hebben, zou ik gezegd hebben dat het een onrealistische fantasie zou zijn’.
Met haar door politiek- en militaire noodzaak gedwongen nieuwe bondgenoten zette Rusland haar opvolgende koers in, een koers die haar opnieuw fysiek en economisch deed doodbloeden. Door Duitsland gesteunde separatistische nationale eenheden bonden op hun beurt de strijd aan waaronder de 14e Waffen-Grenadier-Division Galicia. Een divisie van de Waffen-SS, in april 1943 gevormd uit vrijwilligers van de westelijke Oekraïne onder aanvoering van fascistenleider Stefan Bandera, in opvolgende jaren neergezet als nationale held.
In de in Oost- en West Europa uitgevochten wereldstrijd werden vooral Russische mensenlevens met miljoenen vernietigd. De geallieerde invasie in 1944 was ‘slechts’ een afrondend sluitstuk en was vanuit militair standpunt bekeken van mindere betekenis. De strijd om de macht was in hoofdzaak gevochten door Russische militairen en de her-vorming van een nieuwe Poolse staat vond niet zonder slag of stoot plaats.
In de opmars naar de Duitse nederlaag liet Rusland de opstand in Warschau tactisch voor wat ze was, bleef op gepaste afstand werkeloos toezien hoe de daartoe aangezette Poolse opstandelingen door Duitse eenheden vermorzeld werden, pas nadien stoomde de Russische oorlogswals verder naar het westen. Ook de her-vorming van en de nieuwe Poolse Staat vond plaats zonder de in Londen geparkeerde Poolse regering in ballingschap, deze vond bij thuis- en terugkomst de hond in de pot – en erger.
De ontwikkelingen na 1945 tot nu – denkelijk een van de meest gevaarlijke tijden – is het resultaat van een dodelijk giftig gewas dat al meer dan een eeuw geleden gezaaid is – de uitkomst is voor miljoenen van levensbelang. Wapens brengen geen vrede, nooit gedaan, het vernietigd en zorgt ervoor dat de sterkste wint..