Ik kon mijn intrek eerst wel nemen in de nog leegstaande Gîte zei ze, vlak naast de kroegbarak, in plaats van in de caravan te kruipen die verderop in de bossen voor mij gereserveerd stond.
Daar had ik wel oren naar, ik was moe, had een lange reis achter de rug en bij het nuttigen van wat wijn net het verhaal aangehoord van de verhangen leefgenoot. Spareribs en gestoofde vis, dat waren zijn specialiteiten, lekkernijen waar de lokale Fransinezen zelfs een ommetje voor maakten om aan te schuiven, verzekerde ze me.
Met een paar gerichte grepen verhuisde wat scheer-en schrobgerei van Troela naar het eeuwenoude kerkje dat een paar meter verderop stond. Enkele jaren geleden was dat als project door enkele afkickers & delinquenten omgebouwd tot gastverblijf.
In de korte dwarsarmen van het eeuwenoude stenen gebouwtje was aan de ene kant een eetkamer gemaakt met behulp van een zware donkerhouten tafel terwijl de andere kant met een twijfelaar tot een slaapvertrek was verworden, afgeschermd met een groot doorkijkgordijn. De langste poot van het kruiskerkje was tot leefruimte omgetoverd, met achterin een klein keukentje en aan het eind een toilet en minidoez.
Goed halfvier lag ik plat en op mijn rug te staren naar het onbeschoten ruwe kerkplafond dat rustte op de massieve natuurstenen wanden. De ogen gleden al snel toe maar de slaap die al gearriveerd was werd verstoord door het plotsklapse getik dat vanuit een hoek rechts van mij leek te komen. Het geluid was niet direct thuis te brengen en verdween zodra ik in de buurt poolshoogte kwam nemen.
Nauwelijks weer terug op de rug begon het tikken opnieuw, nu voor de tweede keer en dit keer komend van links. Opnieuw op onderzoek uit maar ook toen verdween het geluid zodra ik in de buurt kwam. Na een paar minuten melde zich het getik voor de derde keer, nu boven de houten boogdeuren en liggend bleef ik de ontwikkelingen afwachten… het verdween zoals het kwam.
Bijna in slaap gevallen kwam het geluid nu vanuit de nok schuin boven mij, de klopgeest was omhoog geklommen, was zeker niemoenie. Ik wel en uitgeput, vond het wel goed zo, wilde slapen, ’t was vroeg genoeg onderhand, de wekker hield de tijd bij, ik zoefde weg klokslag … 4.44