Zwart – Wit
Volgens een groepje mensen wordt er aan het eind van elk jaar in Nederland een wel heel erg fout feestje gevierd. Een racistisch feestje nog wel waar een ouwe witte man met een lange baard de baas speelt over een arme zielige zwarte man. Die ouwe witte man met zijn lange baard is ook eens erg lui, hij hoeft niet te lopen, hij zit bovenop een wit paard en die arme zielige zwarte man moet wel lopen en tegelijk ook nog eens een zak vol spullen sjouwen.
Die ouwe witte man ziet er wel een beetje gek uit, hij heeft een lange rode jurk als jas aan, een rode puntmuts op, witte handschoenen aan en ook nog een lange krulstok bij zich. Die zwarte man heeft een gek plat hoedje op met een vogelveer, gouden oorbellen in zijn oren, een witte krans om zijn nek, bont gekleurde kleren aan en een bos takken in zijn hand. Tja.. das toch niet eerlijk? Die witte man heeft het goed voor elkaar en die arme zwarte knecht moet al het werk doen, hij is zwaar de pineut.
Dat de mensen in Nederland dat nooit gezien hebben! De papa’s en de mama’s vonden dat helemaal niet raar, de opa’s en oma’s ook niet, en die opa’s en oma’s daarvan ook niet. Al heel lang vonden die blanke witte mensen het heel normaal om een racistisch nep-feestje te vieren. Ze lachten er zelfs om, maakten er grapjes over en vertelden dat die zwarte slaaf toch niet zo slim was als de witte baas. Jaar in jaar uit vierden ze aan het eind van het jaar het feest van de witte en zwarte man, zongen vrolijke liedjes en er werden veel cadeautjes gegeven. Wat een domme witte mensen, hebben ze dan geen verstand? Dat ze dat nooit gezien hebben! Heeft dat feestje wat al eeuwen aan het eind van elk jaar gevierd wordt nou echt iets met racisme te maken? Is het ‘echt-waar’ wat gezegd wordt of vertellen ze misschien Fake-nieuws?
Geloof nooit iets, kakel niet als een kip zonder kop maar controleer zelf en denk zelf. Ook al vertelt iemand dat de zon eigenlijk de maan is, dan is dat een leugen. Het maakt niet uit hoe vaak dat vertelt wordt, 1 keer of 1 miljoen keer, zon blijft zon en maan blijft maan.
En over de zon en de maan, daar gaat eigenlijk het feestje over wat nu bekend is als het Sint Nicolaasfeest, het feest van de witte maan en de zwarte maan. Een eeuwenoud feestje dat alles te maken heeft met de stand van de zon, maan en sterren. Vroeger was er geen internet, geen wikipedia, geen google, geen krant of radio, geen smartfoon met wifi en toch leefden er al eeuwenlang mensen op de hele wereld. Zelfs VOOR dat het geloof zoals de Islam, het Christendom of het Jodendom bestond. Het was en is nog steeds en heidens feest dat te maken heeft met licht en donker, met leven en dood, met het nieuwe en oude, met wit en zwart. Een feest van de omwenteling en dat kon toen en ook nu heel goed gezien worden aan de stand van de maan.
Aan de 7 verschillende standen van de maan is te zien in welke periode geweest is en welke er aan komt. Als de maan snachts niet meer te zien is, noemen ze dat de nieuwe maan. Die periode valt al eeuwenlang aan het eind van het jaar dat alle blaadjes van de bomen zijn, het koud is, er niet zoveel groeit maar die tijd gaat weer voorbij.
De tijd die ongeveer op 21 – 12 valt (soms wat eerder, soms wat later) duurt 3 dagen. Drie lange dagen is het wachten op de nacht, het is de tijd van de nachtwacht, de nieuwe – zwarte – maan houdt de wacht over de wereld. Alles en iedereen kan rustig slapen en vertrouwen dat de zon terug komt, de zwarte nacht waakt en staat op wacht, de wachter, de Pie(t)neut. De dagen langzaam weer langer en warmer en breekt er weer een nieuw jaar aan met andere maanstanden. Het eeuwenoude spel van zon en maan begint weer van voren af aan, dank zij Piet Pineut, (Piet – Pierre – Pineut // Noire – Zwart)
(Foto: Licensefree Wikipedia, Chinga meteorite)