De viering van de islamitische feestdag, de Hadj, zegt het overgrote deel van de West-Europeanen nagenoeg niets, het maakt geen deel uit van de eigen cultuur of erfgoed. De autochtone bewoners van het Europese werelddeel hebben zo hun eigen specifieke culturele ontwikkeling, eentje die haaks lijkt te staan op het door gastarbeiders en arbeidsmigranten uit het verre oosten meegenomen ideologie.
Alsook in andere West-Europese landen zijn de oorspronkelijke Nederlanders bekend met andersoortige religieuze besturingssystemen zoals vervat in het Katholicisme. De Kerst- en Sint Nicolaas viering evenals Goede Vrijdag, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren zijn bij miljoenen bekend, erkend en gevierd. Feestdagen die hun oorsprong vinden in tijden ver voor de geboorte van welke wereldreligie dan ook en die gebaseerd zijn op standen van zon, maan en sterren. Pre-religieuze maanfeesten die wereldwijd en al eeuwenlang aan de basis liggen aan welke wereldbeschaving dan ook.
De maancyclus is allesbepalend en samen met de stand van zon en sterren(beelden) kan nauwkeurig en precies het leven op onze aardbol en-al-wat daar op leeft worden voor-(ge)zien, voor-speld worden, de seizoenen, het zaaien en oogsten, leven en dood, de voortplanting, het begin en eind. Alle voorgaande en huidig bekende wereldreligies zijn volledig schatplichtig aan eeuwen voorafgaand al gevierde en bestaande wielfeesten, zoals bijvoorbeeld het door de katholieke religie geïncorporeerde maanfeest dat wij (nog steeds) kennen en vieren als het feest van de heilige Sint Nicolaas.
In loop der eeuwen hebben nagenoeg alle rituelen en gebruiken een veilig onderkomen gevonden in deze warme en omarmende religieuze moederschoot. In de kern gaat het over primaire kennis betreffende licht en donker, warmte en koude en is het in wezen niets anders dan de eeuwig repeterende cyclus van dood en leven.
Levensbelangrijke wetenschap, verpakt in eenvoudig overdraagbare en te bevatten formules en handelingen over opkomst, ondergang en voortplanting. De seizoenen, de maanstondes, de standen van zon, maan en sterren ten opzichte van de aarde en van elkaar en de duiding ervan, letterlijk alles is hierin opgenomen. De onaantastbare positie van man en vrouw, de voortplanting en bescherming van het ongeboren leven om maar enkele hieruit te lichten.
Ook de islam is gestoeld op eeuwenoude en voorgaande kennis van zon, maan en sterren waarbij de stand van de maan een allesbepalende rol inneemt. Zo ook de Hadj, niets anders dan een van de wielfeesten, maar nu van een eigen Midden-Oosters politiek & religieus gewenst sausje voorzien. Miljoenen aanhangers van de islamitische geloofsleer hopen tenminste een keer in hun leven naar het Midden Oosten af te kunnen reizen om daar in de stad Mekka hun ding te doen, hun ronde’s te lopen rondom de Ka’aba en zich zo dichter bij hun profeet te voelen.
De exacte bepaling van het moment waarop de sikkel van de nieuwe maan wordt waargenomen is het precieze moment van de Hadj. Alleen de mannelijke gelovigen mogen, in passende kledij gehuld, zeven maal en tegendraads rond het zwarte bouwsel hun ronde doen. Het getal refereert onder andere aan de zeven zichtbare maanstanden en het vierkante bouwsel (de Ka’aba, wat overigens kubus, vier-kant, betekent) dat getalsmatig, symbolisch en meervoudige symbolische waarde bevat.
De Ka’aba neemt zelf de plaats van het begin en eind van elke cyclus, de nieuwe en onzichtbare maan. In pre-islamitische tijden waren het geen mannen maar juist vrouwen, zeven priesteressen – zeven, als teken van de zeven planeten die om de zon heen draaien – die naakt om het zwarte bouwsel en de zwarte steen hun vruchtbaarheidsdans uitvoerden. In de oostelijke hoek van de kubus is het meest aanbeden onderdeel van de Ka’aba gevat in zilveren ovalen setting, een heilige zwarte meteorietsteen, een ‘maansteen’ die ooit in zeven stukken verbroken is en ooit helderder dan wit heeft geschenen. Door de zonden der islamitische zondaars zou de glans verloren geraakt zijn en de steen verduisterd.
Zij die de islamitische geloofsleer niet aanhangen zien hierin terug dat de zon, het nieuwe leven c.q. de zoon in het oosten weer uit de moederschoot/vulva ter wereld komt. De toegeschreven kleurverschuiving van zwart naar wit, van dood en leven overeenkomstig aan de achterliggende symboliek van het maanfeest van Sint-Nicolaas.
Het stenigen van de duivel, door het werpen van 3 x 7 stenen naar 3 pilaren, kan gelijk gesteld worden aan de ontkenning van de goddelijke drie-een-heid, het pre-religieuze weten dat alleen man en vrouw in harmonie zich kunnen voortplanten. Het door islamitische pelgrims zeven maal heen en weer lopen naar de heilige Zamzam bron, de nooit opdrogende, leven brengende waterbron. Wie zich verdiept vind de eeuwenoude pre-religieuze maansymboliek terug die aan de basis ligt van de islam en de Hadj.