Op terugweg van Kopstukken stuur ik m’n Zwoele Franse Troela door de Groningse negorij en och, de omgeving kon minder. Nee, het is natuurlijk geen Frankrijk maar ik denk dat heel wat Polderlanders hier nog nooit een voet gezet hebben, het ligt dan ook wel mijlenver uit de koers voor heel veel westerlingen.
Mallorca ligt voor hun gevoel veel dichterbij, Turkije evenzo en trossen vakantieconsumenten laten zich graag opgepropt in gevleugelde buizen de wereld over suizen, richting Verweggistan zoals Vietnam, India of tropisch Afrika. Als we willen geloven wat er beweerd wordt moeten we daar geen gras over laten groeien want dat hoeft of kan op korte termijn ook niet meer, de planeet verschroeit namelijk door opwarming, CO2, stikstof, kikkerscheten, winderige koeien en smeltende noordelijke ijskappen.
Dat de zuidelijke ijsmassa’s enorm aangroeien heeft waarschijnlijk geen invloed en dat de natuur een groeispurt doormaakt en ons daarvoor als dank overlaad met een verhoogd zuurstofgehalte in de lucht is allemaal maar bijzaak. Maar .. waar maakt een mens zich ook druk om in een tijd vol van moord en doodslag, waar moet je ook naartoe? Het Goede Doel zong toentertijd al dat zij het ook niet wisten, je kon niet naar China, Cuba, Chili, Kuwait of België, overal was gedoe.
Ook vluchten kon niet meer, toen niet, nu niet en waar dan ook naar toe? Tenminste dat zongen Jenny Arean en Frans Halsema .. maar ja, waarom zou je dat ook willen als je zo door het zacht zomerse Groninger landschap tuft en toeft, uitnodigend langs Mussel en Harpel, dromerig naar Onstwedde toe.