“Kiek, hier, dat was toun” klinkt het enthousiast en terwijl hij dat zegt tovert Simon een belegen krantenknipsel uit een van de vele plakboeken die voor ons op de kamertafel liggen.
Foto’s, knipsels… in taal en teken opgeslagen herinneringen aan achterliggende tijden die meer dan de moeite waard zijn om aan de vergetelheid te ontrukken. Zijn ogen twinkelen als de tijd van toen voor even gaat herleven als we samen voor de kerstboom aan de Kovvie mit Kniepertjes zitten. Simon Bel, wie kent hem niet? DE Winschoter bloemenman, een zeldzame roos in de regio, een met een gouden hart. Ik zie hem nog zo staan naast lectuurhal Timmermans, voor de oude ING-bank, bij de bloemenstal van Bel DAAR vond je het altijd wel!
Krap aan 75-jaar terug stond zijn wieg in Grunnen-Stad waar hij als tiener verslingerd raakte aan de bloemen. Eerst samen met vaderlief om al snel zelf zijn handel uit te venten op de Groninger Vismarkt en zodra hij zijn rijbewijs op zak had met een oude vw-bus naar de markt in Assen en Winschoten. In het Oost-Groninger koopmansstadje schoot hij wortel om eerst met de geleende bakfiets van Hennie Wal zijn bloemen aan de vrouw te venten. Het was de tijd van de tot bossen opgebonden Franse Mimosa, de gastvrije tijden van toen, van Vrouw Schreuder met snert aan de keukentafel en roggebrood met spek.
Simon Bel, 48-jaar lang was hij actief in de bloemen, maar hij was meer, hij betekende voor heel veel Oldambtsters meer dan dat. Naast het (mee)organiseren van de succesvolle Winschoter Rozendagen had de maatschappelijk betrokken en bewogen Simon een zwak voor de geestelijk gehandicapte medemens. De Meentschool en Simon Bel waren dan ook nauw met elkaar verweven, nooit werd er tevergeefs een beroep op hem gedaan. Zo heeft Simon – samen met zijn vrouw Klaasje – jarenlang voor de kinderen van de Meentschool veel kunnen betekenen, niet alleen het verzorgen van uitstapjes maar ook materieel en emotioneel.
Het door hem geïnitieerde optreden van de Josti-Band in de Rozenstad kan denkelijk wel als het ultieme meesterstuk beschouwd worden. Op 15 februari 1994 was het zover dat hij het 100-koppige huisorkest van het tehuis voor geestelijk gehandicapten “Hooge Burgh” uit Zwammerdam als gastheer mocht ontvangen in de Winschoter Klinker. Totaal drie keer heeft hij dit kunststuk – samen met stevige ondersteuning van onder andere Wiebe Klijnstra en René Otterloo – meesterlijk kunnen realiseren en kwam de opbrengst altijd ten goede aan de gehandicapte Oldambtsters.
Het leverde hem veel voldoening, maar vooral veel waardevolle herinneringen op die ik met hem, samen bij de kerstboom mocht optekenen, dat alles onder goedkeurend oog van Klaasje, met door haar gepresenteerde verse kniepertjes en vers gezette koffie-van-Klaasje (… zunder suuker, dat heb ik zulf aal meer din genog).