Het is februari 2018, het is niet koud, de winter heeft al vele jaren een zacht karakter. Heel anders was het in de oorlogswinters van 1940-1945, toen was het bar en boos gesteld en gaf de winter van ’43/’44 Nederland een ondertemperatuur van 27 graden onder nul. Nu [2018] – ruim 70 jaar later – is het weer van toen geen onderwerp meer van gesprek, en dat is niet alleen met het weer het geval. Ook de Nederlandse geschiedenis is nauwelijks nog onderwerp van gesprek, laat staan het oorlogsleed dat geleden is, dat is niet tot nauwelijks nog in herinnering.
Honger is zowel resultaat van oorlog, als een oorlogswapen, TOEN – NU en in de TOEKOMST!
Dat miljoenen Nederlanders honger leden is nauwelijks tot niet opgeslagen in het collectief geheugen. Dat honderdduizenden Nederlanders met de gevolgen hiervan te maken kregen en aan hongeroedeem leden is niet verankerd in het Nederlandse bewustzijn.
De treinstaking die in 1944 mede op initiatief van bankier Wally van Hall mogelijk werd maakte het leven van al deze creperende Nederlanders tot een hongerhel. Door ondervoeding en gebrek stierven aan de gevolgen 125.000 Nederlanders aldus de goed geïnformeerde Franse aanklager mr. Mournier tijdens het Neurenberger-proces in februari 1946. Volgens Oreste Pinto, Luitenant-kolonel van de Nederlandse (contra)spionagedienst, moet het totaal aantal verhongerde Nederlanders behoorlijk naar boven toe worden opgeschaald.
Hoe erg het voedselgebrek in het hongerende West-Nederland toentertijd was werd duidelijk in het verhoor van Seyss-Inquart. De op 29 mei 1940 als Rijkscommissaris van Nederland aangestelde Arthur Seyss-Inquart was uit hoofde van zijn functie goed op de hoogte van de voedselsituatie. Tijdens de ochtendzitting op 10 juni 1946 vertelde hij “Ik geloof dat Nederlanders eind 1944 en in 1945 in concentratiekampen en gevangenissen meer voedsel kregen dan de Nederlanders in het westen van het land.”
De door bankier Wally van Hall gefinancierde treinstaking leidde tot onnoemelijk veel leed en nodeloos lijden onder de Nederlandse burgerbevolking. De gehoopte militair-strategische waarde was na de mislukte luchtlandingen bij Arnhem gereduceerd tot ‘0’. Maar de geallieerden bleven vasthouden aan de hongerblokkade. Het Nederlandse verzet was het daar niet mee eens en dat lieten ze weten ook. “De ondergrondse beweging heeft aan Londen in een ultimatum gesteld dat er hier eten moet komen vóór 15 januari a.s., daar ze het zonder voedsel niet meer uithouden, anders wordt de spoorwegstaking opgeheven.”
Door ondervoeding en gebrek stierven de Nederlanders van toen als ratten, in de winter van 1944-1945 bezweken de Nederlanders in onvoorstelbare aantallen. Het is een gegeven dat volledig verdwenen is uit het collectief geheugen. Het is geen collectief weten meer, het ontglipt aan het bewustzijn, het is geen onderwerp meer van gesprek, geen jaarlijks terugkerend onderwerp in de leerboeken of in de media. In niets opgelost lijden!
Dat het aantal door honger en gebrek omgekomen Nederlanders op enig moment officieel op 15.000 tot 22.000 vastgelegd is heeft enkel te maken met politiek correcte geschiedschrijving. De werkelijkheid en de waarheid is geweld aangedaan, net als de geschiedschrijving. Verpakt in een fijne oorlogsfilm wordt bankier Wally van Hall in 2018 notabene neergezet als een goed vaderlander en bewierookt als een slimme financiële goochelaar.
Bankier van de Dood zou een toepasselijker naam voor deze persoon geweest zijn!
Foto’s: Nationaal Archief