Categoriearchief: Columns

Viele meiner (Facebook-)Freunde wissen auf die eine oder andere Weise meinen Namen mit Krieg, Geschichte und so etwas mit Friedenspädagogik zu verbinden. Auch die Verbindung mit Freidenken ist vielen nicht unbekannt, aber was das genau sein mag, hängt oft von der eigenen politischen oder religiösen Überzeugung ab.

Für die Masse nicht so interessant. Eine Person füllt dafür Aufgeschlossenheit im Denken aus, eine andere stellt mich gemäß seinem eigenen Denkrahmen und Programm in die linke (radikale) Ecke, während eine andere denkt, dass ich in eine entgegengesetzte Box passen sollte. Ich schreibe gelegentlich etwas, aber nicht annähernd so viel wie früher.

Jahrzehnte des investigativen Journalismus bedeuten, dass ich nichts für die absolute Wahrheit halte. Wahrheit ist für mich ein existentes Konzept, aber nicht einzigartig und bildet zusammen mit der Lüge eine untrennbare Realität.

Wahrheit… welche willst du? Es gibt Milliarden von Wahrheiten und sie sind alle gleich wahr und verschieden voneinander und keine ist genau gleich. Man könnte fast sagen, dass es eine einzigartige individuelle Wahrheit gibt, eine rein persönliche, und das gleiche gilt für die Lüge, genauso viele Lügen wie es Menschen gibt.

Milliarden von Lügen und Variationen davon, die zusammen mit all diesen ebenso unzähligen Wahrheiten die Realität ausmachen, in der wir leben. Eine Realität, die uns wie eine Art Regenbogen umgibt, in der keine Farbe, keine Wahrheit, keine Lüge absolut ist und es ist daher im Interesse aller, eine gute Sicht zu haben und alle Farben des Regenbogens gut sehen zu können, in so viel (Un-)Wahrheit wie möglich, weil Sie vor Ihren Augen belogen werden.

Lügen und Täuschung führen immer und ewig zu Tod und Elend, was zu wirtschaftlichen, militärischen und politischen Kriegen führt. Deshalb ist es absolut wichtig. Wissen ist Einsicht und gleicht Macht. Wer in die Zukunft blicken will, muss Wissen über die Vergangenheit haben, und NICHT nur über die politisch gewollte Vergangenheit, gefärbt von einigen für absolut erklärten Wahrheiten und nur, weil die Menschheit dort seit Jahrhunderten schief läuft, in der sie wird fachmännisch irregeführt.

Unser Wissen wird nach und nach gebildet, wir lesen nach und hören nachher die erklärende Wahrheit des Was und des elenden Warum, aber nie von den Erschlagenen, sondern von den Siegern. Nicht die absolute Wahrheit, sondern die siegreiche mörderische Brutalität. Das tödliche Netz aus Täuschung, das seit Jahrhunderten als unsichtbare Waffe im Hintergrund eingesetzt wird, ist so einfach, dass man es kaum in Worte fassen kann.

In wenigen Worten zu erklären, ist für den vollgebildeten Menschen ziemlich schwierig, weil es nicht in das Denkmuster passt, mit dem die Menschen belastet sind. Solange der Mensch denkt, dass er SELBST denkt, denkt unt tut er nur NACH, nachamen was im bekannten Denkmuster gebildet ist und werden alle anderen Formen von Informationen, die nicht hineinpassen, nicht landen.

Es kann durchaus mit einer abweichenden Schrift aus alten und vergangenen Zivilisationen und Zeiten verglichen werden, die heute unerkannt und unleserlich ist. Egal wie oft die Zeichen gelesen oder angesehen werden, das darin gespeicherte Wissen ist nicht zugänglich. Nehmen Sie ein Softwareprogramm das geschrieben wurde um den Computer berechnen zu lassen, das kann und wird auch gut tun, aber eine Symphonie damit zu komponieren wird schlecht ausfallen wenn die Eingabe fehlschlägt, die Daten stimmen nicht überein..

Was laut Programm als unverständlich und unlogisch empfunden wird, kann man erkennen, etwa das Wort Hurenjungfrau ist ein widersprüchlicher Begriff, ein ‘Contradictio in Terminis’.

Ein nicht lügender und absolut und einzig wahrheitssprechender Politiker ist ein Contradictio in Termini, dass sind Lügner im Dienste des Mammon … trotzdem glauben die Menschenmassen diesen Betrügern bei ihrem unreinen Wort. Professionelle Lügner, die Frieden predigen, aber dem Tod entgegensteuern.

Wer an sie glaubt, betrügt sich selbst, wer diesen Scharlatanen vertraut, wird nicht ewig leben, den Weltfrieden nicht erben, wird die Erde nicht vor Erwärmung oder Zerstörung retten, noch wird sie vor einem Virus geschützt und gerettet. Es gibt einen unbekannten Wissensabsturz, einen kurzgeschlossenen Eingang, einen schwerwiegenden Fehler, ein error durch Unzureichende Data.

Many of my (Facebook) friends know how to connect my name to war, history and something with Peace Education in one way or another. The link with Freethinking is also not unknown to many, but what that may be exactly often depends on one’s own political or religious conviction.

Not so interesting for the masses. One fills in broader-thinking for this, another plants me in the left-wing (radical) corner according to their own thinking frame and program, while another thinks I should fit into an opposite box. I still write something every now and then, but not nearly as much as in the past.

Decades of investigative journalism mean I don’t take anything for absolute truth. For me truth is an existent concept but not unique and only and together with the lie it forms an inseparable reality.

Truth.. which one do you want? There are billions of truths and they are all equally true and different from each other and none are exactly alike. You could almost say that there is a unique individual truth, purely personal and it is the same with the lie, just as many lies as there are people.

Billions of lies and variations thereof, along with all those equally innumerable truths, make up the reality in which we live. A reality that surrounds us like a kind of rainbow in which no color, no truth, no lie is absolute.

There is not a color, there is not a lie, there is not a truth that is absolute and it is therefore in everyone’s interest to have a good view and to be able to get a good view of all the colors of the rainbow, to have as much (un)truth as possible because you are being lied to in front of you.

Lies and deceit always and eternally produce death and misery resulting in economic, military and political wars. That is why it is absolutely vital. Knowledge and knowing is insight and equals power. Whoever wants to look into the future must have knowledge of the past, and NOT only of the politically desired past, colored by some truths that have been declared absolute and only, because that is where humanity has been going wrong for centuries, in which it becomes expertly misled.

Our knowledge, our knowing, is formed after and after, we read-after and hear afterwards the explanatory truth of the what and wretched why, but never by the slain but by the victors. Not the absolute truth, but the victorious murderous brutality. The deadly web of deception and deceit that has been deployed as an invisible weapon in the background for centuries is so simple, so simple to do its job, is actually too sad for words.

Explaining in a few words is quite difficult for the fully-learned person because it does not fit into the thinking pattern with which people are loaded. As long as man thinks that she thinks SELF, they only thinking-after, re-thinking what is formed in the known pattern of thinking, all other forms of information that do not fit in it will not land.

It may well be compared to an aberrant script from ancient and past civilizations and times that is now unrecognized and illegible. No matter how often the signs are read or viewed, the knowledge and wisdom stored therein is not compatible. Take a software program, a program written to let the computer calculate, that is also what it can and will do well, but to compose a symphony with the help of that same program will turn out badly, failing input, the data does not match at all.

What is seen as incomprehensible and illogical according to the program can be recognized, for example the word whoremaid is a contradictory term, a ‘Contradictio in Terminis’.

A non-lying and absolutely and only truth-speaking politician is that ditto, in the service of mammon, lying is their main subject, but… still the crowds of people believe these impostors at their impure word. Professional liars who preach peace but head for death.

Whoever believes in them is deceiving himself, whoever trusts these charlatans will not live forever, will not inherit world peace, will not save the earth from warming or destruction, nor will it be protected and saved from a virus. There is an unknown knowledge crash, a short-circuited input, fatal error.. Invalidata

De meeste smartfoonverslaafden kunnen zich er geen kilobyte meer bij voorstellen. Het zijn voornamelijk de oudere en onderhand al half verschrompelde jongeren die als op commando het in hun geheugen gegrifte getal 64 aanvullen.

Commodore 64, de eerste homecomputer, in de vorm van een nogal opgeblazen crèmekleurig toetsenbord met dikke joekelzwarte knoppen waaronder het computergedeelte was gefrunnikt. Vanaf het begin jaren ’80 van de vorige eeuw overrompelden deze wonderen der techniek met miljoenen tegelijk de mensenwereld, ruwweg 16 miljoen stuks zijn er ‘in de markt gezet.’

Aangesloten op het beeldscherm van de TV en in verbinding met een cassetterecorder konden vanaf de ingeschoven bandjes stenentijdperk games gespeeld worden, daarmee kon men uren zoet gehouden worden. Enthousiastelingen die er niet voor terug deinsden en zelf en handmatig hun input wilden bijdragen waren uren achter elkaar op de koppen aan de slag om vanaf papier, ellenlange coderingen in te hameren.

Na uren tikwerk was het eerder regel dan uitzondering dat het resultaat niet zo gewenst en gehoopt was, een paar commando’s verkeerd gaf een een ander programma, alsof een digivirus toegeslagen had. Goedgetikt vertoonde het wonder zich wel correct op het scherm, ze hadden braafjes opgelet, goed geluisterd en gedaan.

Vergenoegd en trots op eigen kunnen leek de hardware als vanzelf dat te doen wat het moest doen maar, dat alles was alleen maar mogelijk door de ingevoerde programmering. Het is de software die de hardware naar wens en believen laat werken.

Het spelletje Pong – een van de eerste videospelletjes – was een hot item na de introductie. Supersimpel, dat was het zeker maar toentertijd legde men er grof geld voor neer om op het eigen tv-scherm een digitaal pingpongspelletje te kunnen spelen.

“Het spel werkte met twee batjes en een balletje en twee muren aan de zijkant. De bedoeling van het spel was dat het balletje achter het batje van de tegenspeler terechtkomt.”

Als de dag van gisteren zie ik het nog voor me, hoe twee mini-familieleden op hun slaapkamer aan het scherm gekleefd achter de tv zaten te pongen. Blij met ’t ouderlijk cadeau en trots op eigen kunnen en prestaties behaalden ze afwisselend op elkaar de ene naar de andere overwinning.

Hun vaardigheden leken groot, maar eerlijk is eerlijk, alles functioneert enkel en geheel alleen volgens ingegeven programma, alleen daardoor bewogen de digitale spelers op het imaginaire speelveld. Ook daar en in dat geval is de software die de hardware laat werken zoals het uitgedacht en bedoeld is.

Het hedendaagse nu doet me terugdenken aan momenten van toen, het toenmalige maar in tijd verleden nu. Als een soort van in de tijd en ruimte vooruit en tegelijkertijd terugreizende antropoloog sla ik met angst en belangstelling de verbazende en in gang gezette ontwikkelingen gade. Als pionnen in een spel lijkt alles en iedereen overal te bewegen.

Ik vind het een interessante tijd en volg af en toe met bewondering en afgrijzen hoe niet meer geworteld weten en eeuwenoude kennis plaats maakt voor correct verklaard overspoelend AL-en enigweten.

Het voltrekt zich duizelingwekkend snel op ontelbare wereldniveaus tegelijk en nauwelijks navolgbaar, maar toch meen ik overduidelijk heel traceerbare systemen en modellen te herkennen, zelfs te kunnen benoemen.

Maar de storm laat zich niet temmen, de eigen wijs-heid is vervangen voor anderwijsheid. Alles zal als in alle eeuwen hieraan voorafgaand zichzelf weer tot bedaren moeten brengen, ooit zal ze na vanuit het niets omhoog geraasd weer uitgestormd zijn en is het weer doodstil, de stilte NA de storm, the great reset onset, en alles start weer als voorheen, volgens eeuwenoude programmering.

“Van Acantus horen we helemaal niets, dat is toch raar? Zegt Janita “Je weet gewoon niet meer waar je aan toe bent. Deze week kregen we bijvoorbeeld wel van de Provincie Groningen een brief over onze woningen in de Parklaan, dat deze in het kader van de Erfgoedmonitor op de foto gezet gaan worden.”

Vorig jaar om deze tijd kregen we ook bericht van de gemeente Oldambt dat onze woonblokken als karakteristieke- en beeldbepalende panden beschouwd worden. Niet lang daarna ook bericht van het Erfgoedloket Groningen, dat er bijvoorbeeld allerlei subsidies en regelingen zijn om deze woningen te behouden en te verduurzamen, maar van Acantus, daar horen we helemaal niets van.”

De 51-jarige Janita Bleeker woont sinds 2017 in een van de drie karakteristieke woonblokken die de Parklaan nu (nog) telt. Samen met man Gert heeft ze het er prima naar de zin en heeft vanaf het eerste moment uitstekende contacten met de buurt. Ze woont er met plezier en tevredenheid en naast haar werk als interieurverzorgster bij Eclatant heeft ze als tweede hobby het kweken van rozen waarvan achter het huis de prachtigste voorbeelden staan.

Ze heeft beslist groene vingers aan haar handen, handen die ze graag in en buitenshuis laat wapperen. Door achterblijvend onderhoud raakten de woningen aardig achterop, volledig onnodig vind ze. Binnenshuis heeft ze samen met man Gert het nodige al verbetert de laatste jaren maar voordat ze verder kunnen is het eerst even afwachten wat er aan de buitenzijde van het woonblok gaat gebeuren.

Ze gaan er van uit dat de woonblokken als Gronings Erfgoed behouden blijven, de gemeente, de provincie, het erfgoedloket, de beschikbare subsidies, logischer kan toch niet? Maar ja, ze tasten nog compleet in het duister, net als de overige huurders. Ze wil duidelijkheid. Daarom ook heeft ze de Bewoners Organisatie Oldambt gevraagd zich in deze kwestie te mengen, de onduidelijkheid blijft maar duren. “Je weet gewoon niet meer waar je aan toe bent, van Acantus horen we helemaal niets, dat is toch raar?”

“Ze houden ons gewoon aan het lijntje, Acantus stuurt je eigenlijk iedere keer met een kluitje in het riet. Gebeurt er binnenkort nog wat vragen we ons af? Wij willen graag verder met schilderen, binnenin en ons huisje bijhouden, maar wel graag nadat ze eerst de aardbevingsschade gerepareerd hebben, anders is dat zo onzinnig”.

Gretha van de (Park)laan is net als de meeste buurtbewoners ongerust over de toekomst van de buurt, wat er voor plannen ontwikkeld zijn en wat daarvan voor haar de gevolgen kunnen zijn. Informatie en communicatie daarover is op zijn zachtst gezegd gebrekkig.

Sinds 2015 woont de 51- jarige en goedlachse Gretha, in dagelijks leven logistiek medewerker bij het OZG, in haar tot paleis omgebouwde huurwoning. Na de ruwe oplevering van haar twee onder een kapper is ze ermee aan de slag gegaan. Van binnen en buiten is de woning nu werkelijk om door een ringetje te halen, een voorbeeldwoning heeft ze er met hulp van vriend Jozef van gemaakt. Strak in de lak, alles fruitig fris, met een prachtige overkapping achter het huis, gemillimeterd gras en geurende en kleurige bloemen in de hangpotten. Ze woont er zichtbaar met veelplezier, heeft goed contact met de buren en als het aan haar ligt gaat ze er nooit meer weg.

Gretha was dan ook niet blij om aardbevingsschade aan de woning te ontdekken. Mijnbouwschade rapportage op 23 november 2020 leverde 9 punten op in haar helft van de dubbele woning, bij de buren werden 7 punten genoteerd. Nu, meer dan een half jaar later, juni 2021, nog steeds geen reactie wanneer nu eindelijk eens gestart wordt met de reparatie. Meerdere keren zocht ze contact met Acantus maar er lijkt toch echt iets aan de hand met de interne communicatie daar. Mailtjes die niet aan schijnen te komen bijvoorbeeld met vage antwoorden en toezeggingen als resultaat.

“Wij willen weten waar we aan toe zijn, en wij niet alleen, en hebben net als veel buurtgenoten de Bewoners Organisatie Oldambt ingeschakeld om tot duidelijkheid te komen. Laat Acantus daar maar centraal contact mee opnemen, ik wil duidelijkheid, ik wil niet meer aan het lijntje gehouden worden.”

“Ze staan gewoon te liegen. Voordat ik aan de renovatie van m’n tuin begon en op eigen kosten m’n huisje van binnen ging opknappen heb ik Pieter Brouwer, de buurtconciërge van Acantus, er nog uitdrukkelijk naar gevraagd. Het gonsde al zo lang van de geruchten. Maar, nee, daar moest ik maar geen aandacht aan schenken, ik werd er zelfs toe aangespoord om m’n handen uit de mouwen te steken om m’n eigen woongenot te verhogen”. Ze kan er niet over uit, Andrea van der Laan, dat ze zo voorgelogen is.

Al meer dan vier jaar woont ze naar alle tevredenheid in de Parklaan. De 41-jarige spontane en vlotte Andrea is heel duidelijk, ze is in de buurt precies op haar plek. Leuke woonomgeving, goede buurcontacten en qua woninggrootte precies haar plekje. Als full-time klantenservicemedewerker voelt ze zich helemaal thuis in de volksbuurt en via omzwervingen kwam ze vanaf de Buiten Eexterweg hier terecht. Zij gaat hier niet weg, nu niet, nooit niet. Ze voelt zich op zijn zachts gezegd misleid door de woningcoöperatie en door alle miscommunicatie ligt alles nu in en om haar huis stil.

De twee-onder-een-kapper waarin ze woont heeft ondanks geregelde meldingen en verzoeken van haar kant een chronisch onderhoudstekort, desondanks was ze zelf aan de slag gegaan. Geld bij elkaar gepot om de woning aan de binnenkant te verfraaien en ook in de tuin had ze al het nodige gedaan. Ze had op eigen kosten een minikraantje laten aanrukken want ja, ‘het waren allemaal alleen maar geruchten’ werd haar verzekerd. Binnenkort zou er begonnen worden met het herstellen van de aardbevingsschade, ze had er al vrij voor genomen maar zo ineens kwam deze week bericht dat dat eerst van de baan was.

Niet alleen wat betreft het huis van Andrea maar in heel Scheemda zijn de reparatiewerkzaamheden opgeschort tot (voorlopig?) eind september. Andrea denkt er – net als heel veel andere buurtbewoners – ondertussen het hare van, wat en wie moet ze nu nog geloven? Ze heeft de Bewoners Organisatie Oldambt ingeschakeld, een actieve belangenorganisatie waar het overgrote deel van de buurt lid van is. “Laat Acantus maar met het BOO in conclaaf gaan, ik trek mijn handen er vanaf, ik ben klaar met dat gelieg.”

“Nee, ze hebben zich helemaal niet aan hun woord gehouden, oneerlijk is dat, de ellende zou met de uitzetting van die buurman afgelopen zijn, dat was hun belofte, maar die zijn ze niet nagekomen, die hebben ze glashard gebroken”.

Ondanks alle ellende die ze in de afgelopen tijd doorgemaakt heeft blijft ze een glimlach op haar gezicht houden, Trudy Uil. Sinds juli 2014 woont ze met haar beide dochters naar volle tevredenheid in een van de huurwoningen van Acantus in de Vogelbuurt in Scheemda, tot 2019 een nieuwe buurman de hoekwoning naast haar betrok. Toen begon de ellende voor haar, haar dochters en de omringende buren pas goed.

De in Midwolda geboren Trudy kwam na een relatiebreuk van Hengelo terug naar het Oost-Groningse thuisland. Een sociaal bewogen moeder en (buur)vrouw die niet alleen door haar buurtgenoten hogelijk gewaardeerd wordt maar ook in christelijke kringen haar beste beentje voorzet, ze is met recht een aanwinst voor de buurt te noemen.

Sterk betrokken bij de Baptistengemeente in Winschoten is ze actief in de zendingswerkgroep, de kinderopvang en zondagsschool en fungeert ze als wijkoudste. Een vrouw met een ruim en groot hart en niemand die tevergeefs een beroep haar doet. Tot 2019 leefde ze tot tevredenheid en in harmonie in de Vogelbuurt, maar zo ineens veranderde dat.

“Ik heb van alles meegemaakt in dat jaar nadat deze man hier kwam te wonen. De eerste maanden leek het rustig maar toen kwamen de treiterijen, de overlast tot diep in de nacht, de pesterijen, tot het seksueel lastigvallen van mijn jongste dochter en fysieke bedreigingen naar mij toe. Het was nog een jonge vent met aardig wat psychische bagage, die onder leefbegeleiding de woning tijdelijk toegewezen werd en dat ging faliekant fout.

Drank- en drugsgerelateerde ellende, je weet niet wat het is als je het niet zelf meegemaakt hebt. Ikzelf, mijn dochters en de buurt hebben een ellendige tijd achter de rug. Wat we ook ondernamen om uit die uitzichtloze situatie te komen, niets hielp. De wijkagent was kind aan huis en we hadden intensief contact met Chantal, de wijkconsulent van Acantus, maar er veranderde geen sikkepit aan.

Ons geluk was zijn beperkt huurcontract, eind juli 2020 was het voor hem einde oefening, eindelijk rust, we hebben gehuild van geluk!”Om gedoe in de toekomst te voorkomen schoven Trudy en de buren rond de tafel met vertegenwoordigers van Acantus en de wijkagent. Met Chantal Benes en Henriëtte Hutteman werd de afspraak gemaakt dat de nieuwe huurder goed gescreend zou worden.

“Afspraak is Afspraak denk je dan, daar reken je op, maar weet je, je komt er achter dat je gewoon belazerd wordt. Niet alleen ik, maar de directe buurtgenoten zijn niet van de regen in de drup beland, maar we lijken in een storm terecht gekomen te zijn. Het is een komen en gaan van ongure types en wij hebben er maar mee te dealen.”

Deze narcohuurder had bij goede screening vooraf al aan zijn eigen drugsellende gekoppeld kunnen worden. Slecht nagekomen afspraken hebben er toe geleid dat Trudy en directe buren op 2 juni weer opnieuw om tafel moesten. Samen met Janneke Bruins, coördinator meldpunt veiligheid en zorg van de gemeente Oldambt en Chantal van Acantus.

De Bewoners Organisatie Oldambt waarbij een groot deel van alle huurders zich heeft aangemeld is nu ingeschakeld. Niet alleen Trudy maar de hele buurt is er onderhand wel klaar mee. In overleg met voorzitter Daphna Brekveld maakt de buurt zich op om de Vogelbuurt weer terug te brengen in de staat zoals ze was en hoort te zijn, een fijne en betrokken woonbuurt, zeker ook voor Trudy, zij staat niet alleen in de storm.

“Ik zet het hier even voor je neer” zegt ze, en dat zegt Lizet, een van m’n buur-vrouwen uit de Vogelbuurt. Een glazen mok tot de rand gevuld met thee staat even later op de salontafel voor m’n neus terwijl ik me in een hoek van de ruime en royale bank laat ploffen.

M’n krukken parkeer ik naast me en ben blij dat ik weer even zit. Iets met een ongelukkige glijpartij & kneus- en scheurspieren in het rechterbovenbeen zorgen ervoor dat ik de familiekrukken weer even moest laten aanrukken. Van thuis hangen op de bank nu bankhangen bij Lizet, daar is nu wat meer gelegenheid voor, een afspraakje daarvoor had ik in het verleden al met haar gemaakt.

Lizet Nieman, al 16 jaar buur(t)vrouw, heeft een leuke hobby en daar wilde ik wel eens wat meer over weten en misschien wel wat over neerpennen. Lizet, moeder van twee volwassen kinderen, onder andere werkzaam in Nieuw Vredenhoven en Oldwolde, heeft een zwak voor olifanten. Ze heeft in de loop der jaren al een kleine kudde bij elkaar weten te sprokkelen, van mini-tot maxiformaat, als beeld, als schilderij, in welke verbeelding dan ook, hangend in en om huis en boven de haard. Olifanten… het is haar hobby, haar leven lang al maar waarom? Nee, daar kan ze geen verklaring voor geven, ze vind ze gewoon mooi.

Ze wijst wat aan en haalt wat van kast en muur om mij te tonen en tussen al dat slagtandengeweld zie ik daar een mooi gemaakt houten schaaltje. Er ligt iets ronds en glimmends in dat van afstand bezien veel op een donkere knikker lijkt. Ze pakt ’t uit de kast en zet het voor mijn neus en op mijn vraag hoe dat in verband staat met haar olifantenliefde steekt ze van wal. Nee…, dat glimmende dingetje van amper anderhalve centimeter in doorsnee heeft helemaal niets te maken met die enorme bosdieren met lange slagtanden, dat is Opazienootje! Een meer dan een eeuw oud ingedroogd walnootje van al zeker 113 jaar jong.

Het is het nootje van Opa Carmio, het walnootje dat hij als knuppeltje van acht jaar in het begin van de vorige eeuw (1908) inzette in het toentertijd zo in zwang zijnde ‘notenschieten’. Neutenschaiten, een oud Gronings gebruik dat ook nu nog rond Pasen verdeeld in de provincie in ere gehouden wordt. De toen 8-jarige Simon Carmio plaatste zijn mini-walnootje heel strategisch achteraan in de notenlijn zodat deze moeilijk te raken zou zijn en daarmee zijn kansen om te winnen vergroot werd. Dat vond zijn papa wat minder eerlijk en verwisselde dat mininootje voor een volwassen exemplaar en stopte de walnootkabouter bij zichzelf in de broekzak en daar bleef het in achter.

In datzelfde jaar kwam de vader van Simon tragisch om het leven, hij verdronk in een kalkput in Winschoten en het nootje zonk mee onderuit. Vanaf die tijd werd het walnootje een soort van familiesouvenir dat elk jaar rond Pasen weer op tafel kwam en werd het bijbehorende verhaal vertelt. Simon werd groter, werd vakman meubelmaker bij Huizinga & Rodenburg aan de Vismarkt in ‘De Stad’ en maakte naast prachtige kasten ook beeldjes, maar helaas geen olifantjes. Het handgemaakte dressoir in de woonkamer was van zijn hand maar ook dat mooie houten schaaltje waarin het kabouternootje lag was zijn vakwerk.

Toen Opa het tijdelijke voor het eeuwige verruilde ging het over naar zijn dochter, die het op haar beurt weer doorgaf aan haar dochter Lizet. Tot aan de 80’er jaren zat er nog geluid in, bewoog er nog iets ergens binnenin, maar het is nu stil geworden en ligt het nootje stil in het houten bakje zijn verhaal vast te houden tot een volgend Pasen. Ik heb de thee op, schuif de krukken weer onder de armen en klos weer huiswaarts en zeg haar dat het een leuk verhaal is om een keer op te schrijven. Ze vind het prima, leuk idee ook om het oude familieverhaal te delen, de geschiedenis van Opazienootje…

Wie zwijgt .. stemt NIET in, gaat NIET akkoord, sluit zich NIET aan, verklaart zich NIET een(s), is het ON-eens! DAT was voor de mensenkudde die in vroeger tijden deze aardkloot bevolkte een duidelijke en uitgemaakte zaak.

Bij gebrek aan internet, wifi, games, praat- & piepshow zaten de burgers, dagelijks en kringelings aan in de dorpsbrink. Daar verhaalden zij rond-om-het-vuur beurtelings aan hun na-buren alle belangrijke wetenswaardigheden, deelden hun ervaring en kennis en werd op basis van – toer-rond/tol-rund (Tolerant) al het van belang zijnde met de groep ge-deeld en samen besluiten genomen.

Men toonde zijn goed-keuring, verleende zijn IN-stemming, al-gedurend het gedeelde, door een met gesloten lippen twee-tonig geluid te laten horen.. ‘mmh, mmh’ … en daarbij een licht naar voren neigende hoofdknik te maken. Geen neigende hoofdknik, geen geluid… geen IN-stem(ming), geen TOE-stem, NIET-stem .. wie zwijgt is het ON-eens!

Het document dat mij als stempas toegezonden is blijft voor het eerst van mijn leven ongeopend in de omslag en stort ik deze voor het nageslacht in mijn archief.Als nooit tevoren lijkt het politieke construct zo verrot, leugenachtig en in verregaande staat van ontbinding. Niets is wat het schijnt of lijkt, Waan en Waarheid zijn zo intens met elkaar versmolten en vermengd met Leugenlogica dat ik mij volledig van stemming onthou.

Ik zwijg, stem niet in, ga niet akkoord, sluit mij niet aan, verklaar mij niet eens, ben het vol-mondig on-eens en heb mijzelf in deze finaal ont-stem(t).

Zo rond het jaar 2003 maakte de media melding van een (in het bijzonder voor mensen) uiterst dodelijke Vogelgriep. Een virusziekte die door trekvogels zou worden verspreidt en waarvoor in het bijzonder kippen bevattelijk zouden zijn.

Kipkens die op hun beurt de extreem dodelijke ziekte mogelijk op mensen over zouden kunnen brengen. Uit Azië werden de eerste sterfgevallen gemeld en wereldwijd waren er medio september 2004 in totaal 64 mensen aan deze virusziekte bezweken. De opvolgende maanden kwamen nieuwe meldingen binnen, dit maal dichter bij huis, in de Turkse en Roemeense binnenlanden waren met H5N1 besmette eenden ontdekt.

Uit angst voor het zich verspreiden van dit killervirus werd besloten om de Nederlandse kippen op te hokken en op 21 september 2005 moesten alle kippen gedwongen op stok onder zeil, golfplaat of pannendak. Tot 1 mei 2006 was het behelpen voor de hanen en hennen maar mochten ze daarna – voorlopig – weer naar alle hartenlust naar buiten om pieren te pikken. Voorlopig, want de Nederlandse overheid liet weten dat zo rond juli-augustus 2006 de beestjes een nieuw hokarrest boven de kam hing. Vanaf 1 september 2006 moesten alle kippen weer op hok & stok alleen hebben de Nederlandse kippen (hobby-)boeren daar dwars en eigenwijs massaal géén gehoor aan gegeven.

Het killervirus zou van ongekende hevigheid zijn met enorme aantallen slachtoffers als gevolg. Het sterftecijfer kon zonder meer oplopen tot ongekende catastrofale grootte, aldus de Engelsman David Nabarro, één van de leidende experts van het WHO (World Health Organisation). In september 2005 had hij de wereld al laten weten dat rekening gehouden moest worden met zéker 150.000.000 (150 miljoen) slachtoffers! De Internationale gemeenschap werd opgeroepen om meer geld uit te trekken voor de bestrijding van de Vogelgriep en de Wereldbank berekende in december 2006 dat de kosten hiervoor wel eens zouden kunnen gaan oplopen tot zo’n slordige 2 biljoen dollar. Om te beginnen had de Internationale Gemeenschap eerder in het jaar 2006 al 1.9 miljard dollar uitgetrokken voor de bestrijding van het H5N1 virus dat (in drie jaar tijd) tot december 2006 wereldwijd al aan 76 mensen het leven had gekost.

Grote farmaceutische bedrijven stortten zich op de ontwikkeling en fabricage van ziekteremmers en andere tegenmiddelen, zoals het Zwitserse bedrijf Roche dat met het middel Tamiflu op de markt kwam. In Nederland stortte een dochterbedrijf van Akzo Nobel – NI (Nobilon International) – zich op de ontwikkeling van een vogelgriepvaccin. Samen met de Amerikaanse overheidsinstelling CDC (Centers for Disease Control en Prevention) werd verder onderzoek gedaan naar het vaccin waarmee NI zich sinds 2004 samen met het Australische BioDiem al bezig hield.

Michael Ryan, directeur voor pandemieën en epidemieën van het WHO liet in 2006 een heel ander geluid horen dat bijna volledig ondersneeuwde in de alarmerende berichtenlawine over de Vogelgriep. Hij liet weten dat er géén direct gevaar voor de Europese bevolking bestond en men zich ook niet te veel op sleeptouw moest laten nemen door paniekerige mediaweergaven. Zo was het eten van vlees geen russisch-roulette: “Het is een dierziekte, ook risico voor het eten bestaat niet, Het virus H5N1 is niet van mens op mens overdraagbaar.” Ryan waarschuwde ervoor om automatisch verbanden te leggen tussen vogelsterfte en het H5N1 virus. Volgens hem waren er vele andere redenen voor massale vogelsterfte mogelijk.

Ook moest men een niet te hoge verwachting koesteren over het middel Tamiflu, het wondermiddel dat zou beschermen tegen het H5N1 virus. De CFH (Commissie Farmaceutische liet op 14 november 2006 weten dat Tamiflu “geen toegevoegde waarde bezat bij de bestrijding van griep” en daardoor adviseerde het middel niet te vergoeden! Een advies dat érg het zere been was van de Zwitserse fabrikant Roche, dat van de Nederlandse overheid toch wél 5.000.000 doses van het vaccin had besteld.

Tamiflu moest gezien worden als een griepremmend middel dat de griep hooguit één a twéé dagen kan afweren, en dan óók nog in gecombineerd gebruik met het helpersgeneesmiddel Probencid. Probencid verstrekt de werking van Tamiflu en is bij gecombineerd gebruik slechts de helft van de hoeveelheid Tamiflu al voldoende voor een beter resultaat. De Amerikaanse arts Joe Howton stootte in 2002 toevallig op deze gegevens die afkomstig waren van de Zwitserse farmaceutische gigant Roche. Berichten dat in Japan de eerste slachtoffers waren gevallen door het gebruik van het Antimiddel Tamiflu werden – op zijn zachtst gezegd – door Roche dan ook niet erg verwelkomd. De hallucinerende werking van het middel bracht veel Jappaners in verwarring en zette het verschillende Japanners aan tot zelfmoord, bijverschijnselen die Roche in alle toonaarden ontkent en bestrijdt.

Was er misschien sprake van dat het middel erger was dan de kwaal? Is er wel sprake van een échte kwaal of is het mogelijk dat de Vogelgriep een denkbeeldige bedreiging is? Hoe dan ook, in het najaar van 2006 bleek uit onderzoek dat een nieuw – gemuteerd – virus de dreiging van het H5N1 overgenomen had. Deze gemuteerde variant werd nog dodelijker aangeprezen en bleek het tot op dat moment ontwikkelde vaccin – helaas en jammer dan – niet in staat effectief op te treden en helaas pindakaas de kostbare ontwikkeling van een nieuw middel was uiteraard noodzakelijk.

Tot dan werd melding gemaakt van – wereldwijd en in drie jaar tijd – 76 slachtoffers! Met de beste wil van de wereld kan elk zelf- & weldenkend mens bij dat aantal toch moeilijk spreken van een epidemie, laat staan een pandemie. Als bij dát aantal de alarmbellen én de kassa’s gaan rinkelen, dan zijn er nog wel een paar andere voorbeelden en aantallen te geven.

Wat bijvoorbeeld te denken van het feit dat er alleen al in Nederland jaarlijks (medio 2005): 100 mensen omkomen door een bedrijfsongeval, méér dan 230 mensen om het leven gebracht worden door misdaad, 300 mensen overlijden door een hartstilstand op het sportveld en gymzaal, of het ongelofelijke aantal van 1.700 mensen dat per jaar alleen al in Nederland overlijdt doordat ze van de trap vallen. Het verkeer vraagt per jaar zo’n 1.200 dodelijke slachtoffers, nét zoveel als er in Nederland mensen jaarlijks omkomen door medicijnmissers en plegen elk jaar ruim 1.500 inwoners zelfmoord (en doen 20.000 inwoners daar jaarlijks een poging toe!)

Per jaar sterven in Nederland zo’n 2.300 mensen aan door alcohol veroorzaakte kanker, overlijden er ruim 5.500 inwoners aan een longontsteking en wordt er bij 25.000 mensen huidkanker ontdekt. In het jaar 2005 overleden er in Nederland 21.200 mannen door kanker en nog eens 20.800 mannen aan hart- en vaatziekten.

Dát zijn toch héél andere aantallen! En wat te denken van de opmars in Nederland van de infectieziekten. Door de massale immigratie naar Europa zijn ziektes als Malaria, Hepatitis A, B, C en TBC helemaal terug van weggeweest en kennen deze ziekten jaarlijks 3.000 besmettingsgevallen. Daarvan neemt TBC zo’n 50% voor zijn rekening en bestaat de helft daarvan uit de uiterst gevaarlijke en besmettelijke Open TBC.

In een periode van drie jaar werd wereldwijd melding gemaakt van 76 slachtoffers van het H5N1 virus en is er miljarden euro’s belastinggeld gevloeid naar de kassen van de

farmaceutische industrie om de Vogelgriep te bestrijden. Michael Ryan, directeur voor pandemieën en epidemieën van het WHO liet het zo duidelijk weten: “Het is een dierziekte, het virus H5N1 is niet van mens op mens overdraagbaar.”

Mensen maken mensen ziek! In situaties waarin mensen zich massaal en onbelemmerd over de wereldbol verplaatsen – zoals vroeger bij oorlogen – en bij de nog nooit zo ingrijpende mondiale migratie van zuid naar noord en oost naar west zal vroeg of laat het onvermijdelijke gebeuren. Met de mens, verplaatst zich automatisch óók elke bacterie of virus en zal er een fataal moment aanbreken. De geschiedenis geeft hier ontelbare voorbeelden van zoals de met oorlogen meereizende ziekten als tyfus, malaria, tbc, pokken, etc.

(artikel uit portefeuille, 2006)