Categoriearchief: Columns

“Kun je het me kort in een zin uitleggen, mijn hoofd begrijpt het allemaal niet” was wat een vriendin uit toentertijd me vroeg. Geschiedenis, het was nou niet bepaald haar ding. Het bezoek van een goede vriend kortgeleden, die op historisch gebied best goed onderlegd is, deed me even aan de vraag van die vroegere vriendin denken. “Ik snap het gewoon niet dat mijn pacifistische vrienden van vroeger nu vol oorlogszucht krijsen om wapens. Ik ben verbijsterd, waar komt dat vandaan, wat komt er op ons af, wat staat er te gebeuren?”

Nou ben ik allerminst een alwetend orakel, wil ik ook niet zijn, alles te weten maakt ongelukkig maar door tientallen jaren graaf-, en spitwerk naar de diepere achtergrond en oorzaken van oorlog(en) ben ik hier en daar wel op een paar interessante historische scherven gestuit die het denken aangezet hebben. In politiek correcte waarheid ben ik niet zo bijster geïnteresseerd. Het zijn namelijk altijd de in moordkracht en vernietiging overtreffende bruten en NIET per definitie de zachtmoedigen en rechtvaardigen die fysiek als overwinnaar uit de strijd komen, ook al willen we het graag anders zien en wordt het ons anders aangeleerd: de leugen regeert!

Onder het genot van een paar ferme mokken koffie zitten we beiden in de voorkamer onderuit in een fauteuil en steek ik van wal, in een poging een inschatting te maken WAT er – op basis van de gevonden historische scherven – (mogelijk) uitgerold zou kunnen worden. Niet bepaald overeen komend met wat ‘men’ zegt of denkt – het is dan ook geen absolute wetenschap of waarheid – alle wereldellende is oorzakelijk aan voorafgaande en nakomende strijd verbonden, oorlogen zijn in wezen als schakels in een ketting aan elkaar verbonden. Je zou het kunnen zien als een gruwelijke vorm van competitie met eigen spelregels en gebruiken, de winnaar stijgt een plaatsje op de ladder en een thuiswedstrijd wordt gevolgd door een uitwedstrijd.

Waar – in Europa – te beginnen? Om het zo simpel mogelijk te houden neem ik de Frans-Pruisische oorlog van 1870/71 als uitgangspunt en ga ik noodgedwongen met grote stappen door de tijd om het nog enigszins overzichtelijk te kunnen houden. De in 1870 aangezette oorlog was in rechte lijn de voorgaande twee oorlogen opvolgend – de Duits-Deense en de Duits-Duitse oorlogen. Met de uit Engelse ballingschap tevoorschijn gehaalde Napoleon III werd in het belang van de BANKSTERS een strijd gestart die de resultaten voor de overwinnaars van de twee eerder genoemde oorlogen teniet moesten doen. DAT pakte finaal anders uit. Binnen zes weken werden de Franse invallers vernietigend verslagen en Napoleon III zelfs gevangen genomen.

De onvoorwaardelijke overgave was een onverteerbare pil voor rancuneus Frankrijk en de spindocters achter de schermen. Niet de vernietiging maar juist het ontstaan van het Tweede Duitse Rijk was hiervan het resultaat en anders dan kanselier Bismarck wenste werd geëist en bepaald dat de gebieden Elzas en Lotharingen als potentiële ontstekingshaard aan het nieuwe rijk werden bijgevoegd. In een brief aan zijn vrouw beklaagde Bismarck zich over deze van buitenaf ongewenste en opgelegde eisen. Deze puistepukkel van formaat was een van gebruikte argumenten in de opvolgende decennia gebruikte Franse propaganda en de nederlaag en bijbehorende onvoorwaardelijke overgave hield de haat smeulend.

Door middel van het sluiten van diverse verdragen na 1871 tussen Duitsland, Rusland en Oostenrijk werd getracht de vrede te bewaren, maar naast verdeel-en-heers is menselijke domheid een dodelijke menselijke eigenschap. Na het vertrek van Bismarck uit de politiek blunderde Keizer Wilhelm II door af te gaan op de adviezen van de nieuwe Rijkskanselier Von Caprivi, waardoor Rusland zich uit de verdragen terugtrok en met Frankrijk in 1892 een geheime – en tegen Duitsland gerichte – militaire alliantie afsloot, met als spindoctors op de achtergrond het Britse Rijk. Franse Revanche en Britse imperiale belangen zorgden voor een – niet alleen voor het Russische Rijk en het Duitse Rijk – enorme desastreuze ont-wikkeling-der-dingen. Rusland was in een positie terecht gekomen, had zich in die onzalige verhoudingen laten manoeuvreren, die bepalend is geweest in het ontbranden van de Eerste Grote Mensenslachting. Ze heeft daar een hoge prijs voor moeten betalen, niet alleen in aantallen geofferde mensenlevens maar is ook bepalend geweest voor de kostbare lessen die ze daarvandaan heeft gekregen.

De stichting van het ‘Tweede Duitse Rijk’ was niet het beoogde resultaat, ook niet bepaald gewenst op het (west) Europese, economische schaakbord en stond bij oprichting ervan haar ontmanteling al op de agenda. De door Britse belangen gevoerde Geopolitiek was er op gericht elke vorm van goede betrekkingen en bondgenootschap met de oosterburen – Rusland- te dwarsbomen.

De in 1892 tussen Frankrijk en Rusland geheime – en tegen Duitsland gerichte – militaire alliantie was een grote stap in de richting daar naar toe. Onderdeel van dat verdrag was het opzetten van een twee-fronten offensief tegen zowel Duitsland als Oosten-rijk Hongarije waarin Rusland 1.200.000 en Frankrijk 800.000 manschappen zou leveren. (voor de liefhebbers – zie het Franse militair-strategische plan nr. 17)

Wat van deze rijken restte zou in kleine satellietstaten worden omgevormd en alle economisch interessante gebieden zouden onder eigen controle gebracht worden.

Let wel.. dit was NIET de wens of het verlangen van de daar levende volkeren of hun monarchen – de Duitse Keizer en de Russische Tsaar, neven van elkaar – maar van de economische machthebbers die daar wel brood in zagen. Om het enorme areaal aan het benodigde mensenvlees tot ver uit de Russische steppes op tijd naar het westen, naar het slachtveld te krijgen werd een megaproject opgezet, de bouw van de Russische Spoorwegen.

Om dit te financieren werden miljoenen binnengehaald op aandelen die later geen knoop meer waard waren, alle beleggers waren hun inleg kwijt. De koninklijke neven waren niet gecharmeerd van de door bankiers ingezette oorlogskoers en probeerden te doen wat in hun macht was om dit alles te voorkomen.

In geopolitiek belang werd de in potentie machtige Russische beer gevreesd en niets na gelaten om haar in haar macht en middelen te temperen, de Japans-Russische oorlog is daar een typisch voorbeeld van. Vrijwel alle – in de aankomende Groote Oorlog gebruikte nieuwe wapensystemen en technieken – werden daar uitgetest en in de praktijk gebracht. Evenals de door het Britse Rijk in de tweede Boeren-Oorlog op land ingezette scheepsgeschut dat veel verwoestender was dan het tot dan toe rollende en door paardentractie voortbewogen vernietigingsmateriaal.

Politieke kopstukken – met name uit de socialistische hoek – deden er alles aan om hun waarschuwingen te laten horen, vooral ook de Belgische ambassadeurs lieten niet na het ministerie van buitenlandse zaken in hun thuisland te informeren dat België opnieuw tot ‘Slachtveld der Naties’ gebombardeerd zou gaan worden.

De Engelse politicus en eerste mensenrechtenactivist Edmund Dene Morel liet ver voor aanvang van de vijandelijkheden al weten dat er door het Britse Rijk een oorlogskoers ingezet was waarin Frankrijk en Rusland niet alleen de aftrap maar ook een grote rol zouden spelen. Het zette allemaal geen zoden aan de dijk, ook toen was de media het machtigste wapen, werden vredelievende activisten monddood gemaakt dan wel voor eeuwig het zwijgen opgelegd en de massa 24/7 gedrogeerd met oorlogstaal.

Na vijf minder daarvoor geschikte pogingen werd de aanslag op de Oostenrijkse kroonprins Franz-Ferdinand uiteindelijk als het beslissende moment gekozen en startte Rusland met de voormobilisatie van haar in de komende strijd benodigde miljoenen mannen. Het zou een flagrante en allesbepalende bloedige misrekening zijn die de komende decennia zijn sporen na zou laten.

De beperkte macht die zowel de Duitse Keizer en de Russische Tsaar bezaten was onvoldoende om het oorlogsmonster in de kiem te smoren en de ontwikkelingen volgenden elkaar op. Duitsland mobiliseerde haar troepen, zette haar koers uit volgens het Von Schlieffen plan en trok Oost- en West ten strijde. Anders dan wat de Nederlandse geschiedschrijving graag wil laten leren was Nederland half-hartig neutraal en liet het toe dat Duitse eenheden via Limburg naar Belgisch grondgebied marcheerden.. de brug was echter door de Belgen in de lucht geblazen.

Duitsland liet niet na om in overleg te blijven met de vijand en deed haar uiterste best om tot overeenkomst te komen met haar tegenstanders. Professor C.V. Lafeber heeft daarover bijvoorbeeld in 1961 zijn proefschrift geschreven, ‘Vredes- en bemiddelingspogingen uit het eerste jaar van de wereldoorlog’ maar dat terzijde.

De oorlog verliep – als alle oorlogen – anders dan gepland, duurde langer dan verwacht en kostte aan miljoenen het leven. België binnentrekkende Duitse troepen maakten half augustus 1914 duizenden documenten buit afkomstig uit het Ministerie van Buitenlandse Zaken waaronder de waarschuwende berichtgeving van de ambassadeurs. Publicatie van deze berichten, vertaald in o.a. Het Duits en Engels werden als propaganda afgedaan.

De strijd werd tot 1917 bloedig voortgezet met Duitsland militair in een betere positie. De geallieerde bondgenoten bloedden fysiek en economisch dood en gaven de USA de kans om van boerenstaat naar wereldmacht op te stijgen door zich totaal in de strijd te mengen. Het Britse Rijk was op sterven na dood, fysiek en economisch uitgehongerd. 1917 was ook het jaar dat overal de revoluties hun kop opstaken, niet alleen in Frankrijk maar ook in het Ottomaanse Rijk, China en Rusland.

De (ook weer aangestuurde en altijd gemanipuleerde) revoluties brachten verborgen waarheden en werkelijkheden aan het licht, ook het archief van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken kwam letterlijk open en bloot op straat te liggen. Daarin duidelijk en niet mis te verstaan de geplande oorlogskoers die ook toen door de media onder de pet geschoven werd.

Wat niet weet wat niet deert. De onwillige Russische Tsaar werd beloond voor zijn tegenstand en compleet met familie geëlimineerd, de Duitse Keizer was hetzelfde lot toebedacht maar kon het vege lijf nog redden door op tijd onder te duiken in de Lage Landen. Het heeft – met name voor de Russen – grote consequenties gehad, door de desastreus uitpakkende ontwikkelingen zagen zij zich genoodzaakt na 1917 grote consessies te doen, eerst tegenover de Duitsers, later tegenover de geallieerden. Grote delen van het Rijk werden in kleinere – buiten de directe Russische invloedssfeer vallende – nieuw gevormde staten gebracht.

Een van die staten was het nieuw gevormde Polen dat grofweg voor de helft op tot voordien Duits en Russisch grondgebied afgepaald werd, niet bepaald met warmhartige instemming van de Amerikaanse president toentertijd of in het belang van zakenkundige Engelse en Italiaanse politici. De vorming van deze staat schudde voor Rusland een nieuwe oorlog uit de mouw, het door voormalig bondgenoot Frankrijk politiek, economisch en militair gesteunde Pools-Russische oorlog.

Het moorden in het Oosten ter meerdere eer en glorie van een Groot Pools Rijk ging onder Pilsudski onverminderd door om in 1921 dood te bloeden. Het resterende en vanaf dan onder communistisch bewind vallende Rusland van toen bleef haar invloed verstevigen in de rijksgebieden die ze verloren had en ook in landen daarbuiten als Italië, Frankrijk en Spanje. Met name de invloed in Spanje, haar invloed betreffende de Middellandse Zee en de strategische positie van Gibraltar speelde daarin zeker een rol.

De periode die te boek gesteld is als de Spaanse Burgeroorlog is voor een groot deel verweven met de communistisch/Russische invloed daaraan voorafgaand en tijdens deze jaren van broedermoord. Britse- en Amerikaanse geopolitiek wensten daar geen Russische inmenging. Het was vooral de massieve Russische invloed en militaire steun die de geallieerden er toe aanzetten om Italië en Duitsland in de strijd te betrekken toen de geplande coup dreigde te mislukken.

Met politieke toezeggingen werd de Duitse kanselier overgehaald transportvliegtuigen, personeel, jachtvliegtuigen ter bescherming en munitie te leveren aan de door hen gesteunde coupplegers, in ruil voor verdere instemming om de na WOI afgestane gebieden weer Heims ins Reich te brengen. Dat had als bijkomend voordeel dat het her-opgezette (en door hen medegefinancierde) Duitse Rijk zich als bufferstaat zou opstellen tegen het hun belangen bedreigende communistische Russische monster.

De politieke ontwikkelingen in de 30-er jaren nauw afwegend zette de toenmalige Russische leiders aan tot een aangepaste koers en heroverweging. Het terugtrekken uit Spanje van alle middelen, wapens en troepen zorgde daarop snel voor de overwinning van de ‘geallieerde’ troepen. Rusland trok zich op de binnengrenzen terug en bereidde zich voor op de opnieuw aanzwellende oorlog.

Verrassend genoeg voor de door de media voorgelichte buitenwereld en buitenstaanders sloeg Rusland een militaire overeenkomst met Frankrijk en Engeland af en ging een tactisch verdrag aan met haar aankomende tegenstander het Nazistische Duitsland. Op die manier trachtte ze zich voor te bereiden op de komende ontwikkelingen met in het achterhoofd de onbetrouwbaarheid van haar geallieerde partners, haar ervaringen voorafgaand aan en na WOI.

In het met Duitsland overeengekomen verdrag was ook de terug-name van de gebieden die VOOR de vorming van de Poolse staat na WOI tot het toenmalige grondgebied behoorden. Duitsland gaf in september 1939 de openingszet door het westen van Polen binnen te marcheren, veertien dagen later gevolgd door Rusland die het Oostelijke deel van Polen weer in bezit nam. Oost-Europa, dat moet gezegd, is vaak een verschrikkelijk bloedig toneel, al eeuwen lang laten de mensen zich daar verleiden tot moorddadige acties, roeien elkaar bijkans uit.

Dat is al eeuwen zo en dat zal zo blijven, vooral ook door haar – door Banksters zo fel begeerde – economische en strategische waarde. Het lot van veel Poolse officieren was met de Russische herinbezitneming bezegeld. Hen werd hun betrokkenheid en rol in de Pools-Russische oorlog aangerekend en met hen werd finaal afgerekend in wat later bekend kwam te staan als de massaslachting van Katyn.

De overeenkomst met Duitsland bezorgde Rusland kostbare tijd en politiek voordeel en gaf haar de gelegenheid om een enorme troepenmacht op te bouwen aan de Duitse oostgrens. Aan de ene kant hield ze zich voorbeeldig aan haar verplichtingen tegenover Duitsland om aan de andere kant voorbereid te zijn en rekening te houden met mogelijke militaire dreiging haar richting op, mogelijk zelfs om zich niet opnieuw te laten verrassen en misschien wel op het door haar gekozen moment en tijdstip openen van een offensief dat – mogelijk – zijn halt zou vinden bij de Noordzee?

Een sterk Russisch Rijk was zeer zeker niet in belang van het Britse Rijk en het snel in wereldmacht opstijgende Amerikaanse Rijk, Duitsland zou op korte termijn moeten optrekken naar het oosten om deze dreiging een halt toe te roepen en zichzelf daarmee ook ten gronde richten. Inlichtingendiensten speelden ook toen al hun bepalende rol.

Stalin hield zich tactisch doof en blind voor alle waarschuwingen en voor Duitsland was het een complete verrassing om de enorme troepenmacht en het verzamelde wapentuig tijdens haar opmars te vinden. In een bezoek aan de Finse opperbevelhebber Mannerheim in 1942 liet de Duitse kanselier Hitler zich onomwonden uit over de onverwachte grootte en massaliteit, ‘als ze me dat tevoren vertelt zouden hebben, zou ik gezegd hebben dat het een onrealistische fantasie zou zijn’.

Met haar door politiek- en militaire noodzaak gedwongen nieuwe bondgenoten zette Rusland haar opvolgende koers in, een koers die haar opnieuw fysiek en economisch deed doodbloeden. Door Duitsland gesteunde separatistische nationale eenheden bonden op hun beurt de strijd aan waaronder de 14e Waffen-Grenadier-Division Galicia. Een divisie van de Waffen-SS, in april 1943 gevormd uit vrijwilligers van de westelijke Oekraïne onder aanvoering van fascistenleider Stefan Bandera, in opvolgende jaren neergezet als nationale held.

In de in Oost- en West Europa uitgevochten wereldstrijd werden vooral Russische mensenlevens met miljoenen vernietigd. De geallieerde invasie in 1944 was ‘slechts’ een afrondend sluitstuk en was vanuit militair standpunt bekeken van mindere betekenis. De strijd om de macht was in hoofdzaak gevochten door Russische militairen en de her-vorming van een nieuwe Poolse staat vond niet zonder slag of stoot plaats.

In de opmars naar de Duitse nederlaag liet Rusland de opstand in Warschau tactisch voor wat ze was, bleef op gepaste afstand werkeloos toezien hoe de daartoe aangezette Poolse opstandelingen door Duitse eenheden vermorzeld werden, pas nadien stoomde de Russische oorlogswals verder naar het westen. Ook de her-vorming van en de nieuwe Poolse Staat vond plaats zonder de in Londen geparkeerde Poolse regering in ballingschap, deze vond bij thuis- en terugkomst de hond in de pot – en erger.

De ontwikkelingen na 1945 tot nu – denkelijk een van de meest gevaarlijke tijden – is het resultaat van een dodelijk giftig gewas dat al meer dan een eeuw geleden gezaaid is – de uitkomst is voor miljoenen van levensbelang. Wapens brengen geen vrede, nooit gedaan, het vernietigd en zorgt ervoor dat de sterkste wint..

“Zoembroem, zoembroem, zoembroem” .. door de nog halfdichte buis van Eustachius dreunt het motorgeluid van m’n Zwoele Franse Troela in m’n hartritme dof door de kop. Uitgestrekt Groninger grondgebied links en rechts van de Twee Karspelen weg met wat weke wolkjes in de blauwe lucht erboven. Nu nog leeg land dat binnen een paar weken door nuchter nijvere boeren tot vruchtbare akkers is omgewerkt, geen slachtveld maar een oogstveld, dat is wat boeren normaliter hier doen. Soms letterlijk door de klei klauteren, soms ook met de eigen klauwen wroeten in de Klaai-Kloetn.

En.. ze doen het ook nog eens voor die ander, zij zorgen ervoor dat het voer voor mens en dier in eigen trog terecht komt, hun eigen knip gevuld wordt maar zeker en vooral dat de banken hun winsten binnen kunnen halen. Het kost dan ook wel wat, zo’n boerenbedrijf runnen en met een paard voor de ploeg kom je er niet meer. Die banken die de boeren afromen, worden op hun beurt weer afgeroomd om de beleggers tevreden te stellen met vette winsten, iets met opgelegde rente en verleend krediet. Maar ook de banken zijn niet het eind van die graaiketting, daarboven zit een kliek die zich op onvoorstelbare wijze verrijkt, die graait giga in de kassa ten koste van de massa, het is het Goud dat Regeert.

Maar.. dat is voor de simpele ziel op twee benen niet goed te bevatten, past niet in software waarmee deze NA-denker het moet doen. Alles wat NIET past in het afgekaderde denken is gewoon NIET passend, klopt niet, punt! Het gros van de massa denkt dat ze zelf denkt, dat ze weet wat ze weet, dat ze autonoom en beslissingsbevoegd is, dat ze bepaald en invloed heeft in alle besluitvorming, economisch, sociaal, maatschappelijk, oorlog en vrede en meer. Elk vind via zijn eigen kerk, religieuze of atheïstische richting, zijn eigen politieke, sociale en maatschappelijke overtuiging, zijn visie of op basis van persoonlijke verlichting en spiritueel inzicht DE weg naar het licht en het AL-weten.

Maar.. alles is Ydelheid, de ergste van de zeven zonden en eveneens de eerste: alle andere zonden komen uit ijdelheid voort. “Dit is het verlangen om belangrijker of aantrekkelijker te zijn, of een liefde voor zichzelf ontwikkelen, zichzelf op de eerste plaats zetten. Ydelheid, het is het verhaal van Lucifer, de gevallen Engel, dat zijn vertrek uit de hemel veroorzaakte en zijn transformatie in Satan”. Je moet er maar in geloven, en met ergens in geloven, daar heb ik toch wat minder mee, ik onder-zoek zelf, daarmee komen andere waarheden en een bredere werkelijkheid aan het licht. Ik durf haast te beweren dat niets absoluut is, waarheid in geen geval en wij – u en ik – worden belazerd waar we bijstaan, en dat ook niet zo’n klein beetje, maar wat wil je ook met de leugenaars – al eeuwen – aan de macht.

Binnenkort verkiezingen, burgers mogen een vakje vullen of knopje indrukken, bepalen daarmee wie het land, hun leven en de toekomst – namens hen – gaat besturen. Dat doen de burgers al jaren, hoe kan het dan dat het zo’n maatschappelijke, sociale en economische on-orde is? Wie hebben er bijvoorbeeld de afgelopen 100 jaar op het pluche liggen prutsen? Dat het prutsers zijn blijkt wel uit de chaos die er niet alleen over ‘ons’ Lageland is neergedaald, ook in de omringende buurlanden is het van hetzelfde laken een pak. Wat wil je ook met een stel nitwits en venijnige kijfwijven, al of niet met of zonder leuter uitgerust, dat mag ik natuurlijk niet zeggen en dat doe ik dus ook niet, maar neem nou bijvoorbeeld die Truus van een Truss, die tut-hola die het United Kingdom een tijdje verder in de vernieling mocht helpen.

Nee, dan die Duitse droeftoeter van een Bearbok, die krijst en kijft dat ‘we’ in oorlog zijn met Rusland? Wie zijn ‘wij’? Of de Finse Sanna Martin die staat te popelen om de oorlogsgesel over het land en heel Europa los te laten. Nee, dan de giftige Italiaanse Georgia Meloni of Ursula van der Leyen. Dichter bij huis hebben we zelf twee van die pracht exemplaren Kaag & Ollongren, gesecondeerd door vlees-noch-vis Rutte. Wij – Europa en met ons de hele wereld – worden in een sneltreinvaart op een alles vernietigende oorlogskoers gebracht waarin vernietiging, dood en ellende de dodelijke oogst zal zijn. Uit de resterende en rokende puinhopen zal de lucht van ontbinding omhoog stijgen, wat rest van mens, dier en milieu zal de zware taak hebben zich te (proberen) herstellen. Wat rest zal zich verbaasd en verdwaasd het waarom en wat afvragen, niet weten wat door de dood weggewist, uitgewist, vernietigd is.

Elke oorlog is het gevolg van misleiding en bedrog en een misdaad tegen de menselijkheid, wie VOOR wapens is, wie VOOR geweld stemt, is TEGEN het leven, is TEGEN vrede. De leugenaars leven onder ons, de leugens leven IN ons, herkennen we nauwelijks meer. Leugica is onze logica geworden, het WEF, de NAZI’s, Poetin .. en niemand kent de namen nog van de smeerlappen achter de schermen, tuig waarvan de bloedlijn al eeuwen aan de bron van alle ellende staat, Het schorem dat de Natuurlijke Wereld Ordening, moeder aarde, wil onderwerpen door haar als plunderplaneet economisch leeg te zuigen ten koste van alles en iedereen.. nee.. geen gruwelijk sprookje. Niets is wat het lijkt! Het zijn de lieden die de systemen gevormd hebben-en-zijn achter de Mammon, zoek en gij zult vinden. De zich in alle oorlogen en wereldomvattende ellende wentelende (na-zaten en na-volgers) van de Goudgoden. Fuck de Montefiore’s, de Fuggers…

Over NEP-Nieuws, manipulatie en propaganda gesproken!
Op 8 maart 2018 ging de film Bankier van het Verzet draaien in de Nederlandse bioscopen. Mag ik voor de geïnteresseerde lezer(es) drie korte stukjes voorleggen (a, b en c)

a) het is 13 september 1944 (!!) als de laatste trein vanuit Westerbork naar Auschwitz vertrekt. Aan boord zijn 1019 mensen, onder wie Anne Frank en haar familie. Het voert ook 77 ontdekte ondergedoken kinderen weg naar Bergen Belsen. Er worden 107.000 mensen met 93 treinen vanuit kamp Westerbork gedeporteerd.

b) De Nederlandse bankier Wally van Hall kreeg de opdracht om een financieringsplan op te zetten om de treinstakende NS-ers in staat te stellen hun werk neer te leggen. Op 2 augustus 1944 (!!) maakte het ministerie voor Algemeene Oorlogvoering van het Koninkrijk in Arling House te Londen de eerste 10 miljoen guldens over, even later gevolgd door nog eens een sponsorbedrag van 20 miljoen guldens. Totaal slaagde Van Hall erin een aardig fonds op te zetten met zo’n 106 miljoen gulden in kas (ca. 48 miljoen €uro). Het aantal Nederlandse Hongerwinterdoden moet op minimaal 125.000 slachtoffers gesteld worden. (Mr. Pierre Mounier, één van de goedgeïnformeerde Franse aanklagers in het Neurenberg proces, februari 1946)

c) Na een oproep van Radio Oranje op 17 september 1944, met codebericht: “De kinderen van Versteeg moeten onder de wol”, legden 30.000 personeelsleden van de NS het werk neer. – Nadat de laatste trein uit Westerbork vertrokken was begon de verhongering van Nederlanders. Mijn familie heeft daar haar aandeel in gehad, mijn op 27 november 1944 geboren zusje Sophia heeft alle oorlogsellende niet overleefd en kwam om.

ALLE oorlogen zijn het resultaat van misleiding en bedrog en een misdaad tegen de menselijkheid! De leugen regeert…, laat u niet mis-leiden, stel ratio altijd boven emo.

Op dinsdagavond rond 8 uur viel bij ons de kennisgeving van de gemeente in de bus, ondertekend door burgemeester Groeneveld. We ontkwamen er niet aan, we moesten ons de volgende dag, op woensdag de 30e december 1942, om 09.58 uur melden op het station van Zandvoort.

Veel dorpsgenoten waren ons in de maanden ervoor al voorgegaan, vertrokken naar de Veluwe, Achterhoek en Overijssel, anderen weer naar Heemstede en Haarlem. Nu was het als een van de laatsten onze beurt en werden we gedwongen geëvacueerd, naar een gebied veel verder weg, naar Oude Pekela in de provincie Groningen.

Tachtig jaar terug stonden we die woensdagochtend als gezin (dat bestond uit zes personen) en overige evacuees op het perron te wachten op de trein naar de stad Groningen om op klokslag 11 uur die ochtend aan de lange reis te beginnen. Diezelfde dag arriveerden we om 9 uur ’s avonds in de Stad waarna we overstapten in de trein naar Winschoten waar we rond 11 uur aankwamen. Daarvandaan ging het met bussen naar Pekela waar we opgevangen werden in Hotel Dijkinga om daarvandaan bij verschillende adressen ondergebracht te worden. Wij kregen onderdak bij de fam. Dethmers in Villa Elsa aan het Pekelderdiep, waar we rond half 2 ’s nachts binnen stapten.

We zijn daar als gezin 2,5 jaar gehuisvest geweest en hebben het heel erg getroffen met de familie Dethmers, met de Pekelders in het algemeen en in het bijzonder met de huisknecht van de familie, Geert Holtman en zijn gezin. Als tiener heb ik daar de school met de Bijbel bezocht bij meester Boers en een deel van mijn jeugd doorgebracht in Oude Pekela en heb dat als heel fijn ervaren. Mijn vader werkte af en toe bij bakker Reininga, Drenth of Greven, wist geregeld rogge bij de boeren in de omgeving te kopen die hij dan bij de molen liet malen en tot roggebroden liet bakken en dan naar familie in het westen stuurde.

De bevrijding leek voor ons nog even een kritiek moment te worden, voor villa Elsa hadden de bevrijders een kanon opgesteld en het zou niet ondenkbaar zijn dat we in gevechten betrokken zouden kunnen worden. ’s Avonds laat zijn we daarom naar een kennis in de verder weg gelegen Lubbermanswijk vertrokken. Drie maanden na de bevrijding zijn we met zijn allen weer naar Zandvoort teruggegaan. Rond 9 uur ’s ochtends stond dhr. W. van Achteren voor villa Elsa met een grote truck met oplegger en na een reis van vier uur waren we rond 1 uur die middag weer thuis en terug in Zandvoort.

Het is het einde van een tijdperk, nu 84 jaar geleden wat veel indruk heeft gemaakt. Ik ben nu 90 jaar maar heb dit nooit vergeten en wilde dit graag nog even kenbaar maken. Daarom ook dat ik met uw blad contact gezocht heb. Hoogachtend, M. Keur en C. Haarten-Keur uit Zandvoort.

(Geschreven voor en opgenomen in het Oldambtnieuws, nr. 152, februari 2023, pagina 7)

31-jarige Wereldoorlog

Tientallen jaren enthousiast speur- en spitwerk in bibliotheken, archieven, naslagwerken en de meest uiteenlopende publicaties maakte duidelijk dat de Tweede Wereldoorlog onmogelijk plaats had kunnen vinden zónder de voorafgaande Eerste.

Sterker nog, in de loop van de jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat er niet gesproken kan worden van twéé, los van elkaar staande, oorlogen maar dat ze één ondeelbare eenheid vormen. Beter, en historisch correcter zou het zijn als de beide oorlogen beschouwd zouden worden als één oorlog, als de Eenendertigjarige Wereldoorlog van de twintigste eeuw. Een oorlog die begon in 1914 en eindigde in 1945 met daartussenin een gewapende vrede, te vergelijken met de twee speelhelften van een voetbalwedstrijd onderbroken door een pauze.

We kennen in onze geschiedenis verschillende voorbeelden hiervan, zoals de Tachtigjarige Oorlog. Een oorlog die overigens geen 80 maar 82 jaar duurde en het gevolg was van een opstand in de Zuidelijke Nederlanden tegen de Spaanse overheersing. In 1566 braken dáár de eerste gevechten uit en pas in 1568 zouden ook de Noordelijke Nederlanden zich in de opstand mengen. Tot aan 1648 woedde de strijd, onderbroken door het 12-jarig bestand van 1609 tot 1621. Een periode van ‘vrede’ waarin (letterlijk volgens het woordenboek van Van Dale) er niet gevochten wordt.

Voor een beter historisch begrip zou de marge zelfs ruimer genomen kunnen worden en de Frans-Pruisische oorlog van 1870-1871 aan het rijtje kunnen worden toegevoegd, omdat die volgens velen de stamvader genoemd kan worden van de Eerste. Daarmee zou het in zijn totaliteit de Vijfenzeventigjarige Oorlog van 1870 tot 1945 genoemd kunnen worden. Door deze koppeling te maken zou de geschiedenis toch tekort worden gedaan, want ook dié oorlog stond niet op zichzelf, geen enkele oorlog staat op zichzelf! Als stalen schakels zijn alle oorlogen onderling met elkaar verbonden en vormen ze een onlosmakelijk geheel van een haast onmogelijk te verbreken morbide ketting van mensenslachtingen.

Uit: Wat Geschiedt & is – Geopolitiek schaakspel om de Europese macht – Fré Morel

“Kom der in” zegt hij terwijl hij de voordeur met een ruim gebaar voor me openzwaait, “loop maar met me mee” vervolgt hij terwijl hij stevig doorstapt naar de iets verderop in het huis verscholen open keuken. Terwijl zijn beide kinderen lekker spelend door de kamer kroelen staat Kaz als een volleerd kok bij het kookeiland achter een met een flukse rollade gevulde braadpan. Terwijl hij zorgvuldig de goudbruin garende ingesnoerde vleeshomp omkeert praat hij verder en vult heerlijk geurend tegelijkertijd de ruimte.

“Jij bent ook van alle markten thuis”, reageer ik. Het is een bijzondere kerel die 35-jarige Kaz Dekker, een van de drie kinderen van het gezin van de welbekende Winschoter horecaman Jan Dekker. Kaz.. ik ken ‘m net als zijn broer en zus via zijn ouders. Een ondernemende Oldambtster, een super kiene vent, een alleskunner die met zijn handen maken kan wat zijn ogen zien. Tot voor kort een Winschoter in hart en nieren die we jammer genoeg als inwoner verloren zijn toen hij met zijn gezin naar Appingedam emigreerde.

Kaz, in hem herken ik veel van de eigenschappen van mijn jaren geleden en veel te vroeg overleden broer Coen. Ook hij was uit datzelfde hout gesneden, als je een vraag of probleem had, ongelijk wat het was, HIJ wist met raad en daad overal een oplossing voor. Kaz is net zo’n handige Harrie. In het dagelijks leven is deze praktische probleemoplosser met twee kundige rechterhanden sinds 2020 teamleider bij Solidus.

De in HBO Bouwkunde afgestudeerde papiermaker is een voor zichzelf veeleisende alleskunner, eentje die geen probleem uit de weg gaat, die de handschoen oppakt en nergens voor wegloopt. Een karaktervolle vent, iets waar hij in zijn leven tot nu toe veel aan te danken heeft. Met succes wist hij de toch wel heftige gezondheidshobbels in zijn jeugd te tackelen, zoals bloedarmoede, chronische ontstekingen en hartritme storingen. Opgeven was en is nooit een optie voor hem. Hij was het ook die 5 jaar terug ’s avonds laat voor m’n deur stond en me in zijn auto hielp en naar het ziekenhuis bracht toen ik na een ongelukkige val m’n ribben gekneusd en gebroken had.

‘Kazkanalles’ klinkt misschien wel wat pocherig als ik dat zeg, zelf zou hij dat nooit over zichzelf zeggen. Ik denk dat ik daar niet alleen in ben, deze aimabele kerel kan het en doet het ook gewoon en dat met een perfectie – bouwen, breken, renoveren, auto’s restaureren, koken, bakken, in mijn ogen een zeldzaam mens uit een stuk. Daarnaast een geweldige papa volgens vrouw en kindertjes, geen drugs of andere zotte zaken gebruiker, maar echt een man waar we er meer van kunnen gebruiken, eentje die alles kan.. een Kazkanalles

Hoe Amerika de Nord Stream-pijpleiding eruit haalde

De New York Times noemde het een “mysterie”, maar de Verenigde Staten voerden een geheime zeeoperatie uit die geheim werd gehouden – tot nu toe

(Intellectuele eigendom en auteursrecht volledig onder controle van) Seymour Hersh, Febr. 8, 2023

Het duik- en bergingscentrum van de Amerikaanse marine is te vinden op een locatie die zo obscuur is als de naam – langs wat ooit een landweg was op het platteland van Panama City, een nu bloeiende badplaats in zuidwestelijk Florida, 70 mijl ten zuiden van de grens met Alabama. Het complex van het centrum is net zo onopvallend als de locatie – een saaie betonnen bouwsels van na de Tweede Wereldoorlog die het uiterlijk heeft van een middelbare school aan de westkant van Chicago. Een wasserette met muntjes en een dansschool liggen aan de overkant van wat nu een vierbaansweg is.

Het centrum traint al tientallen jaren hoogopgeleide diepwaterduikers die, eenmaal toegewezen aan Amerikaanse militaire eenheden over de hele wereld, in staat zijn om technisch te duiken om het goede te doen – met behulp van C4-explosieven om havens en stranden te ontdoen van puin en niet-ontplofte explosieven – evenals het slechte, zoals het opblazen van buitenlandse booreilanden, het vervuilen van inlaatkleppen voor onderzeese energiecentrales, het vernietigen van sluizen op cruciale scheepvaartkanalen. Het centrum van Panama City, dat beschikt over het op een na grootste overdekte zwembad in Amerika, was de perfecte plek om de beste en meest zwijgzame afgestudeerden van de duikschool te werven die afgelopen zomer met succes deden wat ze 260 voet onder het oppervlak van de Oostzee hadden mogen doen.

Afgelopen juni plantten de marineduikers, opererend onder de dekmantel van een breed gepubliceerde MIDZOMER NAVO-oefening bekend als BALTOPS 22, de op afstand geactiveerde explosieven die drie maanden later drie van de vier Nord Stream-pijpleidingen vernietigden, volgens een bron met directe kennis van de operationele planning. Twee van de pijpleidingen, die gezamenlijk bekend stonden als Nord Stream 1, voorzagen Duitsland en een groot deel van West-Europa al meer dan een decennium van goedkoop Russisch aardgas. Een tweede paar pijpleidingen, Nord Stream 2 genaamd, was gebouwd, maar was nog niet operationeel. Nu Russische troepen zich aan de Oekraïense grens verzamelen en de bloedigste oorlog in Europa sinds 1945 opdoemt, zag president Joseph Biden de pijpleidingen als een middel voor Vladimir Poetin om aardgas in te zetten voor zijn politieke en territoriale ambities.

Gevraagd om commentaar, zei Adrienne Watson, een woordvoerder van het Witte Huis, in een e-mail: “Dit is valse en complete fictie.” Tammy Thorp, een woordvoerder van de Central Intelligence Agency, schreef op dezelfde manier: “Deze bewering is volledig en volkomen onjuist.” Biden’s beslissing om de pijpleidingen te saboteren kwam na meer dan negen maanden van zeer geheim heen en weer debat binnen de nationale veiligheidsgemeenschap van Washington over hoe dat doel het beste kan worden bereikt. Voor een groot deel van die tijd was de kwestie niet OF de missie moest worden gedaan, maar HOE het voor elkaar te krijgen zonder openlijke aanwijzingen over wie verantwoordelijk was.

Er was een vitale bureaucratische reden om te vertrouwen op de afgestudeerden van de hardcore duikschool van het centrum in Panama City. De duikers waren alleen marine, en geen leden van Het Amerikaanse Special Operations Command, wiens geheime operaties moeten worden gerapporteerd aan het Congres en van tevoren moeten worden geïnformeerd aan de leiding van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden – de zogenaamde Bende van Acht. De regering-Biden deed er alles aan om lekken te voorkomen, aangezien de planning eind 2021 en in de eerste maanden van 2022 plaatsvond. President Biden en zijn team voor buitenlands beleid – nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan, minister van Buitenlandse Zaken Tony Blinken en Victoria Nuland, de staatssecretaris voor beleid – waren luidruchtig en consistent geweest in hun vijandigheid tegen de twee pijpleidingen, die 750 mijl naast elkaar liepen onder de Oostzee vanuit twee verschillende havens in het noordoosten van Rusland in de buurt van de Estse grens, in de buurt van het Deense eiland Bornholm voordat het eindigt in Noord-Duitsland.

De directe route, die elke noodzaak om Oekraïne te passeren omzeilde, was een zegen geweest voor de Duitse economie, die genoot van een overvloed aan goedkoop Russisch aardgas – genoeg om zijn fabrieken te runnen en zijn huizen te verwarmen, terwijl Duitse distributeurs overtollig gas, met winst, in heel West-Europa konden verkopen. Actie die kan worden herleid tot de [USA] regering zou in strijd zijn met de Amerikaanse beloften om het directe conflict met Rusland te minimaliseren. Geheimhouding was essentieel.

Vanaf het begin werd Nord Stream 1 door Washington en zijn anti-Russische NAVO-partners gezien als een bedreiging voor de westerse dominantie. De holding erachter, Nord Stream AG, werd in 2005 in Zwitserland opgericht in samenwerking met Gazprom, een beursgenoteerd Russisch bedrijf dat enorme winsten voor aandeelhouders produceert en wordt gedomineerd door oligarchen waarvan bekend is dat ze in de ban zijn van Poetin. Gazprom controleerde 51 procent van het bedrijf, met vier Europese energiebedrijven – een in Frankrijk, een in Nederland en twee in Duitsland – die de resterende 49 procent van de voorraad deelden en het recht hadden om de downstream-verkoop van het goedkope aardgas aan lokale distributeurs in Duitsland en West-Europa te controleren. De winst van Gazprom werd gedeeld met de Russische regering en de inkomsten uit staatsgas en olie werden in sommige jaren geschat op maar liefst 45 procent van het jaarlijkse budget van Rusland.

De politieke angsten van Amerika waren reëel: Poetin zou nu een extra en broodnodige belangrijke bron van inkomsten hebben, en Duitsland en de rest van West-Europa zouden verslaafd raken aan goedkoop aardgas dat door Rusland wordt geleverd – terwijl de Europese afhankelijkheid van Amerika afneemt. In feite is dat precies wat er gebeurde. Veel Duitsers zagen Nord Stream 1 als onderdeel van de bevrijding van de beroemde Ostpolitik-theorie van voormalig bondskanselier Willy Brandt, die het naoorlogse Duitsland in staat zou stellen zichzelf en andere Europese landen die in de Tweede Wereldoorlog zijn vernietigd te rehabiliteren door, naast andere initiatieven, goedkoop Russisch gas te gebruiken om een welvarende West-Europese markt en handelseconomie te voeden.

Nord Stream 1 was gevaarlijk genoeg, in de ogen van de NAVO en Washington, maar Nord Stream 2, waarvan de bouw in september 2021 werd voltooid, zou, indien goedgekeurd door Duitse toezichthouders, de hoeveelheid goedkoop gas verdubbelen die beschikbaar zou zijn voor Duitsland en West-Europa. De tweede pijpleiding zou ook genoeg gas leveren voor meer dan 50 procent van het jaarlijkse verbruik van Duitsland. De spanningen tussen Rusland en de NAVO escaleerden voortdurend, gesteund door het agressieve buitenlandse beleid van de regering-Biden.

De oppositie tegen Nord Stream 2 laaide op aan de vooravond van de inauguratie van Biden in januari 2021, toen de Republikeinen in de Senaat, onder leiding van Ted Cruz uit Texas, herhaaldelijk de politieke dreiging van goedkoop Russisch aardgas aan de orde stelden tijdens de bevestigingshoorzitting van Blinken als minister van Buitenlandse Zaken. Tegen die tijd had een verenigde Senaat met succes een wet aangenomen die, zoals Cruz tegen Blinken zei, “[de pijplijn] in zijn sporen stopte.” Er zou enorme politieke en economische druk zijn van de Duitse regering, toen onder leiding van Angela Merkel, om de tweede pijplijn gerealiseerd en in werking te krijgen.

Zou Biden het opnemen tegen de Duitsers? Blinken zei ja, maar voegde eraan toe dat hij de details van de standpunten van de aankomende president niet had besproken. “Ik ken zijn sterke overtuiging dat dit een slecht idee is, de Nord Stream 2,” zei hij. “Ik weet dat hij ons elk overtuigend instrument wil laten gebruiken dat we hebben om onze vrienden en partners, inclusief Duitsland, ervan te overtuigen niet verder te gaan.” Een paar maanden later, toen de aanleg van de tweede pijpleiding zijn voltooiing naderde, knipperde Biden met zijn ogen.

In mei, in een verbluffende ommekeer, zag de regering af van sancties tegen Nord Stream AG, waarbij een ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken toegaf dat het proberen om de pijpleiding te stoppen door middel van sancties en diplomatie “altijd een long shot” was geweest. Achter de schermen drongen regeringsfunctionarissen er naar verluidt bij de Oekraïense president Volodymyr Zelensky op aan, tegen die tijd geconfronteerd met een dreiging van een Russische invasie, om de stap NIET te bekritiseren.

Er waren onmiddellijke gevolgen. Republikeinen in de Senaat, onder leiding van Cruz, kondigden een onmiddellijke blokkade aan van alle genomineerden voor het buitenlands beleid van Biden en stelden de goedkeuring van de jaarlijkse defensiewet maandenlang uit, tot diep in de herfst. Politico schilderde later Bidens ommekeer in de tweede Russische pijpleiding af als “de enige beslissing, misschien wel meer dan de chaotische militaire terugtrekking uit Afghanistan, die Bidens agenda in gevaar heeft gebracht.”

De regering spartelde, ondanks het feit dat ze half november uitstel kreeg van de crisis, toen de Duitse energieregulatoren de goedkeuring van de tweede Nord Stream-pijpleiding opschortten. De aardgasprijzen stegen binnen enkele dagen met 8%, te midden van de groeiende angst in Duitsland en Europa dat de opschorting van de pijpleiding en de groeiende mogelijkheid van een oorlog tussen Rusland en Oekraïne zou leiden tot een zeer ongewenste koude winter. Het was Washington niet duidelijk waar Olaf Scholz, de nieuw benoemde kanselier van Duitsland, stond. Maanden eerder, na de val van Afghanistan, had Scholtz publiekelijk de oproep van de Franse president Emmanuel Macron voor een meer autonoom Europees buitenlands beleid onderschreven in een toespraak in Praag – duidelijk suggererend minder afhankelijkheid van Washington en zijn mercuriale acties.

Gedurende dit alles hadden Russische troepen zich gestaag en onheilspellend opgebouwd aan de grenzen van Oekraïne, en tegen het einde van december waren meer dan 100.000 soldaten in staat om vanuit Wit-Rusland en de Krim toe te slaan. In Washington groeide het alarm, waaronder een inschatting van Blinken dat die troepenaantallen ‘op korte termijn konden worden verdubbeld’.

De aandacht van de administratie was opnieuw gericht op Nord Stream. Zolang Europa afhankelijk bleef van de pijpleidingen voor goedkoop aardgas, was Washington bang dat landen als Duitsland terughoudend zouden zijn om Oekraïne te voorzien van het geld en de wapens die het nodig had om Rusland te verslaan. Het was op dit onrustige moment dat Biden Jake Sullivan toestemming gaf om een interagency-groep samen te brengen om met een plan te komen. Alle opties moesten op tafel liggen. Maar er zou er maar één tevoorschijn komen.

PLANNING

In december 2021, twee maanden voordat de eerste Russische tanks Oekraïne binnenrolden, riep Jake Sullivan een vergadering bijeen van een nieuw gevormde taskforce – mannen en vrouwen van de Joint Chiefs of Staff, de CIA en de ministeries van Buitenlandse Zaken en Financiën – en vroeg om aanbevelingen over hoe te reageren op de dreigende invasie van Poetin. Het zou de eerste zijn van een reeks topgeheime vergaderingen, in een beveiligde kamer op een bovenste verdieping van het Old Executive Office Building, grenzend aan het Witte Huis, dat ook de thuisbasis was van de Foreign Intelligence Advisory Board (PFIAB) van de president. Er was het gebruikelijke heen en weer gebabbel dat uiteindelijk leidde tot een cruciale inleidende vraag: zou de aanbeveling die door de groep aan de president werd doorgestuurd omkeerbaar zijn – zoals een andere laag van sancties en valutabeperkingen – of onomkeerbaar – dat wil zeggen kinetische acties, die niet ongedaan konden worden gemaakt?

Wat duidelijk werd voor de deelnemers, volgens de bron met directe kennis van het proces, is dat Sullivan van plan was dat de groep met een plan zou komen voor de vernietiging van de twee Nord Stream-pijpleidingen – en dat hij de wensen van de president waarmaakte. Tijdens de volgende verschillende vergaderingen bespraken de deelnemers opties voor een aanval. De marine stelde voor om een nieuw in gebruik genomen onderzeeër te gebruiken om de pijpleiding rechtstreeks aan te vallen. De luchtmacht besprak het droppen van bommen met vertraagde zekeringen die op afstand konden worden afgestoken. De CIA betoogde dat wat er ook werd gedaan, het heimelijk moest zijn. Alle betrokkenen begrepen wat er op het spel stond. “Dit is geen kiddie-gedoe”, zei de bron. Als de aanval te herleiden was naar de Verenigde Staten: “Het is een oorlogsdaad.”

In die tijd werd de CIA geleid door William Burns, een zachtaardige voormalige ambassadeur in Rusland die als onderminister van Buitenlandse Zaken in de regering-Obama had gediend. Burns gaf snel toestemming aan een werkgroep van het Agentschap waarvan de ad-hocleden – bij toeval – iemand waren die bekend was met de mogelijkheden van de diepzeeduikers van de marine in Panama City. In de daaropvolgende weken begonnen leden van de CIA-werkgroep een plan te maken voor een geheime operatie die diepzeeduikers zou gebruiken om een explosie langs de pijpleiding te veroorzaken. Zoiets was al eerder gedaan. In 1971 vernam de Amerikaanse inlichtingengemeenschap uit nog steeds niet bekendgemaakte bronnen dat twee belangrijke eenheden van de Russische marine communiceerden via een onderzeese kabel begraven in de Zee van Ochotsk, aan de Russische Verre Oostkust. De kabel verbond een regionaal marinecommando met het hoofdkwartier op het vasteland in Vladivostok.

Een zorgvuldig uitgekozen team van central intelligence agency en national security agency agenten werd ergens in de omgeving van Washington, onder diepe dekking, samengesteld en werkte een plan uit, met behulp van marineduikers, gemodificeerde onderzeeërs en een diepzeeër reddingsvoertuig, dat er na veel vallen en opstaan in slaagde de Russische kabel te lokaliseren. De duikers plantten een geavanceerd luisterapparaat op de kabel dat met succes het Russische verkeer onderschepte en op een opnamesysteem opnam.

De NSA vernam dat hoge Russische marineofficieren, overtuigd van de veiligheid van hun communicatieverbinding, zonder encryptie met hun collega’s praatten. Het opnameapparaat en de tape moesten maandelijks worden vervangen en het project rolde een decennium lang vrolijk door totdat het werd gecompromitteerd door een vierenveertigjarige civiele NSA-technicus genaamd Ronald Pelton die vloeiend Russisch sprak. Pelton werd in 1985 verraden door een Russische overloper en veroordeeld tot een gevangenisstraf. Hij kreeg slechts $ 5.000 betaald door de Russen voor zijn onthullingen over de operatie, samen met $ 35.000 voor andere Russische operationele gegevens die hij verstrekte die nooit openbaar werden gemaakt.

Dat onderwatersucces, codenaam Ivy Bells, was innovatief en riskant en leverde onschatbare informatie op over de intenties en planning van de Russische marine. Toch was de interagency-groep aanvankelijk sceptisch over het enthousiasme van de CIA voor een geheime diepzeeaanval. Er waren te veel onbeantwoorde vragen. De wateren van de Oostzee werden zwaar bewaakt door de Russische marine en er waren geen booreilanden die konden worden gebruikt als dekking voor een duikoperatie. Zouden de duikers naar Estland moeten gaan, vlak over de grens van de Russische aardgaslaaddocks, om te trainen voor de missie? “Het zou een geitenneuk zijn”, kreeg het Agentschap te horen. Tijdens “al dit gekonkel”, zei de bron, “zeiden sommige werkende jongens in de CIA en het ministerie van Buitenlandse Zaken: ‘Doe dit niet. Het is dom en zal een politieke nachtmerrie zijn als het uitkomt.'”

Niettemin rapporteerde de CIA-werkgroep begin 2022 terug aan Sullivan’s interagency-groep: “We hebben een manier om de pijpleidingen op te blazen.” Wat daarna kwam was verbluffend. Op 7 februari, minder dan drie weken voor de schijnbaar onvermijdelijke Russische invasie van Oekraïne, ontmoette Biden in zijn kantoor in het Witte Huis de Duitse bondskanselier Olaf Scholz, die na wat wiebelen nu stevig in het Amerikaanse team zat. Op de persconferentie die volgde, zei Biden uitdagend: “Als Rusland binnenvalt… er komt geen Nord Stream 2 meer. Daar maken we een einde aan.”

Twintig dagen eerder had ondersecretaris Nuland in wezen dezelfde boodschap gebracht tijdens een briefing van het ministerie van Buitenlandse Zaken, met weinig persaandacht. “Ik wil vandaag heel duidelijk voor je zijn”, zei ze in antwoord op een vraag. “Als Rusland Oekraïne binnenvalt, zal Nord Stream 2 op de een of andere manier niet vooruitgaan.” Verschillende van degenen die betrokken waren bij het plannen van de pijpleidingmissie waren ontzet door wat zij beschouwden als indirecte verwijzingen naar de aanval.

“Het was alsof je een atoombom op de grond plaatste in Tokio en de Japanners vertelde dat we het tot ontploffing gingen brengen,” zei de bron. “Het plan was om de opties na de invasie uit te voeren en niet publiekelijk te adverteren. Biden snapte het gewoon niet of negeerde het.” De indiscretie van Biden en Nuland, als dat is wat het was, zou sommige planners hebben gefrustreerd. Maar het creëerde ook een kans. Volgens de bron hebben sommige van de hoge functionarissen van de CIA vastgesteld dat het opblazen van de pijpleiding “niet langer als een geheime optie kan worden beschouwd, omdat de president zojuist heeft aangekondigd dat we wisten hoe we het moesten doen.”

Het plan om Nord Stream 1 en 2 op te blazen werd plotseling gedegradeerd van een geheime operatie die vereist dat het Congres op de hoogte werd gebracht tot een operatie die werd beschouwd als een zeer geheime inlichtingenoperatie met Amerikaanse militaire steun. Volgens de wet legde de bron uit: “Er was niet langer een wettelijke verplichting om de operatie aan het Congres te rapporteren. Het enige wat ze nu hoefden te doen was het gewoon te doen – maar het moest nog steeds geheim zijn. De Russen hebben superlatieve toezicht op de Oostzee.” De leden van de werkgroep van het Agentschap hadden geen direct contact met het Witte Huis en wilden graag weten of de president meende wat hij had gezegd – dat wil zeggen, als de missie nu een go was. De bron herinnerde zich: “Bill Burns komt terug en zegt: ‘Doe het.'”

DE OPERATIE

Noorwegen was de perfecte plek om de missie te baseren. In de afgelopen jaren van oost-westcrisis heeft het Amerikaanse leger zijn aanwezigheid in Noorwegen enorm uitgebreid, waarvan de westelijke grens 1.400 mijl langs de noord-Atlantische Oceaan loopt en boven de poolcirkel met Rusland overgaat. Het Pentagon heeft goedbetaalde banen en contracten gecreëerd, te midden van enige lokale controverse, door honderden miljoenen dollars te investeren in het upgraden en uitbreiden van de faciliteiten van de Amerikaanse marine en luchtmacht in Noorwegen. De nieuwe werken omvatten, belangrijker nog, een geavanceerde radar met synthetische opening ver naar het noorden die in staat was om diep in Rusland door te dringen en online kwam net toen de Amerikaanse inlichtingengemeenschap de toegang verloor tot een reeks langeafstandsluistersites in China.

Een onlangs gerenoveerde Amerikaanse onderzeebootbasis, die al jaren in aanbouw was, was operationeel geworden en meer Amerikaanse onderzeeërs konden nu nauw samenwerken met hun Noorse collega’s om een belangrijke Russische nucleaire schans 250 mijl naar het oosten, op het schiereiland Kola, te volgen en te bespioneren. Amerika heeft ook een Noorse luchtmachtbasis in het noorden enorm uitgebreid en aan de Noorse luchtmacht een vloot van door Boeing gebouwde P8 Poseidon-patrouillevliegtuigen geleverd om zijn langeafstandsspionage op alles wat met Rusland te maken heeft te versterken.

In ruil daarvoor maakte de Noorse regering afgelopen november liberalen en enkele gematigden in haar parlement boos door de Supplementary Defense Cooperation Agreement (SDCA) aan te nemen. Onder de nieuwe deal zou het Amerikaanse rechtssysteem in bepaalde “overeengekomen gebieden” in het noorden rechtsmacht hebben over Amerikaanse soldaten die worden beschuldigd van misdaden buiten de basis, evenals over die Noorse burgers die worden beschuldigd of verdacht van inmenging in het werk op de basis. Noorwegen was een van de oorspronkelijke ondertekenaars van het NAVO-verdrag in 1949, in de begindagen van de Koude Oorlog. Tegenwoordig is de opperbevelhebber van de NAVO Jens Stoltenberg, een toegewijde anticommunist, die acht jaar lang premier van Noorwegen was voordat hij in 2014 met Amerikaanse steun naar zijn hoge NAVO-post verhuisde. Hij was een hardliner op alles wat Poetin en Rusland te bieden had en die sinds de Vietnamoorlog had samengewerkt met de Amerikaanse inlichtingengemeenschap. Sindsdien is hij volledig vertrouwd. “Hij is de handschoen die past bij de Amerikaanse hand”, aldus de bron.

Terug in Washington wisten planners dat ze naar Noorwegen moesten. “Ze haatten de Russen en de Noorse marine zat vol met uitstekende zeelieden en duikers die generaties ervaring hadden in zeer winstgevende diepzee-olie- en gasexploratie,” zei de bron. Ze konden ook worden vertrouwd om de missie geheim te houden. (De Noren hadden misschien ook andere belangen. De vernietiging van Nord Stream – als de Amerikanen het voor elkaar zouden krijgen – zou Noorwegen in staat stellen om veel meer van zijn eigen aardgas aan Europa te verkopen.) Ergens in maart vlogen enkele leden van het team naar Noorwegen voor een ontmoeting met de Noorse geheime dienst en marine. Een van de belangrijkste vragen was waar precies in de Oostzee de beste plek was om de explosieven te planten. Nord Stream 1 en 2, elk met twee sets pijpleidingen, werden een groot deel van de weg gescheiden door iets meer dan een mijl toen ze hun vlucht maakten naar de haven van Greifswald in het uiterste noordoosten van Duitsland.

De Noorse marine was er snel bij om de juiste plek te vinden, in de ondiepe wateren van de Oostzee, een paar kilometer uit het Deense eiland Bornholm. De pijpleidingen liepen meer dan een mijl uit elkaar langs een zeebodem die slechts 260 voet diep was. Dat zou ruim binnen het bereik liggen van de duikers, die, opererend vanuit een Noorse Alta-klasse mijnenjager, zouden duiken met een mengsel van zuurstof, stikstof en helium dat uit hun tanks stroomt, en plantvormige C4-ladingen op de vier pijpleidingen met betonnen beschermkappen. Het zou vervelend, tijdrovend en gevaarlijk werk zijn, maar de wateren bij Bornholm hadden nog een ander voordeel: er waren geen grote getijdenstromingen, wat de taak om te duiken veel moeilijker zou hebben gemaakt. Na wat speurwerk waren de Amerikanen het er volledig mee eens.

Op dit punt kwam de obscure diepduikgroep van de marine in Panama-Stad opnieuw in het spel. De diepzeescholen in Panama City, waarvan de stagiairs deelnamen aan Ivy Bells, worden gezien als een ongewenste backwater door de elite-afgestudeerden van de Naval Academy in Annapolis, die meestal de glorie zoeken om te worden toegewezen als een Seal, gevechtspiloot of submariner. Als men een “Zwarte Schoen” moet worden – dat wil zeggen, een lid van het minder wenselijke oppervlakteschipcommando – is er altijd op zijn minst plicht op een torpedobootjager, kruiser of amfibisch schip. De minst glamoureuze van allemaal is mijnenoorlog. De duikers verschijnen nooit in Hollywood-films of op de cover van populaire tijdschriften.

“De beste duikers met diepduikkwalificaties zijn een hechte gemeenschap, en alleen de allerbesten worden gerekruteerd voor de operatie en verteld dat ze bereid moeten zijn om te worden opgeroepen voor de CIA in Washington,” zei de bron. De Noren en Amerikanen hadden een locatie en de agenten, maar er was nog een andere zorg: elke ongewone onderwateractiviteit in de wateren bij Bornholm zou de aandacht kunnen trekken van de Zweedse of Deense marines, die het konden melden. Denemarken was ook een van de oorspronkelijke NAVO-ondertekenaars en stond in de inlichtingengemeenschap bekend om zijn speciale banden met het Verenigd Koninkrijk. Zweden had het lidmaatschap van de NAVO aangevraagd en had zijn grote vaardigheid getoond in het beheren van zijn onderwatergeluid en magnetische sensorsystemen die met succes Russische onderzeeërs volgden die af en toe in afgelegen wateren van de Zweedse archipel zouden verschijnen en naar de oppervlakte zouden worden gedwongen.

De Noren sloten zich aan bij de Amerikanen en drongen erop aan dat sommige hoge functionarissen in Denemarken en Zweden in algemene termen moesten worden geïnformeerd over mogelijke duikactiviteiten in het gebied. Op die manier kon iemand hogerop ingrijpen en een rapport buiten de commandostructuur houden, waardoor de leidingoperatie werd geïsoleerd. “Wat hen werd verteld en wat ze wisten, was opzettelijk anders”, vertelde de bron me. (De Noorse ambassade, gevraagd om commentaar op dit verhaal, reageerde niet.) De Noren waren de sleutel tot het oplossen van andere hindernissen. Van de Russische marine was bekend dat ze over bewakingstechnologie beschikte die in staat was om onderwatermijnen te spotten en te activeren. De Amerikaanse explosieven moesten worden gecamoufleerd op een manier die ze zou laten lijken op het Russische systeem als onderdeel van de natuurlijke achtergrond – iets dat aanpassing aan het specifieke zoutgehalte van het water vereiste. De Noren hadden een oplossing.

De Noren hadden ook een oplossing voor de cruciale vraag wanneer de operatie moest plaatsvinden. Elk jaar in juni, gedurende de afgelopen 21 jaar, heeft de Amerikaanse Zesde Vloot, waarvan het vlaggenschip is gestationeerd in Gaeta, Italië, ten zuiden van Rome, een grote NAVO-oefening in de Oostzee gesponsord waarbij tientallen geallieerde schepen in de hele regio betrokken waren. De huidige oefening, die in juni wordt gehouden, zou bekend staan als Baltic Operations 22 of BALTOPS 22. De Noren stelden voor dat dit de ideale dekking zou zijn om de mijnen te planten. De Amerikanen leverden één essentieel element: ze overtuigden de planners van de Zesde Vloot om een onderzoeks- en ontwikkelingsoefening aan het programma toe te voegen. De oefening, zoals openbaar gemaakt door de marine, omvatte de Zesde Vloot in samenwerking met de “onderzoeks- en oorlogscentra” van de marine. Het evenement op zee zou worden gehouden voor de kust van het eiland Bornholm en waarbij NAVO-teams van duikers mijnen zouden planten, waarbij concurrerende teams de nieuwste onderwatertechnologie zouden gebruiken om ze te vinden en te vernietigen.

Het was zowel een nuttige oefening als een ingenieuze cover. De jongens van Panama City zouden hun ding doen en de C4-explosieven zouden tegen het einde van BALTOPS22 op hun plaats zijn, met een timer van 48 uur eraan bevestigd. Alle Amerikanen en Noren zouden al lang verdwenen zijn voor de eerste explosie. De dagen waren aan het aftellen. “De klok tikte en we naderden de missie volbracht”, zei de bron. En dan: Washington had twijfels. De bommen zouden nog steeds worden geplant tijdens BALTOPS, maar het Witte Huis vreesde dat een tweedaags venster voor hun ontploffing te dicht bij het einde van de oefening zou zijn, en het zou duidelijk zijn dat Amerika erbij betrokken was geweest. In plaats daarvan had het Witte Huis een nieuw verzoek: “Kunnen de jongens in het veld een manier bedenken om de pijpleidingen later op commando op te blazen?”

Sommige leden van het planningsteam waren boos en gefrustreerd door de schijnbare besluiteloosheid van de president. De duikers van Panama City hadden herhaaldelijk geoefend met het planten van de C4 op pijpleidingen, zoals ze zouden doen tijdens BALTOPS, maar nu moest het team in Noorwegen een manier bedenken om Biden te geven wat hij wilde – de mogelijkheid om een succesvol uitvoeringsbevel uit te vaardigen op een tijdstip naar keuze. De taak om op het laatste moment een willekeurige, last-minute verandering te ondergaan, was iets dat de CIA gewend was te beheren. Maar het hernieuwde ook de zorgen die sommigen deelden over de noodzaak en legaliteit van de hele operatie.

De geheime bevelen van de president riepen ook het dilemma van de CIA op in de dagen van de Vietnamoorlog, toen president Johnson, geconfronteerd met het groeiende anti-Vietnamoorlogssentiment, het Agentschap beval zijn handvest te schenden – dat het specifiek verbood om in Amerika te opereren – door anti-oorlogsleiders te bespioneren om te bepalen of ze werden gecontroleerd door communistisch Rusland.

Het bureau stemde uiteindelijk in en gedurende de jaren 1970 werd duidelijk hoe ver het bereid was te gaan. Er waren daaropvolgende krantenopenbaringen in de nasleep van de Watergate-schandalen over het bespioneren van Amerikaanse burgers door het Agentschap, zijn betrokkenheid bij de moord op buitenlandse leiders en de ondermijning van de socialistische regering van Salvador Allende. Die onthullingen leidden tot een dramatische reeks hoorzittingen in het midden van de jaren 1970 in de Senaat, geleid door Frank Church of Idaho, die duidelijk maakten dat Richard Helms, de directeur van het Agentschap op dat moment, accepteerde dat hij een verplichting had om te doen wat de president wilde, zelfs als dit betekende dat hij de wet overtrad.

In ongepubliceerde getuigenissen achter gesloten deuren legde Helms ruiterlijk uit dat “je bijna een Onbevlekte Ontvangenis hebt als je iets doet” onder geheime bevelen van een president. “Of het nu goed is dat je het zou moeten hebben, of verkeerd dat je het zult hebben, [de CIA] werkt onder andere regels en basisregels dan enig ander deel van de regering.” Hij vertelde de senatoren in wezen dat hij, als hoofd van de CIA, begreep dat hij voor de Kroon had gewerkt, en niet voor de grondwet. De Amerikanen aan het werk in Noorwegen opereerden onder dezelfde dynamiek en begonnen plichtsgetrouw te werken aan het nieuwe probleem – hoe de C4-explosieven op afstand tot ontploffing te brengen op bevel van Biden. Het was een veel veeleisender opdracht dan de mensen in Washington begrepen. Er was geen manier voor het team in Noorwegen om te weten wanneer de president op de knop zou kunnen drukken. Zou het over een paar weken zijn, over vele maanden of over een half jaar of langer?

De C4 die aan de pijpleidingen was bevestigd, zou worden geactiveerd door een sonarboei die op korte termijn door een vliegtuig werd gedropt, maar de procedure omvatte de meest geavanceerde signaalverwerkingstechnologie. Eenmaal op hun plaats, kunnen de vertraagde timingapparaten die aan een van de vier pijpleidingen zijn bevestigd, per ongeluk worden geactiveerd door de complexe mix van oceaanachtergrondgeluiden in de zwaar verhandelde Oostzee – van nabij- en verre schepen, onderwaterboringen, seismische gebeurtenissen, golven en zelfs zeedieren. Om dit te voorkomen, zou de sonarboei, eenmaal op zijn plaats, een reeks unieke laagfrequente toongeluiden uitzenden – net als die uitgezonden door een fluit of een piano – die zouden worden herkend door het timingapparaat en, na een vooraf ingestelde uren vertraging, de explosieven zouden activeren. (“Je wilt een signaal dat robuust genoeg is, zodat geen enkel ander signaal per ongeluk een puls kan sturen die de explosieven tot ontploffing brengt,”

Dit werd mij werd verteld door Dr. Theodore Postol, emeritus hoogleraar wetenschap, technologie en nationaal veiligheidsbeleid aan het MIT. Postol, die heeft gediend als wetenschappelijk adviseur van het Hoofd MarineOperaties van het Pentagon. Hij zei dat het probleem waarmee de groep in Noorwegen wordt geconfronteerd vanwege de vertraging van Biden er een van toeval was: “Hoe langer de explosieven in het water zijn, hoe groter het risico dat er een willekeurig signaal zou zijn dat de bommen zou lanceren.”)

Op 26 september 2022 maakte een P8-bewakingsvliegtuig van de Noorse marine een schijnbaar routinevlucht en liet een sonarboei vallen. Het signaal verspreidde zich onder water, eerst naar Nord Stream 2 en vervolgens naar Nord Stream 1. Een paar uur later werden de krachtige C4-explosieven geactiveerd en werden drie van de vier pijpleidingen buiten gebruik gesteld. Binnen een paar minuten konden poelen methaangas die in de gesloten pijpleidingen achterbleven, zich op het wateroppervlak verspreiden en de wereld ontdekte dat er iets onomkeerbaars had plaatsgevonden.

FALLOUT

In de onmiddellijke nasleep van de bomaanslag op de pijpleiding behandelden de Amerikaanse media het als een onopgelost mysterie. Rusland werd herhaaldelijk genoemd als een waarschijnlijke boosdoener, aangespoord door berekende lekken uit het Witte Huis – maar zonder ooit een duidelijk motief voor een dergelijke daad van zelfsabotage vast te stellen, verder dan eenvoudige vergelding. Een paar maanden later, toen bleek dat de Russische autoriteiten stilletjes schattingen hadden gekregen voor de kosten om de pijpleidingen te repareren, beschreef de New York Times het nieuws als “complicerende theorieën over wie er achter de aanval zat”. Geen enkele grote Amerikaanse krant dook in de eerdere dreigementen van Biden en onderminister van Buitenlandse Zaken Nuland aan de pijpleidingen.

Hoewel het nooit duidelijk was waarom Rusland zou proberen zijn eigen lucratieve pijpleiding te vernietigen, kwam een meer veelzeggende reden voor de actie van de president van minister van Buitenlandse Zaken Blinken. Gevraagd op een persconferentie afgelopen september over de gevolgen van de verergerende energiecrisis in West-Europa, beschreef Blinken het moment als een potentieel goed moment: “Het is een geweldige kans om voor eens en voor altijd de afhankelijkheid van Russische energie weg te nemen en zo Vladimir Poetin het energiewapen af te nemen als een middel om zijn imperiale plannen te bevorderen. Dat is heel belangrijk en dat biedt enorme strategische kansen voor de komende jaren, maar ondertussen zijn we vastbesloten om er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat de gevolgen van dit alles niet worden gedragen door burgers in onze landen of, wat dat betreft, over de hele wereld. “

Meer recent sprak Victoria Nuland haar tevredenheid uit over de ondergang van de nieuwste van de pijpleidingen. Getuigend tijdens een hoorzitting van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen eind januari zei ze tegen senator Ted Cruz: “Net als u ben ik, en ik denk dat de regering zeer verheugd is om te weten dat Nord Stream 2 nu, zoals u graag zegt, een vormeloze hoop metaal op de bodem van de zee is.”

De bron had een veel meer streetwise beeld van Bidens beslissing om meer dan 1500 mijl gazprom-pijpleiding te saboteren naarmate de winter naderde. “Nou,” zei hij, sprekend over de president, “ik moet toegeven dat de man een paar ballen heeft. Hij zei dat hij het ging doen, en dat deed hij.” Op de vraag waarom hij dacht dat de Russen niet reageerden, zei hij cynisch: “Misschien willen ze de mogelijkheid om dezelfde dingen te doen als de VS. deed. “Het was een prachtig coververhaal”, ging hij verder. “Daarachter zat een geheime operatie die experts in het veld plaatste en apparatuur die op een heimelijk signaal werkte.” Het enige mankement was de beslissing om het te doen.”

How America Took Out The Nord Stream Pipeline

The New York Times called it a “mystery,” but the United States executed a covert sea operation that was kept secret—until now

(Intellectual property and copyright fully under the control of) Seymour Hersh, Febr. 8, 2023

The U.S. Navy’s Diving and Salvage Center can be found in a location as obscure as its name—down what was once a country lane in rural Panama City, a now-booming resort city in the southwestern panhandle of Florida, 70 miles south of the Alabama border. The center’s complex is as nondescript as its location—a drab concrete post-World War II structure that has the look of a vocational high school on the west side of Chicago. A coin-operated laundromat and a dance school are across what is now a four-lane road.

The center has been training highly skilled deep-water divers for decades who, once assigned to American military units worldwide, are capable of technical diving to do the good—using C4 explosives to clear harbors and beaches of debris and unexploded ordinance—as well as the bad, like blowing up foreign oil rigs, fouling intake valves for undersea power plants, destroying locks on crucial shipping canals. The Panama City center, which boasts the second largest indoor pool in America, was the perfect place to recruit the best, and most taciturn, graduates of the diving school who successfully did last summer what they had been authorized to do 260 feet under the surface of the Baltic Sea.

Last June, the Navy divers, operating under the cover of a widely publicized mid-summer NATO exercise known as BALTOPS 22, planted the remotely triggered explosives that, three months later, destroyed three of the four Nord Stream pipelines, according to a source with direct knowledge of the operational planning.

Two of the pipelines, which were known collectively as Nord Stream 1, had been providing Germany and much of Western Europe with cheap Russian natural gas for more than a decade. A second pair of pipelines, called Nord Stream 2, had been built but were not yet operational. Now, with Russian troops massing on the Ukrainian border and the bloodiest war in Europe since 1945 looming, President Joseph Biden saw the pipelines as a vehicle for Vladimir Putin to weaponize natural gas for his political and territorial ambitions.

Asked for comment, Adrienne Watson, a White House spokesperson, said in an email, “This is false and complete fiction.” Tammy Thorp, a spokesperson for the Central Intelligence Agency, similarly wrote: “This claim is completely and utterly false.” Biden’s decision to sabotage the pipelines came after more than nine months of highly secret back and forth debate inside Washington’s national security community about how to best achieve that goal. For much of that time, the issue was not whether to do the mission, but how to get it done with no overt clue as to who was responsible.

There was a vital bureaucratic reason for relying on the graduates of the center’s hardcore diving school in Panama City. The divers were Navy only, and not members of America’s Special Operations Command, whose covert operations must be reported to Congress and briefed in advance to the Senate and House leadership—the so-called Gang of Eight. The Biden Administration was doing everything possible to avoid leaks as the planning took place late in 2021 and into the first months of 2022.

President Biden and his foreign policy team—National Security Adviser Jake Sullivan, Secretary of State Tony Blinken, and Victoria Nuland, the Undersecretary of State for Policy—had been vocal and consistent in their hostility to the two pipelines, which ran side by side for 750 miles under the Baltic Sea from two different ports in northeastern Russia near the Estonian border, passing close to the Danish island of Bornholm before ending in northern Germany.

The direct route, which bypassed any need to transit Ukraine, had been a boon for the German economy, which enjoyed an abundance of cheap Russian natural gas—enough to run its factories and heat its homes while enabling German distributors to sell excess gas, at a profit, throughout Western Europe. Action that could be traced to the administration would violate US promises to minimize direct conflict with Russia. Secrecy was essential.

From its earliest days, Nord Stream 1 was seen by Washington and its anti-Russian NATO partners as a threat to western dominance. The holding company behind it, Nord Stream AG, was incorporated in Switzerland in 2005 in partnership with Gazprom, a publicly traded Russian company producing enormous profits for shareholders which is dominated by oligarchs known to be in the thrall of Putin. Gazprom controlled 51 percent of the company, with four European energy firms—one in France, one in the Netherlands and two in Germany—sharing the remaining 49 percent of stock, and having the right to control downstream sales of the inexpensive natural gas to local distributors in Germany and Western Europe. Gazprom’s profits were shared with the Russian government, and state gas and oil revenues were estimated in some years to amount to as much as 45 percent of Russia’s annual budget.

America’s political fears were real: Putin would now have an additional and much-needed major source of income, and Germany and the rest of Western Europe would become addicted to low-cost natural gas supplied by Russia—while diminishing European reliance on America. In fact, that’s exactly what happened. Many Germans saw Nord Stream 1 as part of the deliverance of former Chancellor Willy Brandt’s famed Ostpolitik theory, which would enable postwar Germany to rehabilitate itself and other European nations destroyed in World War II by, among other initiatives, utilizing cheap Russian gas to fuel a prosperous Western European market and trading economy.

Nord Stream 1 was dangerous enough, in the view of NATO and Washington, but Nord Stream 2, whose construction was completed in September of 2021, would, if approved by German regulators, double the amount of cheap gas that would be available to Germany and Western Europe. The second pipeline also would provide enough gas for more than 50 percent of Germany’s annual consumption. Tensions were constantly escalating between Russia and NATO, backed by the aggressive foreign policy of the Biden Administration.

Opposition to Nord Stream 2 flared on the eve of the Biden inauguration in January 2021, when Senate Republicans, led by Ted Cruz of Texas, repeatedly raised the political threat of cheap Russian natural gas during the confirmation hearing of Blinken as Secretary of State. By then a unified Senate had successfully passed a law that, as Cruz told Blinken, “halted [the pipeline] in its tracks.” There would be enormous political and economic pressure from the German government, then headed by Angela Merkel, to get the second pipeline online.

Would Biden stand up to the Germans? Blinken said yes, but added that he had not discussed the specifics of the incoming President’s views. “I know his strong conviction that this is a bad idea, the Nord Stream 2,” he said. “I know that he would have us use every persuasive tool that we have to convince our friends and partners, including Germany, not to move forward with it.”

A few months later, as the construction of the second pipeline neared completion, Biden blinked. That May, in a stunning turnaround, the administration waived sanctions against Nord Stream AG, with a State Department official conceding that trying to stop the pipeline through sanctions and diplomacy had “always been a long shot.” Behind the scenes, administration officials reportedly urged Ukrainian President Volodymyr Zelensky, by then facing a threat of Russian invasion, not to criticize the move.

There were immediate consequences. Senate Republicans, led by Cruz, announced an immediate blockade of all of Biden’s foreign policy nominees and delayed passage of the annual defense bill for months, deep into the fall. Politico later depicted Biden’s turnabout on the second Russian pipeline as “the one decision, arguably more than the chaotic military withdrawal from Afghanistan, that has imperiled Biden’s agenda.”

The administration was floundering, despite getting a reprieve on the crisis in mid-November, when Germany’s energy regulators suspended approval of the second Nord Stream pipeline. Natural gas prices surged 8% within days, amid growing fears in Germany and Europe that the pipeline suspension and the growing possibility of a war between Russia and Ukraine would lead to a very much unwanted cold winter. It was not clear to Washington just where Olaf Scholz, Germany’s newly appointed chancellor, stood. Months earlier, after the fall of Afghanistan, Scholtz had publicly endorsed French President Emmanuel Macron’s call for a more autonomous European foreign policy in a speech in Prague—clearly suggesting less reliance on Washington and its mercurial actions.

Throughout all of this, Russian troops had been steadily and ominously building up on the borders of Ukraine, and by the end of December more than 100,000 soldiers were in position to strike from Belarus and Crimea. Alarm was growing in Washington, including an assessment from Blinken that those troop numbers could be “doubled in short order.”

The administration’s attention once again was focused on Nord Stream. As long as Europe remained dependent on the pipelines for cheap natural gas, Washington was afraid that countries like Germany would be reluctant to supply Ukraine with the money and weapons it needed to defeat Russia. It was at this unsettled moment that Biden authorized Jake Sullivan to bring together an interagency group to come up with a plan. All options were to be on the table. But only one would emerge.

PLANNING

In December of 2021, two months before the first Russian tanks rolled into Ukraine, Jake Sullivan convened a meeting of a newly formed task force—men and women from the Joint Chiefs of Staff, the CIA, and the State and Treasury Departments—and asked for recommendations about how to respond to Putin’s impending invasion.

It would be the first of a series of top-secret meetings, in a secure room on a top floor of the Old Executive Office Building, adjacent to the White House, that was also the home of the President’s Foreign Intelligence Advisory Board (PFIAB). There was the usual back and forth chatter that eventually led to a crucial preliminary question: Would the recommendation forwarded by the group to the President be reversible—such as another layer of sanctions and currency restrictions—or irreversible—that is, kinetic actions, which could not be undone?

What became clear to participants, according to the source with direct knowledge of the process, is that Sullivan intended for the group to come up with a plan for the destruction of the two Nord Stream pipelines—and that he was delivering on the desires of the President.

Over the next several meetings, the participants debated options for an attack. The Navy proposed using a newly commissioned submarine to assault the pipeline directly. The Air Force discussed dropping bombs with delayed fuses that could be set off remotely. The CIA argued that whatever was done, it would have to be covert. Everyone involved understood the stakes. “This is not kiddie stuff,” the source said. If the attack were traceable to the United States, “It’s an act of war.”

At the time, the CIA was directed by William Burns, a mild-mannered former ambassador to Russia who had served as deputy secretary of state in the Obama Administration. Burns quickly authorized an Agency working group whose ad hoc members included—by chance—someone who was familiar with the capabilities of the Navy’s deep-sea divers in Panama City. Over the next few weeks, members of the CIA’s working group began to craft a plan for a covert operation that would use deep-sea divers to trigger an explosion along the pipeline.

Something like this had been done before. In 1971, the American intelligence community learned from still undisclosed sources that two important units of the Russian Navy were communicating via an undersea cable buried in the Sea of Okhotsk, on Russia’s Far East Coast. The cable linked a regional Navy command to the mainland headquarters at Vladivostok.

A hand-picked team of Central Intelligence Agency and National Security Agency operatives was assembled somewhere in the Washington area, under deep cover, and worked out a plan, using Navy divers, modified submarines and a deep-submarine rescue vehicle, that succeeded, after much trial and error, in locating the Russian cable. The divers planted a sophisticated listening device on the cable that successfully intercepted the Russian traffic and recorded it on a taping system.

The NSA learned that senior Russian navy officers, convinced of the security of their communication link, chatted away with their peers without encryption. The recording device and its tape had to be replaced monthly and the project rolled on merrily for a decade until it was compromised by a forty-four-year-old civilian NSA technician named Ronald Pelton who was fluent in Russian. Pelton was betrayed by a Russian defector in 1985 and sentenced to prison. He was paid just $5,000 by the Russians for his revelations about the operation, along with $35,000 for other Russian operational data he provided that was never made public.

That underwater success, codenamed Ivy Bells, was innovative and risky, and produced invaluable intelligence about the Russian Navy’s intentions and planning.

Still, the interagency group was initially skeptical of the CIA’s enthusiasm for a covert deep-sea attack. There were too many unanswered questions. The waters of the Baltic Sea were heavily patrolled by the Russian navy, and there were no oil rigs that could be used as cover for a diving operation. Would the divers have to go to Estonia, right across the border from Russia’s natural gas loading docks, to train for the mission? “It would be a goat fuck,” the Agency was told.

Throughout “all of this scheming,” the source said, “some working guys in the CIA and the State Department were saying, ‘Don’t do this. It’s stupid and will be a political nightmare if it comes out.’”

Nevertheless, in early 2022, the CIA working group reported back to Sullivan’s interagency group: “We have a way to blow up the pipelines.”

What came next was stunning. On February 7, less than three weeks before the seemingly inevitable Russian invasion of Ukraine, Biden met in his White House office with German Chancellor Olaf Scholz, who, after some wobbling, was now firmly on the American team. At the press briefing that followed, Biden defiantly said, “If Russia invades . . . there will be no longer a Nord Stream 2. We will bring an end to it.”

Twenty days earlier, Undersecretary Nuland had delivered essentially the same message at a State Department briefing, with little press coverage. “I want to be very clear to you today,” she said in response to a question. “If Russia invades Ukraine, one way or another Nord Stream 2 will not move forward.”

Several of those involved in planning the pipeline mission were dismayed by what they viewed as indirect references to the attack.

“It was like putting an atomic bomb on the ground in Tokyo and telling the Japanese that we are going to detonate it,” the source said. “The plan was for the options to be executed post invasion and not advertised publicly. Biden simply didn’t get it or ignored it.”

Biden’s and Nuland’s indiscretion, if that is what it was, might have frustrated some of the planners. But it also created an opportunity. According to the source, some of the senior officials of the CIA determined that blowing up the pipeline “no longer could be considered a covert option because the President just announced that we knew how to do it.”

The plan to blow up Nord Stream 1 and 2 was suddenly downgraded from a covert operation requiring that Congress be informed to one that was deemed as a highly classified intelligence operation with U.S. military support. Under the law, the source explained, “There was no longer a legal requirement to report the operation to Congress. All they had to do now is just do it—but it still had to be secret. The Russians have superlative surveillance of the Baltic Sea.”

The Agency working group members had no direct contact with the White House, and were eager to find out if the President meant what he’d said—that is, if the mission was now a go. The source recalled, “Bill Burns comes back and says, ‘Do it.’”

THE OPERATION

Norway was the perfect place to base the mission.

In the past few years of East-West crisis, the U.S. military has vastly expanded its presence inside Norway, whose western border runs 1,400 miles along the north Atlantic Ocean and merges above the Arctic Circle with Russia. The Pentagon has created high paying jobs and contracts, amid some local controversy, by investing hundreds of millions of dollars to upgrade and expand American Navy and Air Force facilities in Norway. The new works included, most importantly, an advanced synthetic aperture radar far up north that was capable of penetrating deep into Russia and came online just as the American intelligence community lost access to a series of long-range listening sites inside China.

A newly refurbished American submarine base, which had been under construction for years, had become operational and more American submarines were now able to work closely with their Norwegian colleagues to monitor and spy on a major Russian nuclear redoubt 250 miles to the east, on the Kola Peninsula. America also has vastly expanded a Norwegian air base in the north and delivered to the Norwegian air force a fleet of Boeing-built P8 Poseidon patrol planes to bolster its long-range spying on all things Russia.

In return, the Norwegian government angered liberals and some moderates in its parliament last November by passing the Supplementary Defense Cooperation Agreement (SDCA). Under the new deal, the U.S. legal system would have jurisdiction in certain “agreed areas” in the North over American soldiers accused of crimes off base, as well as over those Norwegian citizens accused or suspected of interfering with the work at the base.

Norway was one of the original signatories of the NATO Treaty in 1949, in the early days of the Cold War. Today, the supreme commander of NATO is Jens Stoltenberg, a committed anti-communist, who served as Norway’s prime minister for eight years before moving to his high NATO post, with American backing, in 2014. He was a hardliner on all things Putin and Russia who had cooperated with the American intelligence community since the Vietnam War. He has been trusted completely since. “He is the glove that fits the American hand,” the source said.

Back in Washington, planners knew they had to go to Norway. “They hated the Russians, and the Norwegian navy was full of superb sailors and divers who had generations of experience in highly profitable deep-sea oil and gas exploration,” the source said. They also could be trusted to keep the mission secret. (The Norwegians may have had other interests as well. The destruction of Nord Stream—if the Americans could pull it off—would allow Norway to sell vastly more of its own natural gas to Europe.)

Sometime in March, a few members of the team flew to Norway to meet with the Norwegian Secret Service and Navy. One of the key questions was where exactly in the Baltic Sea was the best place to plant the explosives. Nord Stream 1 and 2, each with two sets of pipelines, were separated much of the way by little more than a mile as they made their run to the port of Greifswald in the far northeast of Germany.

The Norwegian navy was quick to find the right spot, in the shallow waters of the Baltic sea a few miles off Denmark’s Bornholm Island. The pipelines ran more than a mile apart along a seafloor that was only 260 feet deep. That would be well within the range of the divers, who, operating from a Norwegian Alta class mine hunter, would dive with a mixture of oxygen, nitrogen and helium streaming from their tanks, and plant shaped C4 charges on the four pipelines with concrete protective covers. It would be tedious, time consuming and dangerous work, but the waters off Bornholm had another advantage: there were no major tidal currents, which would have made the task of diving much more difficult. After a bit of research, the Americans were all in.

At this point, the Navy’s obscure deep-diving group in Panama City once again came into play. The deep-sea schools at Panama City, whose trainees participated in Ivy Bells, are seen as an unwanted backwater by the elite graduates of the Naval Academy in Annapolis, who typically seek the glory of being assigned as a Seal, fighter pilot, or submariner. If one must become a “Black Shoe”—that is, a member of the less desirable surface ship command—there is always at least duty on a destroyer, cruiser or amphibious ship. The least glamorous of all is mine warfare. Its divers never appear in Hollywood movies, or on the cover of popular magazines.

“The best divers with deep diving qualifications are a tight community, and only the very best are recruited for the operation and told to be prepared to be summoned to the CIA in Washington,” the source said. The Norwegians and Americans had a location and the operatives, but there was another concern: any unusual underwater activity in the waters off Bornholm might draw the attention of the Swedish or Danish navies, which could report it.

Denmark had also been one of the original NATO signatories and was known in the intelligence community for its special ties to the United Kingdom. Sweden had applied for membership into NATO, and had demonstrated its great skill in managing its underwater sound and magnetic sensor systems that successfully tracked Russian submarines that would occasionally show up in remote waters of the Swedish archipelago and be forced to the surface.

The Norwegians joined the Americans in insisting that some senior officials in Denmark and Sweden had to be briefed in general terms about possible diving activity in the area. In that way, someone higher up could intervene and keep a report out of the chain of command, thus insulating the pipeline operation. “What they were told and what they knew were purposely different,” the source told me. (The Norwegian embassy, asked to comment on this story, did not respond.)

The Norwegians were key to solving other hurdles. The Russian navy was known to possess surveillance technology capable of spotting, and triggering, underwater mines. The American explosive devices needed to be camouflaged in a way that would make them appear to the Russian system as part of the natural background—something that required adapting to the specific salinity of the water. The Norwegians had a fix.

The Norwegians also had a solution to the crucial question of when the operation should take place. Every June, for the past 21 years, the American Sixth Fleet, whose flagship is based in Gaeta, Italy, south of Rome, has sponsored a major NATO exercise in the Baltic Sea involving scores of allied ships throughout the region. The current exercise, held in June, would be known as Baltic Operations 22, or BALTOPS 22. The Norwegians proposed this would be the ideal cover to plant the mines.

The Americans provided one vital element: they convinced the Sixth Fleet planners to add a research and development exercise to the program. The exercise, as made public by the Navy, involved the Sixth Fleet in collaboration with the Navy’s “research and warfare centers.” The at-sea event would be held off the coast of Bornholm Island and involve NATO teams of divers planting mines, with competing teams using the latest underwater technology to find and destroy them.

It was both a useful exercise and ingenious cover. The Panama City boys would do their thing and the C4 explosives would be in place by the end of BALTOPS22, with a 48-hour timer attached. All of the Americans and Norwegians would be long gone by the first explosion. 

The days were counting down. “The clock was ticking, and we were nearing mission accomplished,” the source said.

And then: Washington had second thoughts. The bombs would still be planted during BALTOPS, but the White House worried that a two-day window for their detonation would be too close to the end of the exercise, and it would be obvious that America had been involved.

Instead, the White House had a new request: “Can the guys in the field come up with some way to blow the pipelines later on command?”

Some members of the planning team were angered and frustrated by the President’s seeming indecision. The Panama City divers had repeatedly practiced planting the C4 on pipelines, as they would during BALTOPS, but now the team in Norway had to come up with a way to give Biden what he wanted—the ability to issue a successful execution order at a time of his choosing.

Being tasked with an arbitrary, last-minute change was something the CIA was accustomed to managing. But it also renewed the concerns some shared over the necessity, and legality, of the entire operation.

The President’s secret orders also evoked the CIA’s dilemma in the Vietnam War days, when President Johnson, confronted by growing anti-Vietnam War sentiment, ordered the Agency to violate its charter—which specifically barred it from operating inside America—by spying on antiwar leaders to determine whether they were being controlled by Communist Russia.

The agency ultimately acquiesced, and throughout the 1970s it became clear just how far it had been willing to go. There were subsequent newspaper revelations in the aftermath of the Watergate scandals about the Agency’s spying on American citizens, its involvement in the assassination of foreign leaders and its undermining of the socialist government of Salvador Allende.

Those revelations led to a dramatic series of hearings in the mid-1970s in the Senate, led by Frank Church of Idaho, that made it clear that Richard Helms, the Agency director at the time, accepted that he had an obligation to do what the President wanted, even if it meant violating the law.

In unpublished, closed-door testimony, Helms ruefully explained that “you almost have an Immaculate Conception when you do something” under secret orders from a President. “Whether it’s right that you should have it, or wrong that you shall have it, [the CIA] works under different rules and ground rules than any other part of the government.” He was essentially telling the Senators that he, as head of the CIA, understood that he had been working for the Crown, and not the Constitution.

The Americans at work in Norway operated under the same dynamic, and dutifully began working on the new problem—how to remotely detonate the C4 explosives on Biden’s order. It was a much more demanding assignment than those in Washington understood. There was no way for the team in Norway to know when the President might push the button. Would it be in a few weeks, in many months or in half a year or longer?

The C4 attached to the pipelines would be triggered by a sonar buoy dropped by a plane on short notice, but the procedure involved the most advanced signal processing technology. Once in place, the delayed timing devices attached to any of the four pipelines could be accidentally triggered by the complex mix of ocean background noises throughout the heavily trafficked Baltic Sea—from near and distant ships, underwater drilling, seismic events, waves and even sea creatures.

To avoid this, the sonar buoy, once in place, would emit a sequence of unique low frequency tonal sounds—much like those emitted by a flute or a piano—that would be recognized by the timing device and, after a pre-set hours of delay, trigger the explosives. (“You want a signal that is robust enough so that no other signal could accidentally send a pulse that detonated the explosives,”

I was told by Dr. Theodore Postol, professor emeritus of science, technology and national security policy at MIT. Postol, who has served as the science adviser to the Pentagon’s Chief of Naval Operations, said the issue facing the group in Norway because of Biden’s delay was one of chance: “The longer the explosives are in the water the greater risk there would be of a random signal that would launch the bombs.”)

On September 26, 2022, a Norwegian Navy P8 surveillance plane made a seemingly routine flight and dropped a sonar buoy. The signal spread underwater, initially to Nord Stream 2 and then on to Nord Stream 1. A few hours later, the high-powered C4 explosives were triggered and three of the four pipelines were put out of commission. Within a few minutes, pools of methane gas that remained in the shuttered pipelines could be seen spreading on the water’s surface and the world learned that something irreversible had taken place.

FALLOUT

In the immediate aftermath of the pipeline bombing, the American media treated it like an unsolved mystery. Russia was repeatedly cited as a likely culprit, spurred on by calculated leaks from the White House—but without ever establishing a clear motive for such an act of self-sabotage, beyond simple retribution. A few months later, when it emerged that Russian authorities had been quietly getting estimates for the cost to repair the pipelines, the New York Times described the news as “complicating theories about who was behind” the attack. No major American newspaper dug into the earlier threats to the pipelines made by Biden and Undersecretary of State Nuland.

While it was never clear why Russia would seek to destroy its own lucrative pipeline, a more telling rationale for the President’s action came from Secretary of State Blinken. Asked at a press conference last September about the consequences of the worsening energy crisis in Western Europe, Blinken described the moment as a potentially good one:

“It’s a tremendous opportunity to once and for all remove the dependence on Russian energy and thus to take away from Vladimir Putin the weaponization of energy as a means of advancing his imperial designs. That’s very significant and that offers tremendous strategic opportunity for the years to come, but meanwhile we’re determined to do everything we possibly can to make sure the consequences of all of this are not borne by citizens in our countries or, for that matter, around the world.”

More recently, Victoria Nuland expressed satisfaction at the demise of the newest of the pipelines. Testifying at a Senate Foreign Relations Committee hearing in late January she told Senator Ted Cruz, “Like you, I am, and I think the Administration is, very gratified to know that Nord Stream 2 is now, as you like to say, a hunk of metal at the bottom of the sea.”

The source had a much more streetwise view of Biden’s decision to sabotage more than 1500 miles of Gazprom pipeline as winter approached. “Well,” he said, speaking of the President, “I gotta admit the guy has a pair of balls. He said he was going to do it, and he did.”

Asked why he thought the Russians failed to respond, he said cynically, “Maybe they want the capability to do the same things the U.S. Did.

“It was a beautiful cover story,” he went on. “Behind it was a covert operation that placed experts in the field and equipment that operated on a covert signal. “The only flaw was the decision to do it.”

DAT was ook wat de International Business Machines Corporation (IBM) in de jaren ’30 van de vorige eeuw gedacht moet hebben. De door hen ontwikkelde identificatie- en catalogiseringsprogramma’s werden na WOI in het verslagen Duitse Rijk ingezet om de bevolkingadministraties te moderniseren en bij te houden. Een handig hulpmiddel om te kijken wie en hoeveel van die vermaledijde rotmoffen het slachtveld van 14-18 hadden overleefd.

Samen met haar dochteronderneming Dehomag knutselden de fonkelfris aangetreden heren van de Nieuwe Orde er in de dertiger jaren een goed geolied hulpmiddel van dat met gemak tot zes miljoen kon tellen. In de jaren veertig begon daarna het aftellen van boven naar beneden.

De publicist Edwin Black stelt dat het zonder de hulp van IBM niet DAT doorslaande succes geweest had kunnen zijn zoals natijd ingeboekt geworden is. Joodse volksverhuizers die voor fanatieke Siegheilers op de vlucht sloegen en in de Lage Landen bij de Zee terecht kwamen konden de doodsdans niet ontlopen.

Bij geloofsgenoten en welwillende Klompeniers van allerlei pluimage schuilend onderdak, op zolderkamers, kelders en in achterhuizen. Het was geen vette bijverdienste, mocht eerder wel wat kosten, zowel voor gastheer & gastvrouw alsook de gasten zelf betaalden fluks en veel.

Het was dat Kaaskoppenland niet achterbleef in de vaart der volkeren, die IBM-den ook hier frank & fier. Zo kwamen de Vluchtelaars uiteindeljk maar toch pin-point-precies in het systeem terecht. Van hen werd – net als bij de Oosterburen – alles nauwkeurig bijgehouden, voornaam, tussenvoegsel, achternaam, leeftijd en adres.

Erg handig natuurlijk zodat ze naar wens en op verzoek individueel, rechtstreeks en in persoon uitgenodigd konden worden. In de regel niet om een uitreisvisa af te halen maar een enkeltje NS naar het Oosten. Je zou denken dat tijden veranderen, maar niets is wat het schijnt.

Neem nu volksverhuizers uit de Oekraïne die zich begin 2022 in het Verenigd Koninkrijk in veiligheid gebracht dachten te hebben. Weg van de blauw-gele grenzen overrollende- en binnendringende Russen, op de vlucht voor de Groot Russische Wereld Rijk nastrevende Ost-Fuhrer. Welwillende Engelsozen boden hen in het kader van de “Homes for Ukraine”-regeling een thuis aan en ontvingen daarvoor £ 350 per maand. Veilig achter de White Cliffs of Dover..

En zo ineens komt daar op 30 januari 2023 die brief, gericht aan alle goedwillende gastheren & gastvrouwen, afkomstig van The Secretary of State for Levelling Up, Housing and Communities. In opdracht van staatssecretaris Michael Gove en op verzoek van de regering van Ukraine.

De gastheren & dames moeten ALLE persoonlijke informatie verstrekken van Oekraïense mannen van 18 jaar en ouder, zoals voornaam, tussenvoegsel, achternaam, leeftijd en de huidige verblijfplaats, en worden ze VERPLICHT hen op te dragen zich te melden op de Oekraïense Ambassade in het Verenigde Koninkrijk om hun persoonlijke gegevens individueel te Specificeren.

Gelukkig zijn de tijden niet gelijk aan de Tijd-van-Toen.. ZIJ zijn NIET net als toentertijd gevlucht voor het ongedierte van Toen. Alle Europese overheden en gevestigde politieke partijen bezweren op erewoord, oprecht, met klem en onder ede dat daarvan GEEN sprake is.. gelukkig maar, het zou anders wat zijn, brrrr.. Nazi’s im Osten, stel je toch eens voor!

En toch..?

Ik heb fanatieke en zeer gewaardeerde kundige Communistische vrienden in mijn roedel die daar toch heel anders over denken, ik heb evenzo uitgesproken en weldenkende Socialistische vrienden in dezelfde mij omringende roedel die het daarmee volledig eens zijn. Voor hen is het overduidelijk, wat DAAR in Oekraïne aan de macht zit is vergiftigd door een uiterst gevaarlijk en dodelijk virus.

Tenslotte laten mijn zeer gewaardeerde vrienden uit de ‘Rechtse Scene’ – en dat zijn zeker niet de minsten! Ontwikkelde en in de geschiedenis zeer geschoolde mannen en vrouwen en fijne kameraden – weten dat er geen twijfel over kan bestaan wat voor tuig daar in Kiev rond-stampt.

NEE… ZIJ weten wel beter, ZIJ kennen de geschiedenis, bestuderen ze ook nauwgezet. ZIJ laten zich niet meeslepen met dit smerige en dodelijke virus, aan hun lijf, dat van hun familie, hun kinderen – GEEN polonaise, juist ook voor hen telt Meten is Weten ..

(Tekst: – Frans DE SMET – 2005)

“We zijn allemaal in de ban van de vogelgriep die steeds dichterbij komt. Het Zwitserse concern Roche verdient aan deze quasi-paniek schatten: op internetveilingen worden inmiddels waanzinnige prijzen geboden voor de Roche-griepremmer Tamiflu. ,,Het is niet eens een perfect middel”, merkt de Leuvense viroloog Marc Van Ranst op.

De huidige vogelgriep heet in het medisch jargon H5N1. Of, waar en wanneer dit virus zich zal ontwikkelen tot een massavernietigingsziekte zoals in 1918 weet niemand. ,,We hebben geen vaccin achter de hand voor het geval die ramp zich voltrekt”, zegt viroloog Marc Van Ranst die een wereldautoriteit is inzake griep. ,,Maar we bereiden ons zeer terdege voor op zo’n ramp. De federale regering trekt de nodige middelen uit. Bijgevolg moeten we te allen prijs paniek voorkomen. Want die kan veel meer schade aanrichten dan de griep zelf. Als iedereen zijn handen wast wanneer het moet, kan er veel worden voorkomen.”

Pillen hamsteren

Bij gebrek aan een efficiënt vaccin tegen de eventuele H5N1-mutant hamstert het publiek volop anti-virale middelen waarvan geweten is dat ze griep afremmen. Tamiflu van het Zwitserse concern Roche is de best bekende griepremmer, omdat het als een pilletje kan worden ingenomen terwijl concurrerende middelen zoals Relenza moeten worden ingeademd met behulp van een toestelletje.

Van Ranst : ,,Van Tamiflu moet je minstens gedurende een week éénmaal per dag preventief een pilletje slikken. Desnoods maandenlang. Van zodra je de griep hebt, moet je in de eerste twee dagen meer slikken. Terwijl griep in de beginfase nauwelijks te onderscheiden valt van een verkoudheid. Kortom, anti-virale griepremmers vallen niet massaal en preventief te gebruiken. We moeten die schaarse middelen absoluut reserveren voor risicogevallen.”

Zesvoudige prijs

Alleen al de kosten lopen duizelingwekkend op. Op internetveilingen wordt voor Tamiflu inmiddels het zesvoudige van de verkoopprijs bij de apotheek geboden, omdat fabrikant Roche de vraag naar het middel – officieel enkel verkrijgbaar op voorschrift – niet kan bijhouden. Apotheken zijn door hun voorraden heen. Roche wil het patent niet vrijgeven. De beurskoers van het bedrijf stijgt bliksemsnel als gevolg van de schaarste.

Van Ranst : ,,Natuurlijk vind ik dit geen goed nieuws. Maar anderzijds moet ik het patentrecht van Roche verdedigen. Het is dank zij zo’n patenten dat er nieuwe en betere medicijnen op de markt komen. Neem Roche dit patent af, en het bedrijf zal niet meer investeren in nieuwe medicijnen. Broederlijk Delen zal geen nieuwe geneesmiddelen op de markt brengen, hoor. Taiwan heeft al aangekondigd dat het zelf een Tamiflu-variant zal gaan produceren, met het argument dat nood wet breekt. Maar dat zal minstens een jaar aanslepen. Inmiddels heeft Roche aangekondigd dat het zal samenwerken – met behoud van het patentrecht – met vier fabrikanten van generieke middelen om op termijn voldoende pilletjes op de markt te kunnen gooien. Nogmaals, paniek is volstrekt overbodig.”

Roche is een beursgenoteerd concern met sterke familiale aandeelhouders. Ze heten Hoffman en Sacher, en hun portefeuille weegt naar schatting 15 miljard euro. Supermanager Franz Humer verdient meer dan 8 miljoen euro per jaar en is daarmee voor zover geweten de best betaalde manager van Europa. Dat salaris kan alleen nog maar stijgen als de Tamiflu-gekte aanhoudt.

Van Ranst : ,,Natuurlijk zijn die aandeelhouders stinkend rijk. Meer geld hebben ze echt niet nodig. Maar ze brengen nu wel de beste griepremmer op de markt. Als ze er niet aan kunnen verdienen, zullen ze niet nog betere anti-virale middelen ontwikkelen. Bijgevolg kan ik hiermee leven.”