Home » Columns » Einde van een tijdperk

Einde van een tijdperk

Op dinsdagavond rond 8 uur viel bij ons de kennisgeving van de gemeente in de bus, ondertekend door burgemeester Groeneveld. We ontkwamen er niet aan, we moesten ons de volgende dag, op woensdag de 30e december 1942, om 09.58 uur melden op het station van Zandvoort.

Veel dorpsgenoten waren ons in de maanden ervoor al voorgegaan, vertrokken naar de Veluwe, Achterhoek en Overijssel, anderen weer naar Heemstede en Haarlem. Nu was het als een van de laatsten onze beurt en werden we gedwongen geëvacueerd, naar een gebied veel verder weg, naar Oude Pekela in de provincie Groningen.

Tachtig jaar terug stonden we die woensdagochtend als gezin (dat bestond uit zes personen) en overige evacuees op het perron te wachten op de trein naar de stad Groningen om op klokslag 11 uur die ochtend aan de lange reis te beginnen. Diezelfde dag arriveerden we om 9 uur ’s avonds in de Stad waarna we overstapten in de trein naar Winschoten waar we rond 11 uur aankwamen. Daarvandaan ging het met bussen naar Pekela waar we opgevangen werden in Hotel Dijkinga om daarvandaan bij verschillende adressen ondergebracht te worden. Wij kregen onderdak bij de fam. Dethmers in Villa Elsa aan het Pekelderdiep, waar we rond half 2 ’s nachts binnen stapten.

We zijn daar als gezin 2,5 jaar gehuisvest geweest en hebben het heel erg getroffen met de familie Dethmers, met de Pekelders in het algemeen en in het bijzonder met de huisknecht van de familie, Geert Holtman en zijn gezin. Als tiener heb ik daar de school met de Bijbel bezocht bij meester Boers en een deel van mijn jeugd doorgebracht in Oude Pekela en heb dat als heel fijn ervaren. Mijn vader werkte af en toe bij bakker Reininga, Drenth of Greven, wist geregeld rogge bij de boeren in de omgeving te kopen die hij dan bij de molen liet malen en tot roggebroden liet bakken en dan naar familie in het westen stuurde.

De bevrijding leek voor ons nog even een kritiek moment te worden, voor villa Elsa hadden de bevrijders een kanon opgesteld en het zou niet ondenkbaar zijn dat we in gevechten betrokken zouden kunnen worden. ’s Avonds laat zijn we daarom naar een kennis in de verder weg gelegen Lubbermanswijk vertrokken. Drie maanden na de bevrijding zijn we met zijn allen weer naar Zandvoort teruggegaan. Rond 9 uur ’s ochtends stond dhr. W. van Achteren voor villa Elsa met een grote truck met oplegger en na een reis van vier uur waren we rond 1 uur die middag weer thuis en terug in Zandvoort.

Het is het einde van een tijdperk, nu 84 jaar geleden wat veel indruk heeft gemaakt. Ik ben nu 90 jaar maar heb dit nooit vergeten en wilde dit graag nog even kenbaar maken. Daarom ook dat ik met uw blad contact gezocht heb. Hoogachtend, M. Keur en C. Haarten-Keur uit Zandvoort.

(Geschreven voor en opgenomen in het Oldambtnieuws, nr. 152, februari 2023, pagina 7)